Donderdag 2 juli 2015

Espinelves - Manresa
73 km totaal 170 km

Ik heb deze vakantie geen horloge meer om. De reden zou kunnen zijn dat ik bij de combinatie van warmte en inspanning altijd potzwarte armen krijg. Het metaal gaat namelijk een, door mij ongewenste, reactie aan met mijn huid. Een zomerse fietsvakantie betekent: minstens twee keer per dag je arm heel goed wassen. Doe je dat niet, dan zou je aangezien kunnen worden voor Zwarte Piet. En anno 2015 krijg je dan de politie op je dak. Hier in Spanje valt dat allemaal wel mee, want Sint en Piet komen hier immers vandaan. Je ziet hier ook geregeld Zwarte Pieten lopen: hoe dichter bij Madrid, hoe meer. Trouwens, zo rondfietsend in Spanje, met al die bergen, vraag ik me toch echt af hoe die stoomboot nou uit Madrid kan vertrekken.
Maar dat allemaal had ik niet bedacht; er is een heel andere reden dat ik mijn horloge afgelegd heb.
Een maand geleden liet ik mijn horloge op een ochtend, bij het uitzetten van de wekker, van mijn nachtkastje vallen. Zoiets gebeurde wel vaker, maar nu zag ik al bij het oprapen dat de cijfers door elkaar lagen. Een deel zat nog vast, een ander deel zwierf los op de wijzerplaat. Dat betekende dat ik bijvoorbeeld om half vier een beetje kon schudden en dan was het ineens kwart voor zes. Of bijna drie uur. Eerst vond ik dat wel grappig, even later kwam de bezinning: ik zag door die losse cijfers de relativiteit van het begrip 'tijd' in. Ik voelde een grote verbondenheid met Albert E. En ineens wist ik het: ik heb het helemaal gehad met de tijd!
Nu dus geen horloge meer om mijn pols, dan krijg ik ook nog een egaalbruine arm.

Maar voor wie denkt dat ik nu helemaal zonder metertjes en zo op de fiets zit: dat is beslist niet zo. Ik hou graag alles onder controle. De tijd dan wel niet, die tikt vanzelf door. Maar ik overzie het andere wat ik zelf kan beïnvloeden. Daarom zal ik even uitleggen hoe mijn stuur eruit ziet. Allereerst zijn er de remmen. Rechts zit de achterrem, links de voorrem. Dat is niet bij iedere fiets hetzelfde, dus het moet goed in je systeem zitten. Als je met 40 km per uur afdaalt en in een bocht alleen je voorrem gebruikt, mag je alvast de gipsvlucht naar huis bestellen. De juiste combi van voor en achter is het beste. De vier palletjes van de versnelling voor en achter zitten, zeker bij een beklimming, constant tussen je duim en wijsvinger. Ook dat is dus, net als de remmen, niet zichtbaar, maar wel vitaal. Versnelling en remmen zijn immers de basale instrumenten waarmee je controle kan houden. Maar: ik heb meer op mijn fiets. Er zijn de twee aanwijzers in wèlke versnellingen je eigenlijk fietst. Handig, want na een kwartier kan je het wel vergeten zijn: rij ik nu hoog-laag of laag-hoog?
Voor het comfort en de veiligheid gebruik ik geregeld de voorvering. Daarvoor heb ik twee zichtbare palletjes: de lock-out. Let op: als je naar boven rijdt, moet je de voorvering niet gebruiken, dan haal je de top niet. Verder heb ik een aantal andere interessante dingen op mijn stuur zitten die ik van rechts naar links noem. Allereerst is er mijn stuurtasje waarop mijn kaart zit. Aan de voorkant een zonnepaneel (goed als je richting zuiden rijdt!) en op het tasje een knipperend lampje als het apparaat laadt.
Midden op mijn stuur zit de fietsbel. Een paar weken geleden nog heb ik een nieuwe gekocht: met een kompasje! De bel was te vinden op de kinderafdeling, maar werkt professioneel: je ziet meteen waar het noorden is... Joke wil ook zo'n kompasje, maar dat gaat natuurlijk niet. Ik heb een aluminium fiets, maar zij heeft een stalen exemplaar. Zij zou met het kompas alleen maar rondjes fietsen. Eigenlijk doen wij dat nu ook, maar dat is een min of meer gewenste ronde.

Links van het midden zit mijn snelheidsmeter (zo'n ouderwetse, met een draadje), waarop ik actuele snelheid en afgelegde afstand kan aflezen. Alles geeft 10% minder aan dan in werkelijkheid, maar dat is vooral handig omdat Joke niet wil dat ik harder dan 50 rijd.
Links van mijn snelheidsmeter zit één van mijn oude iPhones. Die met de gebarsten achterkant en het stuk eruit. Maar werkt nog prima ('van een oud vrouwtje geweest en altijd binnen gestaan...'). Met de, aan te bevelen, app Maps3D zie ik op het kleine schermpje de kaart. En naar keuze de actuele coordinaten, de afgelegde afstand, de actuele snelheid (maar die gebruik ik niet, vanwege eerdergenoemde snelheidsbeperking), gemiddelde snelheid, actuele hoogte, trajectstijging en actueel stijgingspercentage. Over dat laatste heb ik m'n twijfels. Vooral als ik me het leplazarus de berg op fiets en de optimistische mededeling 'minus 8%' lees. Dit alles ter optimale controle.
Bovenaan het scherm zie ik nog staan: batterijstatus, laadindicator en tijd. Tijd! Dus toch! Maar de tekens zijn zo klein, dat ik het niet waag om ze tijdens de rit te lezen. Dat geldt overigens voor het meeste van het schermpje. De iPhone schakelt bovendien geregeld uit vanwege de Catalonische hitte. Die telefoon is eerder oververhit dan wij. Wat een mens al niet kan doorstaan!
Links naast mijn telefoon staat mijn grootste kleinood, dat altijd werkt. Of het moet heel hard sneeuwen, maar dat doet hier voorlopig niet: mijn achteruitkijkspiegeltje. Niet zo'n smakeloos bejaardenaccessoire dat aan een vijftientonstruck nog niet zou misstaan, maar zo klein dat zelfs de letterlijke voorbijgangers die niet opmerken. Net naast mijn hand en nog binnen de breedte van het stuur, vier cm doorsnee. Hij verkleint enorm dus ik kan de hele breedte van de weg achter mij overzien. Inclusief Joke, die meestal achter mij fietst. En eerlijk gezegd: hierop kijk ik het meeste van mijn instrumentenpaneel.
Kan ik altijd naar Joke kijken. Al is ze nog zo ver weg, nog zo klein in mijn spiegel, nóg kleiner dan mijn schermlettertjes, ik herken haar altijd. Goed, die knalrode tassen helpen enorm, en die rode helm, maar het is toch altijd Joke. Een warm gevoel overkomt mij. Niet zo handig vandaag: het is meer dan 35 graden en ik fiets de helling op.

Jan Marten