Vrijdag 26 juli 2013

Bordeaux - Oegstgeest
Veel treinen, 6 fietskm totaal 1747 km

Na een nacht met kletterende regen en onweer, waarbij onze hotelkamerramen hevig klapperenden, maar sluiten was geen optie vanwege de hitte, staan we om iets over zes op. Mijn idee, omdat ik erg gestrest ben over de terugreis. Niet mijn sterkste kant, zullen we maar zeggen. Ik voel me ook niet erg lekker en krijg weinig eten door mijn keel van het zeer behoorlijke ontbijt. Gelukkig eet JM in hotels altijd voor drie, zoals het een gezonde Hollandse jongen betaamt.
Eigenlijk voel ik me zoals ik vorig jaar Poitiers verliet, maar toen had het duidelijk een fysieke oorzaak, nu is het meer de spanning voor de treinreis en dan vooral het gedoe met de fietsen en de bagage.
Gisteren hebben we het station geïnspecteerd en zagen we dat er wel een lift naar beneden gaat, maar dat de perrons dan via trappen bereikt moeten worden. Gedoe dus. Wel wordt al 20 minuten van tevoren het perron bekend gemaakt.
Op mijn verzoek gaat JM nogmaals vragen of het niet gemakkelijker kan. En dat blijkt wel zo te zijn. Behalve trappen zijn er schuine loophellingen naar de perrons.
'Perron 5' horen we. Eerst naar beneden via de roltrappen, want er zijn diverse andere fietsers voor de liften. Van één stel weten we dat ze dezelfde trein moeten hebben. Dan zijn er nóg drie bepakte fietsen en er is maar voor vier fietsen plaats in de trein. Ook al hebben we gereserveerd, mijn stress neemt toe.

De trein heeft vertraging. Het wordt perron 12. De hele meute met rugzakken en koffers stort zich in de tunnel naar het andere perron. Wij als fietsers lopen achteraan. Dan blijkt er bij dat perron geen loophelling. JM sjouwt met minimale hulp van mij onze fietsen twee trappen op.
Dan moeten we natuurlijk de achterste wagon hebben. Flink doorpezen en af en toe een beetje mensen omver rijden.
Samen met het andere stel zorgen we dat eerst de fietsen goed hangen en dat dan alle fietstassen (18 in totaal) in het kleine halletje worden gepropt, terwijl er ook nog mensen met grote koffers door moeten. Dit alles in een moordend tempo. Uiteindelijk vertrekt de trein pas een half uur nadat we goed en wel zitten en is er voldoende ruimte voor alle bagage. We kunnen vanaf onze plaatsen de fietsen zien hangen. De airco doet en het toilet zit om de hoek. De hemel voor een treinreiziger met bepakte fiets.
En nu gaan we druk doende met de verslagen van de afgelopen dagen. Want als we straks thuis zijn moet het verhaal af zijn. Dan begint ons leven in de anonimiteit weer.

We hebben beiden weer erg lol gehad in het opschrijven van de verhalen. Soms is het een hele klus om bij te blijven, omdat de telefoon leeg is, er geen netwerk is, er geen of slecht werkende Wifi is of omdat zo'n tocht af en toe hard werken is. Natuurlijk het fietsen, maar ook het op tijd regelen van eten en drinken, het vinden van een camping etc. Toch hebben we steeds de tijd genomen voor al het moois wat we zagen, tijd genomen voor de vele gesprekjes en gesprekken met de mensen die we tegenkwamen en natuurlijk vooral ook tijd genomen voor elkaar, want dat is ook een leuke bijkomstigheid van deze reis.
Verder vonden we het heel leuk reacties te krijgen op de verslagen. Daardoor krijg ik minder heimwee en JM houdt sowieso altijd wel van publiek.

Een uur te laat komen we aan in Lille Europe en lopen naar Lille Flandres.
Nu zouden we een trein naar Antwerpen moeten hebben volgens de treinreiswinkel. Mooi niet. Het wordt een boemel naar Tournai. Geen lift. Trap af, trap op. Daar overstappen op de stoptrein naar Antwerpen, maar dan wel via Brussel. We zitten in een halletje waar mensen de ene keer links, de andere keer rechts uitstappen, terwijl onze fietsen bijna het hele halletje vullen. Gedoe dus en steeds maar vriendelijk verontschuldigingen maken.
In Antwerpen met de stoptrein naar Roosendaal. Daar hebben we net tijd voor een goddelijk patatje met.
Eindelijk komen we nu in een echte Nederlandse sneltrein, waar de fietsen goed kunnen staan.
Ik maak het laatste stuk van het verslag, wat later niet helemaal erop is gekomen (uiteindelijk pas na twee dagen afgemaakt).
Om half elf haalt Auke ons van de trein en zitten we tot diep in de nacht in de tuin bij Henny en Peter waar we met kaarslicht en witte wijn warm worden ontvangen.
Het is fijn om weer thuis te zijn. Het lijkt of we maanden zijn weggeweest. Wel hebben we al weer zin in een volgende reis.

Joke