Zondag 12 mei 2019

Prutz - Mals 68 km
totaal 1130 km

Gelukkig is JM vandaag weer helemaal het mannetje. Hij heeft geen letsel overgehouden van zijn valpartij gisteren.
We hadden gepland de Reschenpas te doen. De hoogste pas van onze reis.
Reitsma belooft ons in zijn gids dat we na de inspanning van 975 meter klimmen beloond worden met een schitterend uitzicht op de besneeuwde toppen van de Ortler (3905 meter).

De reis als metafoor voor het leven is niet nieuw. Bij het plannen van een reis verheug je je op hoogtepunten. Reis en leven lopen vaak anders dan we droomden.
Gezien het weerbericht zal de tocht vandaag niet leiden tot de euforie die Reitsma ons als vette worst voor houdt.
Heel veel regen. Koude noordenwind. Sneeuw. Temperatuur net onder nul. Gevoelstemperatuur ruim onder nul.
F. en N. zijn er gisteren in geslaagd, ondanks het hondenweer, toch nog iets verder te komen dan wij. Vandaag houden ze rust. Niet de Reschenpas over. Te slecht weer. Morgen wordt het beter.
Moeten we net zo verstandig zijn als zij?
Ook in het hotel horen we dat het wel erg slecht weer wordt voor de pas. Maar de pas is wel open en de weg zal sneeuwvrij zijn.

Zoals het leven komt zoals het komt, besluiten we toch te gaan. Misschien wordt het enorm afzien en is er niets te zien daarboven. Het zij zo. Ook dat kan schoonheid zijn.

In onze inmiddels bekende mummieoutfit met waterdichte toplaag vertrekken we een uur later dan gepland. We stonden wel om acht uur bepakt klaar voor vertrek, maar JM wil toch nog even naar zijn achterrem kijken. Hij draait en stelt en draait. Geen succes. Dan maar de reserveremblokjes. Maar hoe doe je dat ook alweer? Instructiefilmpje bekijken en wat losdraaien en prutsen. De oude remblokjes blijken totaal op. Nieuwe erin. Weer draaien, wrikken en prutsen. Een uur later doet alles het weer.

Na een geleidelijke klim bereiken we de Zwitserse grens. Het miezert soms wat, maar dat is niets vergeleken met gisteren.
In Martina drinken we in een bushalte onze eigen koffie/thee met een stevig bruin broodje kaas.
Er komen bussen aan. We kunnen nu nog kiezen om met de bus de pas over te gaan. De fietsen kunnen achterop.
We doen het niet.

Dan is het zes kilometer zeven procent omhoog. De miezerregen wordt natte sneeuw. Het klimmen houdt ons warm. De noordenwind trekt aan. Is koud, maar gelukkig hebben we hem meestal in de rug.
Rond half twee bereiken we de Norbertshöhe (1405 meter).
Vlak daarna is Nauders een vrij grote plaats. Geen enkel restaurant of café is open. De wintersport is gedaan en hier gaat men in deze tijd op vakantie. Voor die enkele idiote Hollander die langs komt
fietsen hou je je tent niet open.
Een paar oude dames weten dat iets buiten Nauders een restaurant open is.
Daar herstellen we van de klim. Ik neem als afscheid van Oostenrijk Gulaschsuppe met stevig Oostenrijks brood en sluit af met Apfelstrudel met vanillesaus. Zou je thuis niet doen, maar hier smaakt het heerlijk.

Daarna het restant van de klim tot Reschen/Resia. We zijn nu in Italië.
Ook nu is er weer een keuze. De makkelijke route links langs de Reschensee of de mooiere route rechts. Het wordt de rechterkant. Een prachtig fietspad wat daar voor ons alleen lijkt aangelegd. We komen niemand tegen in deze Siberische kou. Geen auto’s op deze route en door een waterig zonnetje dat zich rond vijf uur even laar zien krijgt Reitsma toch gelijk.

We stoppen ergens bij een heel klein kapelletje. De deur staat open. Er brandt een kaars bij een heel bijzonder Mariabeeldje. We staan er even samen en denken aan een collega van mij. Ze heeft laten weten dat haar moeder aan het laatste stukje van haar levensreis is begonnen. Even een moment van bezinning op deze Moederdag.

Onze reis van vandaag eindigt in Mals. In het hotelletje Garni Sonne worden we gastvrij ontvangen. We krijgen een kamer met uitzicht op de Ortler en om de hoek eten we onze eerste echte Italiaanse pizza.

Joke