Maandag 6 mei 2019

Dillingen/Donau - Mühlhausen 56 km
totaal 778 km

Toen ze gisteravond in het Griekse restaurantje hoorden dat we in een tent gingen slapen, kregen we nog tweede glaasje ouzo, nadat we al een vruchtenlikeurtje hadden weggenipt.
En het heeft geholpen. Ik heb het zelfs warm als ik rond 6 uur wakker word.
Tegen zevenen stap ik monter de tent uit.
Rijp op het gras. Ons wasje is bevroren. Gelukkig kunnen we binnen onze broodjes eten en is de doucheruimte verwarmd.
Samen met de andere fietskampeerders van het trekkersveldje bereiden we ons voor op het vertrek. Tussendoor neemt iedereen de tijd voor een praatje.
Zo is hier weer het Belgische stel Zij moeten op zoek naar een fietsenmaker. Een buitenband heeft een enorme scheur.
Dan is er een Nederlandse jongen van begin twintig. Hij kwam gisteren vrij laat aan, maakte gelijk een blik open, warmde dit op en at het ook buiten op. Hij fietst ongeveer tweehonderd kilometer per dag en wil Istanbul bereiken. Misschien, hij ziet wel.
Tenslotte is er een jonge Franse knul. Hij is gestart in Praag en fietst terug naar zijn huis in Bretagne.
Hij informeert bij mij of onze tent ook zo kletsnat is van binnen. Zijn piepkleine tentje is twintig jaar geleden gekocht bij de Decathlon. Misschien zijn beste tijd gehad.
Even later zie ik hem met een fles water en een tandenborstel zijn fiets schoonmaken.
Even waan je je zo opgenomen in een klein dorpje, waarbij wij dan wel de bejaarden zijn.
Want helaas zijn F. en N. er niet bij.
Zijn zijn gisteren met al die regen na eenentwintig kilometer gestopt. F., met sandalen en geen regenbroek, trok het niet meer. Ik teken er ervoor dat ik op achtenzeventigjarige leeftijd aan zo’n avontuur begin.
Van de vrouw bij wie ze uiteindelijk overnachten heeft F. de regenbroek van haar vorig jaar overleden man gekregen. Dit hoor ik vandaag allemaal via een whatsappje van N.
We hopen hen beiden weer in Augsburg te zien.

Als we op de fiets stappen, schijnt de zon volop. We kunnen na een uur al de donsjasjes uitdoen. Wat is dat genieten. De warmte van de zon, ook al is het maar een graad of acht.
Na een tijdje wordt het weer bewolkt en worden de jasjes weer gewisseld.
Het is vandaag zalig rustig onderweg. Maandag. Er moet gewerkt worden. Gisteren kwamen we heel veel wandelaars tegen. Met mutsen, sjaals, handschoenen en vaak nog nordic walking-stokken erbij.
‘Frische Luft’ wordt belangrijk gevonden. En ‘frisch’ is het.
De prachtige verharde en onverharde fietspaden kronkelen door een heel uitgestrekt heuvelachtig gebied. Beetje klimmen, beetje dalen. Zo ontspannend. Zoveel ruimte in je hoofd.
De dorpjes tussendoor zijn soms eng keurig. Armoedig is het nergens. Ze lijken wel een decor voor een film.
Rond 14.00 uur bereiken we Gersthofen, vlakbij ons einddoel.
We gaan hier even shoppen bij een grote outdoorwinkel. De fietsen mogen binnen staan. Op zoek naar een betere slaapzak, waterdichte handschoenen en wollen sokken.
De buit is: voor beiden een paar heerlijke warme wollen sokken voor de halve prijs.

Om 16.00 uur rijden we camping Ludwigshof in Mühlhausen op.
We zijn koud en hebben nog niet geluncht.
We gaan ons moed indrinken in het kleine Italiaanse campingrestaurantje. Bier en thee met erg lekkere aardbeientaart. Dit wordt al ons tweede taartje van vandaag.
We zijn er nu zeker van dat de vele dikke buiken niet alleen door de enorme hoeveelheden bier komen.

Met enkele spetters zetten we ons tentje op. We hebben het hele trekkersveld voor onszelf.
De doucheruimte, met notabene vloerverwarming, is veel luxer dan we thuis gewend zijn.
Zo is kamperen echt verwennerij.
Omdat het vriespunt alweer genaderd is wordt er weer niet gekookt.
Die keuze is natuurlijk snel gemaakt als er zo’n leuk restaurantje is.
Alleen lukt bestellen in het Italiaans helemaal niet, ondanks de cursus die we hebben gevolgd. Er zit nu alleen Duits in ons hoofd en bij mij komen daarnaast nog wel wat Spaanse zinnetjes boven drijven.

Ook hier krijgen we niet alleen bewonderende blikken als ze horen dat wij naar Venezia fietsen en in dat eenzame tentje slapen, maar ook weer een borreltje.
Daarna kruipen we weer als mummies de slaapzak in.

Joke