Vrijdag 2 juli 2021

Oegstgeest - Bergen
fiets 86 km totaal 86 km
boot 0,5 km totaal 0,5 km

Joke mist het buitenland. Ze wilde in Nederland in ieder geval een route met zo veel mogelijk hoogteverschil: moeizame hellingen en snelle afdalingen zijn voor Joke de krenten in de fietspap.

We zitten nu dus in Bergen.
Het ontgaat mij totaal waarom dit dorp zo heet. Jazeker, er is hoogteverschil, een meter of twee, maar dat had de tuin van mijn ouderlijk huis ook.

Vanmorgen vertrokken we om 9:30 uur. Aan het begin van een fietsdag spreken we vaak af dat ieder iets gaat tellen hoe vaak-ie het tegenkomt. Dat kan variëren van ‘gele hijskranen’ tot ‘paarse Panda’s’. Zelf tel ik graag ‘bootjes’, maar dan het liefst op plekken waar je ze niet verwacht: midden op de Veluwe of rond een Spaanse bergpas.
Het maakt je creatief in het kijken, want wat is de definitie van een bootje? Een scheepsmodel voor het raam in Kootwijkerbroek? Een schildering van de storm op het meer in een Spaans bergdorpje?
Vandaag ging ik ‘vrijwillig gedragen mondkapjes’ tellen. Joke telde ‘vakantiefietsers’.
Dertig seconden na dit besluit liep ons een Afrikaan tegemoet. En, hoewel je tegenwoordig direct in het verdachtenbankje wordt gezet als je dit zegt, deze man was zwart. Echt diepzwart. Daarbij droeg hij een zwart mondkapje. Ruim over neus en mond. En een donkere muts. Alleen zijn ogen sprongen eruit. Vrolijk. Op zijn trui stond het logo van het Oegstgeester bedrijf waarnaar hij op weg was. Een blije werknemer mét een mondkapje uit vrije wil.
Een zeker optimisme slaat dan onbedoeld over. Een mooi begin van de vakantie.

Misschien moeten we het dit jaar in ons blog dan ook niet zozeer hebben over dingen, wetenswaardigheden of geschiedenis, maar vooral over mensen. Met mensen praten, ze hun verhaal laten vertellen. Die verhalen dienen zich vanzelf aan als je ervoor open staat.

In Spaarndam, met ons twaalfuurtje aan de sluiskolk, zou ik zeker verhandelingen hebben gehouden over deze dertiende-eeuwse sluis, de vaarroute met oude koggeschepen van Gent via Leiden en Amsterdam naar Scandinavië.
Maar we werden aangesproken door de eigenaar van het hondje dat bij ons komt schooien.
Hij vertelde ons het hele levensverhaal van het beestje: een straathond uit Cyprus, door hem geadopteerd en opgevoed. Hij vertelde van de moeite die het kostte om een hond van de straat van vier jaar oud nog iets te leren. Het was boven verwachting gelukt. De hond heette ‘Siepie’, wat enigszins verwarrend is voor liefhebbers van Jip & Janneke, want daar heet juist de kat ‘Siepie’. Maar hij bleek te zijn vernoemd naar zijn geboorteland…
Verder kregen we alles te horen over de verhoudingen bij hem thuis. Over zijn labrador, een grote goedzak die zich de brokjes door Siepie uit de bak liet eten, en over de kat die in feite de echte baas in huis was.
Met een schuin oog keek Siepie ondertussen naar onze boterham met kaas, die lang onaangeroerd bleef vanwege het gesprek met zijn baasje.

Met zulke contacten kom je eigenlijk automatisch op je plaats van bestemming. Nu sta ik dus in Bergen. Joke is de Albert Heijn in, ik pas op de fietsen. Vlak naast mij staat een fiets met een mandje met een hond erin.
Na een paar minuten komt de eigenaresse van hond en fiets aanlopen. Ik zeg gekscherend dat ik goed op het hondje heb gepast. ‘Nou, ik denk eerder andersom’, zegt zij en zij begint het verhaal over het hondje, dat zij bij het asiel heeft gehaald. En hoe moeilijk het is om zo’n beestje op te voeden…

We zijn zeven vakantiefietsers tegengekomen.

Jan Marten