Dinsdag 6 september 2016

Alfernatejo - Málaga
49 km totaal 600 km

Wij voelen ons rijk als we op onze pedalen door het Spaanse land rijden. Rijkdom zit niet in bezit, maar eerder in beleving. Voor alles wat er gebeurt open staan: de volgende bocht, het uitzicht. Maar ook: de oplopende hitte, de stijging die maar niet lijkt op te houden. Je moet het gewoon laten gebeuren. Als je tegen elk onderdeel opkijkt, gaat de hele reis je tegenstaan. En wij hebben per slot van rekening zelf voor deze vakantie-invulling gezorgd!
Mocht ik toch de opkomende aandrang voelen om chagrijnig te worden bij de zoveelste bocht die omhoog leidt, dan heb ik nu een remedie gevonden: ik ga glimlachen. En hier en daar wat extra optimistisch zwaaien naar wielrenners die moeiteloos afdalen. Gek, zo creëer je je eigen rijkdom.
Nu we op weg zijn naar Málaga, valt het wel mee met de hellingen. We komen namelijk van 900 meter en dalen in 15 kilometer naar zeeniveau. Dat wordt dus hard naar beneden scheuren. Omdat Spanjaarden altijd op hun eigen weghelft blijven, hoef je bij hoge snelheden als fiets niet uiterst rechts te houden. Dat is fijn.
Er komt ineens een witte dure auto van beneden aanrijden. Een Lamborghini, Maserati of zo. Die neemt toch ruim de binnenbocht. Ik schrik. Dat is me nog niet eerder overkomen. Het scheelt na correctie van de auto een meter, dus op zich valt dat nog wel mee. Ik denk: 'Gelukkig dat ik voorop rijd, dan heeft-ie het eenmaal gezien en heeft Joke er geen last van.' Vijf minuten later wacht ik op Joke. Die komt in een combi van lijkbleek en witheet aangereden. Die zelfde auto nam bij haar helemaal de binnenbocht. Dat scheelde niets! Ondertussen zie ik meer van dezelfde soort auto's naar boven rijden. Verschillende merken en modellen. Wel duur. Ze zijn wit met een grijs en gele rechthoek. Ze rijden allemaal een beetje vreemd, onwennig.
Opeens begin ik het te begrijpen: het zijn huurauto's uit het allerduurste segment. Buitenlanders landen in Málaga voor een dure vakantie en huren zo'n, liefst open, bolide. En dan gaan ze meteen even de bergen in. Een ander soort rijkdom. Wij hebben daarvoor geen Lamborghini nodig. Goed: Joke dan wel een Koga, maar dat scheelt in aanschaf nog wel een factor 1000.
We zijn om 12:30 uur in Málaga. Lekker vroeg! We nestelen ons in het gastvrije hostal. En weer voelen we ons rijk met bad, bed en airco.
Om 15:00 uur gaan we de stad verkennen. De kathedraal, de winkelstraatjes, de Moorse burcht Alcazada en het Romeinse amfitheater. Dat laatste vonden ze pas in 1951, toen ze hier een nieuwe bibliotheek wilden bouwen. In de hele buurt is geen bibliotheek te vinden, dus die zal wel opgeofferd zijn aan dit stukje historie. Maar zo zie je waar een bibliotheek al niet toe kan leiden.
Vanaf de torens van de burcht zien we de haven. Natuurlijk, daar moeten we heen. Joke ziet twee grote schepen, waarvan ze vermoedt dat het cruiseschepen zijn. Ik uit mijn twijfels: zo zien ze er niet uit.
Een uurtje later zijn we bij de eerste boot. Zij (een boot is altijd vrouwelijk) heet 'Tremenda'. Een snel rondje googelen leert dat dit inderdaad een privéjacht is. Wel is er een zusterschip dat in de verhuur is. Het schip is van typisch Italiaans design, is 38 meter lang en heeft vijf man bemanning voor de maximaal 10 passagiers. Gewoon groot dus.
We lopen 300 meter verder, daar ligt een echt groot schip. Joke kan maar niet geloven dat het een privéjacht zou kunnen zijn. Het is eenvoudig op te zoeken: 'Octopus' en 'ship'. Het is het jacht van Paul Allen, medeoprichter van Microsoft. Het is 126 meter lang en 18 breed. Het heeft maar liefst twee helikopterdekken en een hangar, we zien het direct, voor twee helicopters. Er is een zwembad aan boord. Om ermee te varen heb je 57 bemanningsleden nodig. En in het schip zelf zit een bijboot van maar liefst 19 meter.
Verder zijn er nog zes andere bijboten. Daarnaast heeft het schip twee duikboten. Paul Allen leent het schip graag uit, zo begrijp ik, voor expedities. Zijn beroep is filantroop-investeerder. Hm, toekomstperspectief voor mij? O ja, het is niet Allens enige boot. Hij heeft er nog een. Ietsje kleiner, dat wel, maar toch.
Ja, dit is toch ultieme rijkdom. Ik weet niet of het gelukkig maakt. Ik heb zelf genoeg aan m'n vleugel, m'n mondharmonica en natuurlijk, m'n Klepper vouwzeilkano. Die is 5,5 meter lang, 85 centimeter breed en heeft twee masten. Die heeft Paul Allen niet. En, last but not least: zou hij ook zo genieten van een eenvoudige fietstocht?

Jan Marten