Vrijdag 2 september 2016

Guadix - Granada
56 km totaal 441 km

We zijn vanmorgen om 6:35 uur vertrokken. Het was nog aardedonker. Het eerste uur dus nog met licht aan! Als er geen straatverlichting is en je kent de situatie niet is het niet eenvoudig om de weg te vinden.
Nu, om 8:30 uur is de zon net op en lontbijten we in het bergdorpje La Peza. Op een bankje bij een waterpunt. Een stroompje komt hier uit een paar kranen naar beneden in een grote bak. Het is een centraal en veel gebruikt watertappunt. Een oudere vrouw komt met een schoonmaakemmer water halen, de wijkverpleegster tapt een flesje vol. Een man komt met de auto en vult een tweeliter-jerrycan. Een man op een brommertje zoekt wat verkoeling en alweer komt de wijkzuster tappen.
Het gebeurt allemaal op een manier waarop je ziet dat dit het dagelijks leven is.
Ik voel me prima, terwijl we toch behoorlijk wat gestegen hebben op de pedalen! Nu moet de hitteproef nog gebeuren. Omdat ik antibiotica gebruik, mag ik beslist niet in de directe zon zitten. Dat is in Spanje in september een probleem. Ik heb dus een lange broek aan, een trui en dichte schoenen. Het wordt vandaag om 13:00 uur 34 graden. Dan hopen we bij het hotel te zijn. Bij de helling van 8 procent is het nog maar 30 graden. Ik zweet wel, maar ik heb er geen enkele last van. Dat betekent dus dat we onze reis zouden kunnen afmaken volgens plan!

We hebben twee nachten geboekt in Hotel Reina Cristina. De kamer in een hostal die we eerst geboekt hadden, hebben we geannuleerd. Die was razend goedkoop, maar piepklein en zonder airco. Niet alleen omdat ik om medische redenen toch wel graag wat meer comfort wil, maar vooral uit altruïsme natuurlijk: omdat ik een ander ook auditief comfort gun en ik 's nachts nog behoorlijk kan hoesten. Het blijkt een fantastisch hotel dat er nog net zo uitziet als 100 jaar geleden. In Spanje is dat vaak geen compliment. Hier wel, omdat alles gewoon prima onderhouden is. Onze fietsen gaan in een mooie, 100 jaar oude, wachtkamer. Goed onderhoud ontmoet goed onderhoud.

Na een badje val ik gelijk in een diepe slaap. En niet tegelijkertijd. Je moet altijd bij dit soort zaken de volgorde in de gaten houden anders gaat er wat fout. Uitgerust en schoongewassen gaan we naar de kathedraal.

Inmiddels heb ik mijn temperatuur een paar keer opgenomen. Ondertemperatuur. Dat verklaart wel, waarom ik met al die kleren geen last van van de warmte heb. Het levert wel bizarre situaties op. Ik voel me net een salamander die af en toe in de zon moet opwarmen. Het is nu 36 graden, maar in de schaduw loop ik nog met kippenvel en dooie vingers. Ik ben goed ingesmeerd, dus op zo'n moment zoek ik een paar minuten de zon op. Terwijl iedereen hink-stap-springt van schaduwplek naar schaduwplek, sta ik daar breeduit alsof het de eerste aangename zonnestralen van maart zijn.

We bezoeken de kathedraal, gaan naar de Arabische buurt, naar Albaycín, en naar het nog hoger gelegen stadsdeel Sacromonte. Daar zit een hele flamencotraditie, begrijpen wij. Je kan er eten met een flamencoshow. Bij het aanschouwen van entree, posters en figuranten krijgen we ineens een weeë Volendam-smaak in de mond. We zoeken liever de achterafstraatjes op. Langzaam dalen we af naar de rivier. Nu komen we een straatgroep tegen die op hoog niveau flamenco danst en speelt. Kijk, dáárvoor kom je in Granada! De zon is onder. Joke leunt tegen een pilaar. 'Au,' roept ze geschrokken, 'wat is dat heet!' Dat is voor mij het teken om haar plaats in te nemen om weer lekker op te warmen. Vreemd als je beiden zulke verschillende percepties hebt van de temperatuur. Vandaag zie ik alles het liefst in de zon terwijl Joke zich tot de schaduwkant beperkt.

's Avonds eten we bij een visrestaurant in de buurt van het hotel. We slapen snel.

Jan Marten