Zondag 4 juni 2024

Fornovo - Parma 44 kmtotaal 600 km

Afscheid van de bergen

Vanmorgen zitten we om stipt 8:00 uur aan het ontbijt van de B[e-38]B in Fornovo. Eigenlijk hadden we later gekund, want de route van vandaag was niet de eerder geplande 30 kilometer afdalen naar Parma langs een drukke autoweg, maar een iets rustiger route van 40 kilometer.Dat hoeft geen dag te duren.

We hadden deze B[e-38]B, ver van de bewoonde wereld, uitgezocht omdat we er ook konden eten. Met groente uit eigen tuin. Bijkomend risico was wel dat er nog andere gasten zouden kunnen zijn.

En dat was ook zo. Een Duits stel. Pensionado’s. Op weg naar Elba. En aangepast als we zijn zetten we ons gistermiddag gelijk op standje sociaal. We borrelden met de buren. Vooral de vrouw hield niet op over Elba.Al ruim dertig jaar gaan ze iedere vakantie naar dit eiland. Ook het diner genoten we met ons vieren, met meer details over Elba. Toen ons gevraagd werd naar het tijdstip van ontbijten, pasten we ons aan aan het Duitse stel, omdat zij de veerboot moesten halen.

Ook nu weer bij het ontbijt is Elba het gespreksonderwerp. Elba zal vast wel mooi zijn, maar nu hoeven we er nooit meer heen.

Natuurlijk vertelden wij over ónze fietsvakanties. En ik ben ervan overtuigd dat deze twee het nu nooit meer in hun hoofd zullen halen om ook maar iets in die richting te ondernemen.

We zijn opgelucht als we kunnen vertrekken.

De alternatieve route is deels onverhard en bij momenten behoorlijk steil.

Het begint goed. Onverhard en pittig klimmen. Gelukkig is dit van korte duur. Gestaag rijden we verder omhoog. JM wil via een kasteel rijden. Er schijnt een fietspad te zijn.

Als we op een doorgaande weg afslaan, stopt een auto. De bijrijder draait het raampje open en zegt dat de meeste fietsers voor de doorgaande weg kiezen. JM geeft aan dat we naar het kasteel willen. De man kijkt even bedenkelijk, maar zegt dan dat het te doen is.

Dapper slaan we het zandpad in. Al na de eerste bocht zit ik vast in de modder. Ik wrik me los en zie JM nog steeds fietsen. Ik stap weer op en balanceer op het keihard opgedroogde tractorspoor. Na een tijdje besluit ik te gaan lopen, omdat ik bang ben te vallen. JM fietst rustig door. Ondertussen vreten de muggen me op en wordt de verzameling krassen op mijn benen zorgwekkend uitgebreid. JM heeft nergens last van. Na een halfuur vraag ik hoeveel meter we nog moeten stijgen. 100 meter. Ik reken uit dat ik daar in dit tempo nog een uur over doe.

Ik kan niet verder en ik wil niet verder.

Tot mijn verbazing heb ik weinig overredingskracht nodig om JM mee terug te krijgen.

Hij past de route aan, maar vertelt er bij dat deze dan wel verhard is, maar veel steiler en hoger.

Al snel gaat het 12 tot 15 procent omhoog en moet ik gaan lopen. Maar ook dit lukt mij vrij snel niet meer.

JM komt te hulp. Hij fietst steeds een stukje, loopt terug en fietst dan hetzelfde stukje op mijn fiets. Wat verweesd koop ik naar boven.

Eenmaal op de top hebben we een prachtig uitzicht op de heuvel met het kasteel.

Hierna komt dan eindelijk de moeiteloze afdaling naar Parma.

We fietsen extra snel, omdat donkere wolken ons achtervolgen. Net aangekomen in Parma komt het water met bakken uit de hemel en zo bereiken we kletsnat onze B[e-38]B.

JM valt na een warme douche direct in slaap. Hij heeft ook iets meer gefietst dan ik.

Na zijn dutje gaan we snel de stad in.

Hoewel, snel? Ik loop met totaal verkrampte nek en schouders in een bruisende stad.

Iedere stap doet pijn.

Rond 22:00 uur wil ik alleen nog maar liggen. Een rustige vakantie op Elba lijkt opeens heel aantrekkelijk.

Joke