Maandag 5 augustus 2016

Embalse de los Bermejales - Alfernatejo
61 km totaal 551 km

Groot is het verschil tussen de kale bergen waarover we fietsen en het gebied waar we na een afdaling terecht komen. We passeren Ventas de Zafarrayas en Zafarrayas, plaatsen waar alles in het teken staat van tuinbouw. Enorme velden met bonenstaken, courgettes, artisjokken, tomaten, groene asperges, avocado's, koolsoorten en heel veel sla.

Gisteravond raakten we op het terras van de camping onder andere hierover aan de praat met een Nederlandse man, die al jaren in een klein dorpje bij de kust woont, samen met zijn vrouw en twee kinderen, een meisje van acht en een jongen van twaalf.
Hij en zijn vrouw zijn beiden chefkoks en hebben eerst een hotel in Tsjechië gehad en werken nu beiden afwisselend op cruiseschepen.

Hij vertelde ons over het leven in Spanje en over de Spanjaarden en over hoe lief ze voor elkaar zijn.
Dat geloven we graag, maar toen we even ervoor bij het meer zaten maakten we een ruzie mee van een jong stel. Twee uur lang gekrijs van de vrouw, afgewisseld met nog groter misbaar van de man, waarbij ze elkaar steeds wilden aanvliegen, ware het niet dat omstanders er steeds bij bleven om dit te voorkomen.
Onze Nederlandse gastheer en gastvrouw van de bed and breakfast van vandaag in Alfernatejo vertellen dat er veel jaloezie is in Spanje. Wij hadden al geconcludeerd dat dit het euvel moest zijn.

De chefkok legde ons uit dat er nog steeds veel olijfboomgaarden zijn, maar dat deze geen cent opleveren en dat daarom boeren overgestapt zijn op de groenteteelt.
Er wordt zelfs boerenkool verbouwd, die vervolgens de vriescel ingaat voor het noodzakelijke vorstje. Enkel en alleen voor de Nederlandse markt. Uitdaging daarbij is de bewatering, want daarbij is men afhankelijk van de stuwmeren. Sommige dorpen zitten momenteel zelfs zonder water omdat hun stuwmeer te leeg is. Tankauto's zorgen dat ook zij nog water hebben.

Voordat we dit gebied van groenteteelt bereiken, hebben we van 6.30 tot 7.30 uur in duisternis gefietst. Zonder ontbijt zijn we vertrokken. Vandaag geldt voor Spanje code oranje, temperaturen tot boven de 40 graden.
In deze duisternis, zonder maan, maar wel met sterren en onze fietslampen gaan je zintuigen anders werken dan in het volle licht.
Je kiest je versnelling op gevoel. Soms zijn er witte strepen langs de weg, soms niet. Vaak worden we opgeschrikt door houtduiven die heftig klapperend bomen verlaten. Het lijkt wel een griezelfilm. Ik kan ternauwernood een plat gereden rat ontwijken. Ik huiver.
De temperatuur is aangenaam, maar soms voelt het opeens tien graden warmer. Je rijdt dan langs een rotswand die nog enorm veel warmte van de vorige dag afgeeft.

Dan wordt het lichter. Ons voortdurende klimmen wordt beloond met het schouwspel van vage contouren van het berglandschap rondom. Overweldigend.
Op de top van de berg ontbijten we. Geroosterde volkoren boterhammen, belegd met heel veel abrikozenjam. En dat omdat de camping alleen maar potten van 650 gram had en bewaren geen optie is en weggooien zonde.
Door deze enorme suikertoevoer worden we allebei heel snel slaperig en als we dan een cafeetje zien gaan we alle twee aan de koffie om wakker te blijven.

Inmiddels is de zon er helemaal bij. Het is zeker 25 kilometer klimmen vandaag. Zonder schaduw. Ik noem dit 'woestijnfietsen'.

Tegen 14.00 uur zijn we bij het dorpje Alfernatejo. Dan blijkt dat de bed and breakfast twee kilometer buiten het dorpje ligt en dan ook nog stukken hoger. Na de klimpartij bereiken we ons einddoel en worden we hartelijk welkom geheten door Arend en Denise.
In hun knusse koele huiskamer krijgen we eerst heel veel lekker koud water te drinken.
Wij vertellen over onze tocht en horen van hen over hun wonen en werken in Spanje gedurende elf jaar.
De bed and breakfast doen ze naast hun werk. Hij klust en schildert overal en nergens, hier in de buurt, maar ook in Marokko, Frankrijk en de Veluwe. Zij werkt voor Belvilla.

Vanuit onze kamer hebben we een heel mooi uitzicht op de bergen rondom.
Na onze middagdut zitten we heerlijk in de tuin onder de notenboom.
Er wordt lekker voor ons gekookt en onder het genot van de nodige wijntjes (en nog steeds Fanta voor JM) horen we veel wetenswaardigheden over het leven in zo'n Spaans dorpje, over de sterke familiebanden, over de verhouding man vrouw. Denise verzekert mij dat die Spanjaarden echt denken dat ik dat van mij man moet doen, dat fietsen. Een vrouw zou dat nooit uit zichzelf doen.

Na een heerlijk toetje van Griekse yoghurt met stroopwafelkruimels uit een van de Nederlandse winkels hier, duiken we ons bed in.
Morgen zal Arend om 6.30 uur een ontbijt voor ons maken, bij wijze van uitzondering, omdat het zo extreem heet wordt.

Joke