Woensdag 22 juli 2015

Barcelona - Saint Celoni
75 km totaal 1404 km

We zijn dus toch naar Barcelona gefietst in plaats van de trein te nemen! Nu willen we ook verder fietsen. Geen trein, we gaan voor het hele rondje!

Zo moeilijk als het was om Barcelona in te fietsen, zo makkelijk is het om eruit te komen. Dat ligt in de lijn der verwachting, want ik signaleerde eergisteren al dat de stad fietsers liever kwijt dan rijk is. Barcelona is een mooie stad, maar net iets te fietsonvriendelijk (Vrij naar Drs. P.).
We fietsen de bekende Ramblas af naar beneden, dan ben je aan zee.
Hoho, dat gaat zomaar niet! Twee agenten manen ons tot stoppen. We moeten op de rijbaan fietsen. Ja hoor, meneer agent. Tuurlijk, zullen we doen! (Eh, ik dacht van niet, wil je ons dood hebben of zo?) Maar we zien uiteindelijk de autochtonen hier ook op de Ramblas fietsen. O, daar komen vier bewapende agenten aan. Ze lopen met z'n vieren naast elkaar. Het ziet eruit of ze de Ramblas schoonvegen. Maar ze lopen gezellig te keuvelen. De vrouwelijke agent rookt een sigaret. Is dit hun pauze of zo? Ik zoek naar de efficiëntie hiervan. Op een lege straat lopen? Ik kan genoeg andere klusjes bedenken. Fietsbewegwijzering neerzetten bijvoorbeeld, dat kan je zelfs onbewapend doen...
De agenten groeten ook de fietsers die nu op de Ramblas fietsen. Van hen mag het dus wél.

Na twaalf heerlijke kilometers langs het strand en een fantastisch zwemplekje moeten we toch echt op de N11 rijden. Formeel niet, maar in de praktijk toch een snelweg. Kleine stukjes smalle vluchtstrook worden afgewisseld met noodgedwongen fietsen op de rijbaan. Opeens zie ik links het bekende blauwe bord 'Verplicht fietspad'. Met wat kunstgrepen komen we aan de andere (de linker-)kant van de weg. Inderdaad, er is een smal wandel/fietspad. Na 400 meter is de weg versperd. Er is een tak van een boom gevallen en in stukken gezaagd. Zo te zien al een paar maanden geleden, maar niemand heeft het weggehaald. Hoe moeten we nou verder? We vragen het aan de lokale wegwerkers, die hier in de berm werken. We worden nu over de rijbaan van de tegengestelde richting geleid. Vóór ons een wegwerker in oranje overall. Hij verliest zijn hoofd niet en waarschuwt het verkeer dat wij eraan komen. Zo hoort het, we voelen ons vorsten vandaag!
We kunnen het fietspad vervolgen en zien alweer een bordje 'verplicht fietspad' staan. Mooi, dat we dat gezien hebben. Anders hadden we echt over de rijbaan moeten rijden. Na een kilometer eindigt het pad op de 80 cm brede vluchtstrook van de snelweg, tegen het verkeer in. Gek, eigenlijk. Maar ik heb gehoord dat er hier een fietspad is dat inderdaad links loopt. Maar de vluchtstrook wordt hoe langer hoe kleiner. We zien de automobilisten schrikken en plotselinge stuurcorrecties doen. Enkelen maken gebaren of claxonneren. Ja, mensen, wij vinden dit óók guhvaarluk! Maar wíj hebben het niet bedacht. De laatste paar honderd meter fietsen we uiterst links óp de baan van het tegemoetkomende verkeer. En maar hopen dat die vrachtwagen die daar met 80 op ons af komt ons ziet.
Het gaat allemaal net goed, maar het geeft wel aan dat Spanje als fietsland nog niet helemaal klaar is.

We besluiten om niet verder de N11 te volgen, maar landinwaarts te gaan.
We merken dat onze spieren en onze geest het nog niet verleerd zijn. We gaan in korte tijd van 0 naar 350 meter. Het is 18 uur en nog steeds boven de 30 graden. Zo nemen we afscheid van de zee, in elke bocht kijken we even om, steeds hoger en hoger. Dan zien we nog een blauwe waas en meteen gaat het 10 km met flinke vaart naar beneden. Geen tijd om om te kijken. Dat was het dan: de zee.

We hebben een hotel gebeld in Saint Celoni. Er is nog plaats.
Om 20 uur zijn we er. We hadden de hele Andriessenlaan wel mee kunnen nemen, we zijn zo ongeveer de enigen. We eten in het hotel. In ons eentje. We worden door drie mensen bediend. We voelen ons maar weer vorsten vandaag.

Jan Marten