Vrijdag 24 juli 2015

Sant Dalmai - Chartres

Hoe snel kan alles veranderen? Stappen we 's morgens in de auto na een nacht met een minimumtemperatuur van 27 graden (35 in onze kamer), komen we er om 20 uur uit bij 22 graden; in Chartres, bij Parijs. Ondertussen hebben we als aankondiging wat regen gehad.

Het voortrazen met de auto maakt ons na het fietsen bewust van het verlies aan details. Van de vernauwde blik die je moet hebben om dóór te kunnen gaan. Snelheid gaat ten koste van ontmoetingen, van kleine dingen die zo eigen zijn aan het leven. Het is een modus waaruit iedereen moeilijk ontsnapt. Probeer maar eens langs de snelweg de naast je parkerende automobilist aan te spreken: 'Goedemiddag, het is ineens langebroekenweer geworden, vindt u ook niet?' Ik heb er wel eens zin in zulke gesprekken te beginnen, maar vandaag blijf ik bij de pomp ook in 'race-modus'.
Nadat we de tent hebben opgezet gaan we naar Chartres. Heerlijk om op het wandelpad langs de Eure naar de stad te lopen. We zien ineens nóg veel meer. We halen herinneringen op aan ons vorig verblijf hier. Daarom willen we meteen naar de kathedraal.

De binnenkomst in de kerk is een echte ontgoocheling. Drie jaar geleden traden wij binnen in een immense ruimte, met fantastische lichtspelingen door de glas-in-lood ramen. Maar bij ontvangst van nu (ook via het hoofdportaal) kom je meteen in de overal aanwezige restauratiewerken terecht. Die prachtige totaalblik is nu een overzicht in fragmenten geworden. Veel ramen zijn onzichtbaar. Na een kwartier door de hele kerk te hebben gelopen geeft de ruimte zich langzaamaan weer. Of moet ik zeggen: past óns beeld zich aan de werkelijkheid aan? We verwachten kennelijk een ruime snelweg, een open kerk. Waarom schieten wij dan in de contramine? In plaats van ons te verbazen over hoe er gewerkt wordt, terwijl de kerk toch open blijft.

Als de kerk ons tenslotte helemaal eigen is, vinden we een mooi plekje om onze kaarsen aan te steken: vier voor anderen, één voor onszelf.

We eten een hapje en daarna gaan we naar het grote plein waarvandaan muziek klinkt. Hee, Spaanse muziek! En goed! Gitaristen, een zanger, een percussionist en een flamencodanseres. Alsof zij weten dat wij hier ons Spaans avontuur af willen sluiten.

Jan Marten