Maandag 7 mei 2018

Évora 0 km
totaal 604 km

Vandaag blijven we een hele dag in de stad Évora. Heerlijk om een dag niet te fietsen. Dat noem ik nog eens vakantie!
We blijven tot 12 uur op de camping. Dan is alle was droog en zijn onze reisverslagen bijgewerkt. We ontbijten met brood van de camping en de door Joke ingekochte jammetjes, kiwi’s en bananen.
Het is prachtig weer. De zon staat boven ons hoofd met zo’n scherpte dat wij voor het eerst proberen die te mijden.
Uit voorzorg heeft Joke onze vesten, de regenponcho’s en de paarse paraplu ingepakt. Zo zijn we op alles voorbereid, zelfs op het onmogelijke. WeerOnline geeft immers vandaag weercijfer 10, een bijna volledig zonnetje en slechts een minimumkans op een heel klein spatje regen. Joke is Joke.

We bezoeken de Sint-Franciscuskerk, het kerkelijk museum en de daarbij horende ‘bottenkapel’. De wanden en het plafond van deze gebedsruimte bestaan uit de schedels en de botten van zo’n 5.000 monniken. Ze liggen keurig en kunstig geordend. Dit ordenen lijkt me een monnikenwerk waarvan je niet echt vrolijk wordt. Dat is ook niet de bedoeling, het is een ‘memento mori’, een monument van de vergankelijkheid. Stilte. Er klinkt gelukkig geen muziek. Alhoewel ik zelf wel ‘Huilen is voor jou te laat’ van Corrie en de Knekels zou hebben voorgesteld.
Om het formaat passend te houden, heeft de interieurarchitect hier en daar kinderschedels verwerkt. In het kunstwerk zijn ook twee hangende, halfvergane lijken vervat. Bij onze komst zijn ze echter in een vitrine neergelegd. Het is ook vermoeiend altijd, dat hangen.

Plotseling komt een grote groep Aziaten binnen. Met een ongekende luidruchtigheid proberen ze met hun telefoons overal plaatjes te schieten. Enkelen hebben een iPad, die ze als een bord voor hun kop houden. Er wordt over en weer gekakeld. Ze zien niets van de werkelijkheid. Een fotograaf probeert ons onderwijl geld afhandig te maken. Een man laat een grote wind. Al met al een fantastisch Jeroen Bosch-tafereel van vergankelijkheid. Ik heb het naar m’n zin.

Het is 15 uur, warm. Mijn met regenkleding gevulde rugzak voelt onnodig zwaar aan.
Even later wordt de lucht donker. Onweerswolken. We lopen nog wat, maar het begint te donderen en Joke trekt mij voor ik het weet het dichtstbijzijnde kroegje binnen. We drinken de volgende twee uur van alles: thee, koffie, bier en wijn. Joke leest Gerrit Komrij, een boek over Portugal, en allebei repeteren we wat Portugese woordjes. Het onweert flink en de regen komt langdurig met bakken naar beneden.
Eindelijk is het droog. We gaan de, inmiddels natte, stad verder verkennen. Winkeltje in, winkeltje uit. Er zijn acute rioleringswerkzaamheden gestart. We stappen bijna in een open put, terwijl de dienstdoende afvoerman met het gereedschap in zijn hand ons vriendelijk toeknikt. Opletten is hier je eigen zaak.
Ondertussen geeft WeerOnline steeds maar aan dat het stralend weer is. Maar de ene bui is nog niet over of de volgende stort zich al met graagte over onze hoofden uit. Het dwingt ons tot het binnengaan van winkeltjes waar je ons verder nooit zou vinden. Aziatische rommelbazars, lokale snuisterijenshops. Kerkje hier en nu even de stadsbibliotheek. Een prachtig paleis met voornamelijk boeken uit de 17e, 18e en 19e eeuw. Tienduizenden schat ik. Binnen zitten veel scholieren te studeren. Twee aan twee meestal. Waarom ze uitgerekend tussen al die oude boeken zitten? Ze zitten achter hun laptop of moderne studieboeken. Het moet de rust zijn, en misschien het gevoel van verbinding met de historie.
Weer gaat het hard regenen. We sprinten het eerste het beste restaurantje in. Joke wil een glaasje wijn. Het vriendelijke meisje achter de toog waarschuwt: dat kost wel zes Euro per glas. Zes Euro? Dat kost het in Nederland nog niet eens! We gaan meteen weg en worden onmiddellijk gestraft door een megabui. Weer schieten we al druppelend een restaurantje in. Hier gaan we zitten.
De ober komt met twee flessen rode wijn. We mogen kiezen, geweldig! Joke is het proefkonijn. Natuurlijk: de vrouw. De eerste wijn vindt ze lekker. Het andere glas veel lekkerder.
Die wil ik, zegt ze.
Mooi, zegt de ober, deze kost zes Euro per glas. De eerste vijf.
We eten overigens wel lekker.

Als we naar buiten gaan, is het donker, bewolkt en het druppelt. Het waait erg hard. We lopen onder de paraplu in onze korte broek. Het is nog twee-en-een-halve kilometer naar de camping. We hebben het koud. Erg koud.
Het is mooi weer, zegt WeerOnline, heerlijk om naar buiten te gaan.

Jan Marten