Dinsdag 6 juni 2017

Mérida
0 km totaal 264 km

Toen we, nadat we gisteren aankwamen, ons geïnstalleerd hadden in, het voor ons heel luxe, Hostal Emeritae, gingen we gelijk de stad verkennen. We hadden ons niet voorbereid en liepen wat zoekend rond. Dit moest een prachtige stad zijn met heel veel moois uit de Romeinse tijd. We liepen met een grote boog om de stad en bekeken de langste brug die uit de Romeinse tijd is overgebleven. Indrukwekkend.

Toch kon mij deze architectonische schoonheid nu even niet boeien. Ik was moe van het fietsen en ik wilde op een gezellig pleintje op een terrasje zitten.
Maar hoe we ook dwaalden, we vonden geen terrasje volgens de Joke-norm.
Dan maar water bij de wijn en een drankje doen in een trendy wijnbar in een te drukke winkelstraat. Wel kregen we er 'gratis' heerlijke tapas bij, waardoor we vreesden voor de rekening. Maar ook hier kostte het een schijntje.

We besloten om daarna op zoek te gaan naar een restaurantje en ook dit wilde niet vlotten. Het leek welof hier in tegenstelling tot elders nauwelijks leuke eettentjes te vinden waren.
We kozen een pizzeria met een neppig interieur, die op drukke dagen werd bemenst door medewerkers in Romeins tenue.
Maar het was nu helemaal niet druk en een meisje van begin 20 deed de bediening in haar eentje. Ze sprak heel goed Engels en we raakten aan de praat.

Haar vader was Siciliaan en haar moeder Méridiaan. Vader was terug naar Sicilië en moeder lag nu in het ziekenhuis. Zij had in Londen Engels gestudeerd en gaf daar nu klimles. Maar voor een zieke moeder komt een Spaans kind altijd naar huis.
Ze vertelde over het spreken van Italiaans en Spaans. En de vele overeenkomsten. Soms weet ze niet uit welke taal ze een woord gebruikt.
Ik vroeg haar over haar stad Mérida en ze maakt ons heel enthousiast om de Romeinse bezienswaardigheden echt te gaan zien.

En zo staan we op deze rustdag pas laat op en besluiten we om een combinatiekaartje voor alle monumenten te kopen.
We starten bij het amfitheater en theater. Van het ovale amfitheater is heel veel bewaard gebleven. Hierin vonden vooral gevechten tussen gladiatoren plaats, waarvan er weer heel veel soorten waren. Sommige zwaar bewapend en goed ingepakt en daardoor wat beperkt in de beweging. Andere hadden lichtere, maar niet minder gemene wapens en waren minder beschermd en dus veel wendbaarder.
In dit amfitheater is plaats voor 20.000 mensen.

In het theater ernaast, een halve boog met een podium en erachter zuilen met godenbeelden, waren theatervoorstellingen, maar ook politieke evenementen.
Hier was plaats voor 5.500 toeschouwers.

En dan is er elders in de stad ook nog de renbaan, waar 30.000 mensen in konden.

In de Romeinse tijd huisden in Mérida vooral gepensioneerde Romeinse soldaten. Ze kregen hun pensioen na 20 tot 25 jaar trouwe dienst. De stad had zo'n 30.000 inwoners.

Ergens lezen we dat de goedbedeelden de theaters financierden. Het gewone volk mocht gratis naar de voorstellingen. En dan te bedenken dat de hele bevolking al paste in de renbaan, één op de zes bij een theatervoorstelling.
Als ik dit alles afzet tegen onze discussies over kunstsubsidies moet ik bijna lachen.
Deze gegoede gepensioneerden zagen het belang in van religie en cultuur en bouwden tempels en financierden de cultuur.

Wat ik dan wel weer een minpunt vind is de indeling van het theater.
De magistraten hadden natuurlijk de beste plaatsen. Dichtbij zaten de kinderen en de getrouwde mannen. Op de veel slechtere plaatsen zaten de vreemdelingen en slaven. Maar helemaal achteraan zaten de vrouwen...

We wandelen verder door de stad en staan verbaasd dat de Oudheid hier veel meer dan in Rome is geïntegreerd in de bebouwing van vandaag.
En: we zien opeens ook allemaal leuke eettentjes en cafeetjes!

Zo'n dag sjokken door Mérida vind ik veel vermoeiender dan een dagje fietsen. En zeker als het dan nog tropisch warm is.

Aan het einde van de middag zoeken we de koelte op van het Museo Romano en vergapen we ons aan de vele beelden, mozaïeken en gebruiksvoorwerpen van Romeinen, Visigoten en Moren.

We sluiten de dag af op het terras van een sfeervol restaurantje pal naast de tempel van Diana. En zelfs de gedraaide jazzmuziek is deze keer volgens de JM-norm: Coleman Hawkins.

Soms klopt het even allemaal.
Mérida is een geweldige stad.

Joke