Zondag 4 juni 2023

Parma - Mantova

84 kmtotaal 684 km

Soms ben je heel ver weg van je geboortegrond en voelt het toch alsof je thuis bent.

We rijden nu voornamelijk over dijkjes van de zijrivieren van de Po en van de Po zelf. De dijkjes zelf zijn een paar meter hoog en wisselen soms per 50 meter van richting, zo kronkelend verlopen ze. Het wegdek is zo breed dat twee auto’s elkaar net kunnen passeren.

Het gras op de dijken is groen, links en rechts is landbouwgrond; soms zijn er wat bomen en de spaarzame bebouwing is relatief dichtbij, met ‘een stoep’ naar beneden. ‘De Linge’ zeggen we alle twee. We stellen ons Heukelum voor, Kedichem, Jokes geboortedorpje, en Oosterwijk.

Goed, de huizen zien er qua bouwstijl en -materiaal anders uit, maar verder zou het zomaar in Nederland kunnen zijn.

Halverwege de rit maken we een stop. Onder aan de dijk in een piepklein dorpje is een bar-restaurant. Buiten zitten twintig mensen, lokale bevolking schat ik in.

Als we na wat drinken vertrekken en onze helmen opzetten, stapt iemand op ons af. Hij vraagt waar we vandaan komen en waar we heengaan. Het zijn niet alleen zijn leeftijd en uiterlijk die ons aan Y, een goede bekende, doen denken. Het is ook de gemeende belangstelling, de manier van vragen, en, hoe kan het in Italië, de gebaren.Zijn jullie helemaal uit Venetië hierheen komen fietsen? Maar jullie zijn dan toch niet uit Nederland naar Venetië komen fietsen!? We leggen hem uit dat we dat in 2019 hebben gedaan. Hij wijst bedachtzaam naar zijn slaap. En gaan jullie nu weer terug naar Venetië? ‘In bocca lupo!’ zegt hij, wat ‘succes’ betekent met een iets andere betekenis dan bij ons. Zoiets als ‘respect, maar gekkenwerk!’

Het lijkt wel een tweelingbroer. Ik meen zelfs iets van een Zeeuws accent in het Italiaans van deze bekende onbekende te horen. Het gekke is dat je iemand dan ook zelf benadert alsof je hem al jaren kent. Dat werkt wederzijds.

Betekent dit alles dat je niet ver van huis hoeft, omdat je in den vreemde toch vooral gespitst bent op dingen die je thuis ook hebt? Dat je net zo goed in je eigen land over dijkjes kan rijden en je eigen vrienden een keer extra op de borrel kan uitnodigen?

Of is het zo dat je ook in de verste verten oog hebt voor de waarden die je van huis uit kent en dat het een rijkdom is dat je als vreemden elkaar zo goed blijkt te kennen?

Als reiziger ben ik geneigd vooral het laatste te omarmen, maar ik begin wel te begrijpen dat het eerste daarvoor niet hoeft onder te doen: gewoon thuis blijven.

Jan Marten