Dinsdag 20 juni 2017

Erosa - Allariz
93 km totaal 1007 km

Omdat we vandaag de camping bij Allariz willen halen en dat 85 km is met een flinke klim, hebben we gekozen voor het hotel waar we vanmorgen starten, Meson de Erosa. Het hotel ligt tussen de snelweg en de N-weg in. Niet echt een aantrekkelijke locatie dus. En, zoals we al verwacht hadden, waren er vooral mannen alleen. Kennelijk op doorreis voor zaken of zou het 'Erosa' ook nog voor andere activiteiten staan?

Toch blijkt het een vooroordeel. Het hotel kent eigenlijk een eerste en tweede klasse. In die tweede klasse, de bar, brengen wij de hele avond door. Hier eet je voor een normale prijs een prima hap, terwijl in het restaurant de eenzame heren drie keer zoveel kwijt zijn.

We kunnen vandaag weer om 7.00 uur vertrekken omdat de barman de deur van de garage voor ons openmaakt.
Even later, net voor een grote afdaling van 16 kilometer, zien we een man van tegen de veertig naar boven fietsen, met nog meer bepakking dan wij.
Het is een Italiaan die al anderhalf jaar onderweg is. Gestart in Dublin. Daarma heeft hij zijn zus in Luik bezocht. Toen is hij via Santiago naar Porto gefietst, waar hij elf maanden heeft gewerkt in een pelgrimsherberg. Nu is hij op weg naar een vriend in Barcelona en gaat daarna zijn andere zus in Valencia bezoeken. Voor de komende winter is het plan om op de Balearen rond te fietsen.
Hij financiert dit alles door zijn huisje in Italië te verhuren. Hij leeft van € 10,00 per dag.
Een beetje beschaamd denk ik aan ons 'tweede klasse' maal van gisteren. Dat was meer dan zijn dagbudget.

Dan begint de enorme afdaling. Dat vraagt altijd heel veel concentratie. Letten op hobbels, kuilen en auto's.

Net voordat we de volgende plaats bereiken ziet JM vlak vóór hem een hertje oversteken.
En net als ik denk dat we er zijn, moet ik vol in de remmen om een kat te ontwijken. Gelukkig rem ik eerst achter, anders was ik echt over de kop gegaan.
Ik ben erg geschrokken.

Heel kort hierna, bij ons 'tweede ontbijt', lees ik het stukje van vandaag van de vaste columnist van Trouw, Sylvain Ephimenco, met als titel 'De val', waarin hij een van zijn vaste fietstochtjes in Toscane beschrijft. Over hoe hij bij de afdaling een auto wel ziet, maar niet het gat in het wegdek, en dan vervolgens abrupt met de voorrem remt en vijf meter verder terecht komt. Gelukkig had hij een helm op en bleef de schade beperkt tot drie gebroken ribben, een gebroken schouder en een licht beschadigde long.

De rest van de dag rijden we met nog meer aandacht door het Galicische landschap.
We zien veel groen, geen olijfboomgaarden of druiven zoals de dagen hiervoor. Ook geen sinaasappelbomen of kersenbomen. Wel heel veel graanvelden en aardappels. Eigenlijk een beetje Zeeland, maar dan met bulten.
Verder ruiken, zien en horen we veel varkensstallen en stellen ons zo voor dat ze in deze hitte al gebakken zijn voordat ze het slachthuis bereiken.

Veel te laat naar onze zin bereiken we de camping bij Allariz, een camping vooral voor paarden- en hondenliefhebbers. Er is een manege bij en elke gast heeft minstens één hond

Gelukkig kunnen we nog een maaltijd krijgen. Het menu staat vast. Vooraf krijgen we een heerlijke pastasalade met tonijn, wat voor ons eigenlijk al voldoende is. Maar dan komt het hoofdgerecht: een enorm bord vol met, hoe kan het anders, een berg gekookte aardappels en snijbonen. Ik krijg er nog een grote kippenpoot bij.
Ik heb het idee dat het paardenporties zijn. We proppen zoveel mogelijk naar binnen, maar de helft is al te veel. Daarbij komt ook nog dat bij het tafeltje naast ons de Engelse buldog van de campingbaas ligt. Hij heeft enorm last van de warmte en hijgt daarom zo met die lange tong uit zijn bek, dat je het idee krijgt dat je naar harde porno aan het luisteren bent.
Alsof dat niet onsmakelijk genoeg is, gaat het beest af en toe ook kotshoesten. We kunnen acuut geen hap meer door onze keel krijgen.
We sluiten daarom ons maal snel af. Misschien kunnen we nu voldoende slapen.

Als ik bezig ben met tandenpoetsen hoor ik opeens een enorm gebons en geschreeuw. Kan gebeuren, denk ik. Het stopt niet en wordt nog harder. Opeens realiseer ik me dat het JM kan zijn. Ik hol naar de mannenkant en hoor JM heel hard roepen. Hij zit opgesloten op het toilet van het mooiste sanitairgebouw van alle campings tot nu toe. Strak design en alles zeer milieuvriendelijk ingericht met sensoren voor verlichting, zoals JM graag ziet.
Alleen: ze hadden niet bedacht om het lichtknopje in het toilet te voorzien van het gebruikelijke lichtgevende puntje. En de bewegingsdetector zit ruim buiten het toilet. JM was net met een groot project bezig, toen het volledig duister werd. De deur heeft twee sloten, maar vind die maar eens in het stikdonker.

Door mijn komst is er weer licht, maar JM wil gelijk duidelijk gaan maken dat dit echt niet kan en gaat naar de beheerder.
Het uitleggen in het Spaans was weinig succesvol.

JM besluit om nog maar even een douche te nemen om af te koelen.
Al met al slapen we weer laat.

Joke