Woensdag 25 april 2018
Blijf op de hoogte en volg Jan Marten en Joke
25 April 2018 | Spanje, Sevilla
Oegstgeest - Sevilla
Sevilla, 22 uur. We genieten in een lokaal etablissement van een wijntje op onze eerste avond in Spanje. Joke zit net onder twee enorme stierenkoppen aan de wand. Ondanks hun glorieuze omvang kijken ze ietwat triest de kroeg in. Vrijwillig zullen ze hier niet zijn gaan hangen, lijkt me. Misschien zijn alleen de koppen gered van de slacht? Of zijn het slachtoffers van het genadeloze spel in de arena? Ik merk een licht gevoel van medelijden bij mezelf. Het maakt de emoties rond de Oostvaardersplassen iets begrijpelijker.b
Toch bizar om in een kleine bar deze beesten op te hangen. Het scheelt zeker twee zitplaatsen.
Het doet me ineens denken aan onze vliegreis van vanmiddag. Dat ík het er levend af zou brengen, daar ging ik van uit. Maar Joke zet zich in deze vliegtuigstoel alsof de overlevingskans vrijwel nihil is. Ik heb haar geregeld in een tandartsstoel gezien. Dan is ze een en al ontspanning. Maar als ik zo naast me kijk, luister en voel, schat ik háár kans om deze reis te overleven op zijn minst tien keer kleiner dan die van mij: ik vermoed zowel een hartslag als een bloeddruk van 150 of meer. Ze probeert bij tijd en wijle nadrukkelijk heel ontspannen te doen, maar dat doorzie ik meteen.
We zitten naast het raam. Dat betekent in ons geval dat ík naast het raam zit. Joke krijgt daar hoogtevrees en als je de kranten moet geloven is de kans dat een vrouw uit het raam gezogen wordt veel groter dan dat er een man uit verdwijnt.
Het is een rij van drie stoelen.
We zitten een paar minuten met een lege stoel naast ons. Prettig voor als een van ons even naar het toilet moet. Of in geval van calamiteiten: je voelt je minder opgesloten.
Als een van de laatste passagiers komt een vrouw binnen. Ze valt meteen op. Lopend in het middenpad kijkt ze zo ongeveer neer op de bagagevakken boven ons hoofd. Ik schat haar lengte op ruim twee meter. Maar daarmee is nog niet alles gezegd: ze is ook enigszins omvangrijk. En dan druk ik me nog bescheiden uit. Als zij zich verplaatst door de cabine trekt het achter haar vacuüm.
Vóór ons zijn de twee rijen naast de nooduitgang. Daar is extra ruimte tussen de stoelenrijen. Het voelt nu als een soort puzzelstukje dat langzaam het punt van bestemming nadert.
De vrouw komt onze richting uit, kijkt even naar de rijnummers en loopt... voorbij de ruime stoelenrijen. Ze staat naast Joke, en tot onze schrik glimlacht ze als ze ons rijnummer ziet: 18.
Ze doet haar bagage op okselhoogte in het bovencompartiment. Na een kort 'goedemiddag' gaat ze naast Joke zitten. Met enige moeite perst ze haar romp op de stoel tussen de armleuningen. Zoal gezegd: alleen haar romp. Haar volumineuze rechterarm moet namelijk op de leuning liggen die ze in feite deelt met Joke. In de praktijk komt het erop neer dat de armleuning gewoon niet meer zichtbaar is.
Nu kunnen we niet meer naar het toilet. En dat is nog het minst problematische. Hoe moet dat als zij onwel wordt? Wat als we plotseling het vliegtuig moeten verlaten en zij vast blijkt te zitten? Ik zie bij Joke elke hoop op overleven verdampen.
Over verdampen gesproken: het lukt ons om zonder enig toiletbezoek de vliegreis te volbrengen. We doen er dan ook wel ons best voor. We delen het kopje thee, dat scheelt alvast.
Door het glas wijn heen kijk ik naar de twee stieren. Ze lijken een stuk kleiner.
Jan Marten
Sevilla, 22 uur. We genieten in een lokaal etablissement van een wijntje op onze eerste avond in Spanje. Joke zit net onder twee enorme stierenkoppen aan de wand. Ondanks hun glorieuze omvang kijken ze ietwat triest de kroeg in. Vrijwillig zullen ze hier niet zijn gaan hangen, lijkt me. Misschien zijn alleen de koppen gered van de slacht? Of zijn het slachtoffers van het genadeloze spel in de arena? Ik merk een licht gevoel van medelijden bij mezelf. Het maakt de emoties rond de Oostvaardersplassen iets begrijpelijker.b
Toch bizar om in een kleine bar deze beesten op te hangen. Het scheelt zeker twee zitplaatsen.
Het doet me ineens denken aan onze vliegreis van vanmiddag. Dat ík het er levend af zou brengen, daar ging ik van uit. Maar Joke zet zich in deze vliegtuigstoel alsof de overlevingskans vrijwel nihil is. Ik heb haar geregeld in een tandartsstoel gezien. Dan is ze een en al ontspanning. Maar als ik zo naast me kijk, luister en voel, schat ik háár kans om deze reis te overleven op zijn minst tien keer kleiner dan die van mij: ik vermoed zowel een hartslag als een bloeddruk van 150 of meer. Ze probeert bij tijd en wijle nadrukkelijk heel ontspannen te doen, maar dat doorzie ik meteen.
We zitten naast het raam. Dat betekent in ons geval dat ík naast het raam zit. Joke krijgt daar hoogtevrees en als je de kranten moet geloven is de kans dat een vrouw uit het raam gezogen wordt veel groter dan dat er een man uit verdwijnt.
Het is een rij van drie stoelen.
We zitten een paar minuten met een lege stoel naast ons. Prettig voor als een van ons even naar het toilet moet. Of in geval van calamiteiten: je voelt je minder opgesloten.
Als een van de laatste passagiers komt een vrouw binnen. Ze valt meteen op. Lopend in het middenpad kijkt ze zo ongeveer neer op de bagagevakken boven ons hoofd. Ik schat haar lengte op ruim twee meter. Maar daarmee is nog niet alles gezegd: ze is ook enigszins omvangrijk. En dan druk ik me nog bescheiden uit. Als zij zich verplaatst door de cabine trekt het achter haar vacuüm.
Vóór ons zijn de twee rijen naast de nooduitgang. Daar is extra ruimte tussen de stoelenrijen. Het voelt nu als een soort puzzelstukje dat langzaam het punt van bestemming nadert.
De vrouw komt onze richting uit, kijkt even naar de rijnummers en loopt... voorbij de ruime stoelenrijen. Ze staat naast Joke, en tot onze schrik glimlacht ze als ze ons rijnummer ziet: 18.
Ze doet haar bagage op okselhoogte in het bovencompartiment. Na een kort 'goedemiddag' gaat ze naast Joke zitten. Met enige moeite perst ze haar romp op de stoel tussen de armleuningen. Zoal gezegd: alleen haar romp. Haar volumineuze rechterarm moet namelijk op de leuning liggen die ze in feite deelt met Joke. In de praktijk komt het erop neer dat de armleuning gewoon niet meer zichtbaar is.
Nu kunnen we niet meer naar het toilet. En dat is nog het minst problematische. Hoe moet dat als zij onwel wordt? Wat als we plotseling het vliegtuig moeten verlaten en zij vast blijkt te zitten? Ik zie bij Joke elke hoop op overleven verdampen.
Over verdampen gesproken: het lukt ons om zonder enig toiletbezoek de vliegreis te volbrengen. We doen er dan ook wel ons best voor. We delen het kopje thee, dat scheelt alvast.
Door het glas wijn heen kijk ik naar de twee stieren. Ze lijken een stuk kleiner.
Jan Marten
-
26 April 2018 - 13:29
Henny:
Fijn dat jullie goed zijn aangekomen. Al zaten jullie wat in de verdrukking. -
26 April 2018 - 14:32
Marianne Van Steenbergen:
Te laat om nog te bellen met een ' goede reis'. Maar dat blijkt niet nodig. Of de reis goed of slecht wordt hangt uiteindelijk van jezelf af en hoe je overleeft tussen....... Jullie toch weer veel reisplezier; dat levert mij dan weer veel leesplezier. Dagdag, Marianne -
26 April 2018 - 15:50
Barbara:
Leuk om jullie verslagen weer dagelijks tot je te nemen. En het begint al goed. Wat vliegen betreft en om dicht bij jullie wijnbardeco te blijven: de kop is er af. Ik zie uit naar jullie volgende verslagen. Zet `m op! Groeten, Barbara -
26 April 2018 - 18:10
Hilde:
Olé!
Vliegreis en medepassagier overleefd.
Wijn en stierenkop doorstaan,
de fietstocht kan nu alleen nog maar
Maestoso Allegro gaan
: > ) -
26 April 2018 - 22:13
Rob:
Toch is er niets mooier dan reizen in het openbaar vervoer. Of dit nou de trein, de bus of het vliegtuig is. Allemaal met je "hut dichtbij de andere mut", eensgezind zoals het betaamt, met alle neuzen in dezelfde richting. Allemaal met een doel; de bestemming bereiken op een zo comfortabele manier zonder teveel uitschieters. Maar... als dan de vrouwelijke uitvoering van "de reus van Rotterdam" zo het vliegtuig binnenhuppelt denk je toch aan het feit of de gewichtsverdeling wel op orde blijft.
Zonder een goede stuwadoor helt een vliegtuig naar een kant en dan blijf je rondjes draaien en schiet je geen meter op. Ik neem aan dat de piloot een beetje tegenstuur heeft gegeven om in een rechte lijn te blijven richting Sevilla.
Het begin is gemaakt, heel veel plezier gewenst en pas goed op elkaar.
Groetjes Rob -
27 April 2018 - 15:30
Marianne M.:
Hoi Jullie 2,
De reis overleefd gelukkig!!!PFFFFFFF Een hele fijne tijd samen!!
XX, Marianne M. -
01 Mei 2018 - 09:16
Wilma:
Fijn dat de vliegreis achter de rug is! Dacht eigenlijk dat jullie wel samen in 1 vliegtuigstoel konden zitten?! Misschien op de terugweg. Ga genieten van dit nieuwe avontuur, dan ga ik mee genieten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
