Dinsdag 30 april 2019

Mainz - Heidelberg 113 km
Totaal 433 km

Verrassend fris en goed op tijd staan we op. Dit ondanks ons afzakkertje gisteravond in een Weinhaus. Voor mij een veel betere plaats dan een Biergarten.
Dit was de afsluiting van ons bliksembezoek van een paar uur aan Mainz. Indrukwekkend was de ruïne van de Sint-Christoffelkerk, een monument ter nagedachtenis aan de verwoesting van de stad en aan de slachtoffers van de oorlog. Voor tachtig procent is de stad in 1944 vernield.
Ook nu weer verbaast het mij dat een stad 75 jaar later, zo geworden is.

Tegen half acht doen we nog een rondje Dom. Een grote donkere kerk. Niet erg dat we er na tien minuten uit worden gezet.
We bezoeken ook tussendoor nog even een apotheek, waar ik aan een vertrouwenwekkende dame mijn campingoog laat zien. Ze adviseert een duur zalfje en raadt aan een oogarts te raadplegen als dit na een dag niet helpt.
Het woord ‘campingoog’ heb ik zelf bedacht. Ik heb geprobeerd er informatie over te vinden. Niet gelukt. Als ik ‘s morgens wakker word is het rechterooglid zo gezwollen dat er een soort zakje over mijn oog hangt.
Jaren geleden had ik dit ook, maar na het laten liften van mijn oogleden zag de wereld er vooral op de camping er veel beter uit.
Destijds verdween dit zakje overdag, maar nu gaat het de hele dag met mij mee. Ik vermijd zoveel mogelijk spiegels. Foto’s mogen niet frontaal genomen worden.
JM hoeft niet te vrezen dat ik word versierd door wie dan ook. Mensen schrikken van me.

Vanmorgen loopt alles op rolletjes. Dat komt goed uit. Ruim honderd kilometer te gaan naar Heidelberg.
We hebben alweer een goede dagelijkse routine ontwikkeld. JM pakt de slaapboel in. Ik ga me dan opfrissen en alle nachtelijke lagen verwisselen voor fietskledimg.
Vervolgens ruim ik de ijskoude en kletsnatte tent op, omdat JM daar dooie vingers van krijgt.

Helaas komt er een kink in de kabel.
JM is een accu kwijt met snoertjes.
Een jaarlijks terugkerend thema.
Alle tassen worden doorzocht. En hij weet zeker dat hij ze gisteren mee terug heeft gebracht naar de tent.
Hier tegenin gaan heeft geen zin. Vragen wanneer hij het zakje voor het laatst gezien hoeft ook niet.
Ik zeg dus niks, maar denk van alles.
Uiteindelijk stel ik wel voor om toch nog even bij de douches te kijken, want rondom de tent zijn de mogelijkheden op.
Hij doet dit natuurlijk niet, maar gaat moet nog wel even richting sanitair.
Binnen vijf minuten krijg ik een berichtje: ‘In de toilettas.’

Ondanks dit halve uur vertraging rijden we om 9.00 uur de camping af. Het is nog steeds koud, maar het is droog en de zon is ook af en toe van de partij. We fietsen dan zelfs met blote armen.
Na een tijdje nemen we afscheid van de Rijn en fietsen richting Neckar. Het gaat als een trein. We hebben de wind mee. En we hebben nog nooit zo’n perfect routeboekje gehad en daarbij de GPX-track op onze telefoons (Pocket Earth). Reitsma mag van mij nu al geridderd worden. Zelfs de prijs van ons pontje staat erin. Nierstein, of all places. Gelukkig is het nu wel twintig cent duurder geworden.

Op advies van Reitsma hadden we gepland om niet de camping te nemen die het dichtstbij Heidelberg ligt. Hij zegt iets over een drukke vierbaansweg die overgestoken moet worden en waarlangs je moet fietsen op een smalle fietsstrook.
Eigenwijs als we zijn besluiten we halverwege om toch deze camping te proberen.
Het is appeltje eitje en als we de camping om 19.50 uur bereiken blijkt er ook nog een super-de-luxe supermarkt aan de overkant te zitten. Oversteken kan met verkeerslichten of door een tunneltje.
Dat komt goed uit, want ook al is het weer koud en nattig, er moet nu wel gekookt worden. Op de camping kun je alleen koude biertjes en flessen wijn krijgen.
We zetten snel de tent op en gelukkig blijkt er in het afwashok een aanrechtje te zijn waar we op ons eenpittertje heerlijke chili koken met als voorafje een verrukkelijke salade met lekkere dingen uit de dure supermarkt.

Het is al laat als we klaar zijn met eten. JM gaat vast douchen en ik doe de afwas en bel met onze zoon Auke die vrijdag voor een maand naar Vietnam vertrekt, waar hij een stuk meereist met een bacpackende vriend.
Opeens komt daar een man met alleen een fietsbroek aan het washol binnengestormd. En dat met acht graden. Het blijkt JM die vermoedt dat zijn handdoek nog in mijn tas zit.
Na zo’n lange dag fietsen mis ik de wijsheid die ik vanmorgen had bij het zoeken van de accu. En het
‘waarom niet even een trui aan’ komt er veel te vinnig uit. JM schrikt weer van mijn reactie, want hij voelde zich een Poetin, gehard door weer en wind. Hij dacht dat ik dat wel woest aantrekkelijk zou vinden.

We moeten weer even finetunen, want als je zo op elkaars lip leeft moet je af en toe over je eigen schaduw heen stappen.

Joke