Donderdag 1 juni 2017

Sevilla

Ik ben bang.
Gisteren vlogen we van Schiphol naar Sevilla. Joke zat naast het raampje. Achteraf geloof ik niet dat dit de optimale keus was. Ik kijk zelf graag naar buiten en aan Joke was het niet besteed. Ze werd er tenminste niet vrolijker van.
Maar goed, ik heb me met beleid over haar heen gebogen, zodat ik ook veel van het uitzicht kon zien.

Amsterdam, Nieuwe Meer met jachthaven Onklaar Anker waar ze heel lauwe bitterballen hebben, dan de jachthaven op de hoek met de Ringvaart, waar ik met de kinderen ooit benzine heb getankt bij Ome Bart. Toen we een paar dagen later terugkwamen hing er een papiertje. 'Vandaag gesloten wegens de begrafenis van Ome Bart.'

Even later de Zuid-Hollandse kust: Kijkduin, de endodontoloog van Jelte. Hoek van Holland. Dan Voorne-Putten. Mijn eerste cantorij, in Heenvliet. Abbenbroek: daar zong ik ook wel eens. Hellevoetsluis, ooit nog eens als hulporganist gesolliciteerd, en met Rumor di Mare gezongen: 'In Hellevoetsluis daar staat een huis!' Ko schitterde als voorzanger, 89 jaar en hij charterde toch nog een paar mooie jonge dames als achtergrondkoor.
Zonder onderbreking: Noord-Beveland, het Veerse Meer. En de steiger waar Joke en ik een uur hebben gewacht om met 100 andere fietsers op een pontje naar de overkant gepropt te worden. Ineens begreep ik vanuit de lucht waarom dat stadje 'Veere' heette...
Dan Vlissingen. Dat veer ging toen wat sneller. Terneuzen, tweemaal gezongen met Rumor. In de kerk hing een bord met 'Psalm 163'. Zoveel zijn er niet eens. Het Kanaal van Gent naar Terneuzen. Best breed eigenlijk. En twee seconden later: Gent, zijn we in januari nog geweest. Maar nee, door de bewolking zagen we ineens niets meer.

Ik dacht met al deze wetenswaardigheden en herinneringen Joke een beetje op te beuren uit haar 'vliegdip' (een contradictio in terminis), maar ik stikte zelf al in mijn enthousiasme; nog nooit heb ik mijn leven zo snel voorbij zien gaan. Misschien ga ik als ik later oud en tandeloos ben ook zo associëren. De kinderen zullen dan denken dat ik dement ben en alles door elkaar vertel. Maar dat is niet zo. Het is mijn eerste vliegreis met Joke.

Anderhalf uur later zette de landing in. Was dat niet de Ebro? Prachtige rivier. Hebben we twee jaar terug twee maal met de fiets overgestoken. We vlogen lager. Olijvengaarden. Kleine wegen waarover fietsen zouden hebben kunnen rijden. Nog lager. De bomen haast aan te raken.

En nu ben ik zo bang dat ik voortaan alles zal relativeren. Om te beginnen deze vakantie. Als alles onder handbereik is, je herinneringen, je toekomst (de route die je gaat fietsen), waar zit dan nog de verrassing? Als je de afstand die je met de fiets met grote moeite overbrugt, vanuit de lucht als een minuscuul onderdeel van je blikveld hebt overzien, waar gaat het dan nog over?

Jan Marten