Zaterdag 4 mei 2019

Braunsbach - Ellwangen 57 km
totaal 647 km

Ook al hadden we gisteravond gezellig aan de wijn gezeten met F. en N., vanmorgen om 6.30 uur zijn alle fietskampeerders druk doende de boel in te pakken omdat er veel regen is voorspeld. Het is gelukkig niet al te koud, zeven graden.
Al gauw begint het te plenzen en wordt het frisser. De tent inpakken is nu echt afzien.
We ontbijten met de anderen in de Gemeinschaftszelt. Aan alles is gedacht hier. Alleen het kacheltje ontbreekt.
F. en N. en het Vlaamse stel besluiten nog niet te vertrekken en gaan binnen zitten bij de receptie. Heel aanlokkelijk, maar omdat het vandaag zeer waarschijnlijk toch niet meer droog zal worden, stappen wij op de fiets.
Dik ingepakt, handschoenen aan.
Het einddoel Ellwangen is maar vijftig kilometer. Reitsma heeft al aangegeven dat er weinig winkeltjes en horeca onderweg zijn. Doorfietsen dus.

Gelukkig zitten er vandaag al aardig wat hellingen bij. Klimmen is beter dan afdalen bij deze temperaturen. We voelen aan een snijdende poolwind. Vooral onze handen hebben het moeilijk. De waterproof handschoenen zijn langzaamaan doorweekt. Schakelen lukt nog nauwelijks.
Af en toe pauzeren is geen optie. Toch maken we weinig kilometers door het klimmen. Vijftig kilometer is dan wel weer ver.
Na ruim twee uur afzien bereiken we het eerste plaatsje waar volgens het boekje een cafeetje moet zijn. Er blijken zelfs twéé Gasthäuser te zijn, maar: niet meer in gebruik.
Niet stil staan. Doorgaan.
We passeren nog een paar Gasthäuser. Het zijn geen fata morgana’s. Ze zijn er wel, maar staan er vruchteloos.
Na ruim drie uur fietsen blijven er weinig opties over. We zien een kerk. Kijken of deze open is. Dat is hij, maar er zijn ook mensen in feestelijke kleding. Een huwelijksviering staat op punt van beginnen. We denken dat het gezelschap niet zit te wachten op twee verzopen katten die ook nog onder de modder zitten.
Dan kijk ik verder de straat in en zie een uithangbord met ‘Engel’ erop.
Dat kan niet missen. Maar helaas.
Inmiddels begint het te sneeuwen en is de temperatuur gezakt naar twee graden.
JM is ten einde raad. Zijn vingers zijn niet meer te bewegen.
We parkeren de fietsen in een nisje bij het gemeentehuis. Droog en uit de wind.
Ik maak een zakje met warm water waar JM zijn handen in kan ontdooien. En net als ik water inschenk voor koffie en thee, komt er een man aanbenen. Ik zet me schrap. Het zal ons toch niet gebeuren dat we hier weggejaagd worden.
Het tegendeel is waar. We mogen meekomen. De fietsen mogen in de garage en hij leidt ons zijn huis binnen, ook een voormalig Gasthaus.
Voor een enorme houtkachel warmen we op en we krijgen koffie en thee.
Na een half uur warme gastvrijheid bedank ik hen met de woorden dat deze mensen hier ‘die Engel’ zijn.

En dan het natte pak weer aan. De handschoenen laten we uit. Het zijn net volgezogen sponzen.
Maar we hebben nog steeds honger. Uit het zicht van onze engelen eten we een broodje in een bushalte met wat drinkbouillon van ons laatste warme water.
En daarna bereiken we rond 15.00 uur zonder pauze Ellwangen. Een stadje met een rijke historie waar veel te zien is.
Het kan ons allemaal gestolen worden. Eerst weer warm worden met koffie en thee. Daarna op zoek naar een hotelletje.
We zoeken een betaalbaar exemplaar uit, maar bij aankomst blijkt dit pas om 17.00 uur open te gaan. Het tweede is wel open, maar vol. We besluiten weer een café in te gaan om te wachten tot 17.00 uur. Met wat bier en wijn warmen we op.
Als we om 17.00 uur hotel Königin Olga bereiken worden we heel hartelijk ontvangen. De fietsen kunnen in de kelder in de saunaruimte.
De smetteloze vloer is in enkele seconden een vieze modderbende.
Met mijn enige vaatdoekje dweil ik de vloer.
Daarna is het zo verrukkelijk om onder de warme douche te staan. We zetten de verwarming op de hoogste stand en de ramen open.
Erg energieverspillend, maar wel heel handig om onze natte zooi te drogen.
Op weg naar een eettentje passeren we de basiliek en zien dat daar over een half uur een orgelconcert begint.
Maar zelfs JM kiest nu zonder enige twijfel voor het Italiaanse restaurantje, waar we vervolgens in rap tempo een enorm bord spaghetti wegwerken.

Joke