Zaterdag 3 juli 2021

Bergen - Medemblik
fiets 50 km totaal 136 km
boot 0 km totaal 0,5 km

95 jaar zou mijn moeder vandaag geworden zijn. Ze werd helaas maar 80. Hoewel. Helaas? Haar laatste jaren weinig vreugdevol. Een schimmig bestaan met veel ongemakken.
Ik moet aan haar denken als we vanmorgen starten met een sightseeing Bergen, dat beroemd is door de vele kunstenaars die er woonden en werkten. Er is zelfs een Bergense School, een kunststroming tussen 1915 en 1925.
We vergapen ons aan de mooie villa’s met veel kunst in en rond de huizen, o.a. Park Meerwijk, zeventien villa’s in de stijl van de Amsterdams School. Dit blijft altijd lastig voor mij: zulke gigantische panden in deze lommerrijke lanen, terwijl elders mensen twintig jaar moeten wachten op een sociale huurwoning.
We passeren een oude man strompelend achter zijn rollator. Ik zie een trieste blik en schaamte.
En dan zie ik ook mijn moeder, die schichtig met haar rollator door de gangen van het verzorgingstehuis dwaalt, waarbij ze meermalen botst tegen alles waf ze tegenkomt omdat ze geen idee heeft hoe ze zo’n ding moet besturen.
Zou deze man kunstenaar zijn, vrijgevochten en baanbrekend? En nu treuren om dat wat niet meer kan?
Iets van zonder-taboes-in-de-wereld-staan lijkt nog zichtbaar. In het mandje van de rollator ligt, zonder verhullend extra vervuilend plastic tasje, een pak Tena-men.

Zo mijmer ik verder over ouder worden. Ik geniet des te meer van het nog op eigen kracht kunnen wegfietsen van de vele kilometers.
We pauzeren in Nieuwe Niedorp, een dorp waar in 1956 nog meer dan 50 procent van de kiezers PvdA stemde. Kom daar nu maar eens om.
Op een bankje op het Dominee Nicolaas Schermerhornplein eten we onze boterhammen.
Een bijzondere man, die dominee Schermerhorn. Een anti-militaristische vrijdenker die het opnam voor de arbeiders. Van rijken moest hij niets.
En zo zijn we vanuit het chique Bergen terecht gekomen in het West-Friesland van de no-nonsense harde werkers.
Een oudere man fietst een stukje met ons mee en zegt dat we vooral het Blote Bienepad moeten fietsen en dat we dan ook drie straten verderop aardbeien moeten kopen: ‘Zo lekker heb je ze nog nooit gegeten!’
Het pad zat al in onze route, maar omfietsen voor die aardbeien is ons iets te veel van het goede.
Een kwartier later haalt de man ons opnieuw in. Hij beveelt ons te stoppen en we krijgen beiden een enorme aardbei in onze hand geduwd. En, eerlijk is eerlijk: zo lekker waren ze alleen vroeger thuis. Samen met ons moeder plukten we emmers vol. Ze genoot ervan. Weer even denk ik aan haar. Een mooie verjaardag.

Joke