Zondag 13 juli 2014

Burgos - Castrojeriz
61 km totaal 1035 km

Vanaf vandaag gaan we meer op de hoogvlakte rijden, dus de stijgingen en dalingen worden minder. Tegelijkertijd hebben we kortere trajecten gepland. Zo kunnen we meer dingen bekijken. Als fietser word je door de wandelende Camino-ganger toch al als voorbijflitsend snelverkeer ervaren. Het is maar met welke snelheid je het zelf ziet...
Het is erg leuk om op zondagochtend door een stad als Burgos te rijden. De stad ontwaakt. Voor we Burgos uit zijn, duurt het een tijdje. Ach, je ziet een kerkje, je kijkt wat rond...

Precies op de grens van de bebouwde kom, na een uurtje, in het zicht van de grootste helling van vandaag, willen we onze tweede laag kleding afpellen, zodat we tenminste niet op ons eigen vocht terugdrijven naar beneden.
Meteen komt de lokale landbouwer op ons af om te zeggen dat we hier niet langs de kant van de weg moeten staan. Het is veel te gevaarlijk met al die langsrijdende auto's. Hij gaat ervan uit dat we hem niet makkelijk begrijpen, hoewel dat met zulke basale mededelingen bij ons goed aankomt. Hij gaat daardoor extra hard praten (model taxichauffeur), eindeloos herhalen (idem), en hij maakt zijn gebaren extra groot: 'Kijk, mijn armen zijn tweeëneenhalve meter lang!' Dat deed de taxichauffeur in Burgos niet, omdat zijn taxi daarvoor te klein was.
Maar deze meneer heeft, aan de overkant van de weg, echt alle ruimte van de wereld. Hij blijf tmaar zeggen en gebaren dat we snel weg moeten omdat anders 'zoef' wij zo aangereden 'splatsj' zullen worden door die voortrazende auto's. Hij kan het maar niet genoeg herhalen. Daaraan voegt hij toe dat hij begrijpt dat wij de Camino rijden en dat Burgos, 'dat ligt daar en ik woon net op de grens', toch echt het centrum van de wereld, 'mijn armen worden nu dríe meter lang', is, getuige een oud schilderij ,'zoooo groot', van heel lang geleden, 'kijk: mijn arm is tien meter lang', en ik kan er nog veel meer over vertellen. Maar als je hier nog lang ,'zoooooo lang,' blijft staan, dan is het erg ,'zoooooo erg', gevaarlijk...
Ondertussen blijven we verplicht, dus heeeeeel lang, luisteren naar zijn betoog. Dat we daarbij, voor het verkeer hinderlijk, op de bedoelde weg moeten blijven staan, nemen we even voor lief. Uiteindelijk zien we kans om te ontsnappen omdat door zijn exponentiëel groeiende enthousiasme zijn armen in de knoop zijn geraakt.
Elk dorp, elke stad heeft zo zijn eigenaardige personen aan de rand van de bebouwing (de samenleving). Ze groeten je bij binnenkomst, ze zwaaien je uit. Ergens schijnt op de Camino een vrouwtje met een baard te zijn, die alle Camino-gangers in haar huisje uitnodigt voor een kopje thee. Degenen die er op ingaan, melden steevast een lauwe dikbruine substantie. Op een andere dorpsplein zit een keurige oude heer in een pak, die bij voorkeur de vrouwelijke wandelaars aanspreekt om ze dan meteen op de mond te zoenen. Deze mensen onderbreken jouw voortgang, maar stellen daarbij wel iets anders aan de orde. Wat is eenzaamheid? Wie zoekt wie?
Wij hebben dus aan de rand van Burgos een nieuwe variant gevonden van deze soort, die ik maar even 'homo interruptus' noem.

Joke is door het relaas van deze man zo van haar a propos, dat ze haar leesbril vergeet. Dit moet ik even uitleggen, lijkt me: in Spanje is het verplicht om bij het fietsen een helm en een geel hesje te dragen. Spanjaarden houden immers van duidelijkheid en grote eenkleurige lappen. Voor de stier is dat een rode, in de handen van een maf aangeklede man, voor de automobilist is dat een geel hesje op twee wielen.
Dit betekent dat, als je iets uit of aan wil trekken je jezelf eerst van alle verplichte attributen moet ontdoen. Die moeten goed worden neergelegd, zodat ze niet vallen of wegwaaien. Joke heeft daarbij een handicapfactor 2. Zij heeft bij zonnige dagen ook een zonnebril op en altijd een leesbril om haar nek hangen. Ze vertrouwt mijn navigatiekunsten niet. En terecht... Zou dat komen omdat ik géén leesbril heb?

Wie Joke kent, weet dat ze vaak van kleding wisselt. De afgelopen dagen had ze vaak vier lagen aan: een hemdje, een t-shirt, een vest en een windstoppertje (jack). Daaroverheen dus het gele hesje. Het mag een wonder heten, dat ze totnogtoe niets vergeten is. Het zijn namelijk meestal vervelende momenten om te stoppen. Een smalle strook, een plotselinge regenbui.
Na 4 km komt ze erachter. Ik wil nog wel terug, maar ach, de leesbril is toch oud en bijna gebroken. En er is vast een auto overheen gereden.
Gelukkig heeft Joke nóg twee leesbrillen bij zich, dus is er geen man overboord. Alleen maar een bril.
In de loop van de dag passeren we onze 1000 km-grens.

Op de leuke, kleine camping in Castrojeriz staan we op een prachtig plekje. Het is een leuk plaatsje van meer dan 3 km lang en twee parallelle straten. Helemaal gericht op de pelgrims die er doorheen wandelen. En dat al eeuwen lang. We vinden een leuk restaurantje. In de voorkamer staat de tap en de televisie. Het is de finale van de WK. Nederland zit niet in de finale, dus wij kunnen rustig eten in de achterkamer. Het pand is werkelijk al eeuwenoud. Zo'n zoldering heb ik in Nederland nog nergens gezien! De bediening is uitstekend, het eten heerlijk. En nog goedkoop ook. Op de camping tenslotte bekijken we nog de verlengingen. Duitsland wint. Er zijn geen Duitsers op de camping. Ook geen Argentijnen. Er zijn überhaupt weinig mensen op dit terrein. Met 20 mensen is het wel gedaan.
Toch kan zoiets heel gezellig zijn.

Jan Marten