Zaterdag 5 juli 2014

Dax - Saint-Palais
65 km totaal 597 km

Vandaag is Joke jarig!
Eh, toen we gister naar bed gingen was ik het helemaal vergeten. We hadden afgesproken vóór middernacht naar bed te gaan, dus ik dacht: dat doen we morgen natuurlijk. Maar ja, het avondritueel liep wat uit en toen ik van de, overigens heel schone, washokken terug kwam en in de slaapzak kroop, zei Joke nog verwachtingsvol tegen mij: Hee, het is al over twaalven!
Ik zei: ik slaap al bijna! En ik viel in slaap...
Joke daarentegen had uitgebreide felicitaties in gedachten. Ach ja, de een zit wat anders in elkaar dan de ander.
Maar nu vanmorgen, bij het wakker worden, weet ik het wel direct. En ik zing een paar liedjes, dat hoort er bij.

Om een uur of negen vertrekken we van de camping. Het is nu droog. Gelukkig. Het heeft vannacht, zoals inmiddels gewoon, stevig geregend. Het valt ons op dat de Adour een stuk hoger staat dan gister.
Het blijft de hele dag zelfs droog! Het heet hier nog 'Les Landes', maar het wordt heuvelachtig, een prettige afwisseling dus. Bovenop een heuvel staat een huis met een motorboot van enig formaat. Vreemd, waar moet je hier dan het water in? De Adour bij Dax? Daar is toch nauwelijks scheepvaart mogelijk? De zee dan? Die is toch ook gauw 100 km verderop? Een man zit met ontbloot bovenlijf bovenop de boot, te poetsen. Een bekend beeld in de Nederlandse jachthaven, maar hier, op een heuvel op de zandgrond heeft het iets belachelijks. Joke en ik kijken elkaar begrijpend en glimlachend aan (per slot van rekening is Joke vandaag jarig) en zeggen tegelijkertijd (we kennen elkaar langer dan vandaag): Noach!

Halverwege de rit gaan we nog even kijken waar we de door Clemens (die van het boekje) beschreven camping kunnen vinden. Er is door iemand gemeld dat de camping niet open is. We kunnen er niets over vinden dus we gaan er van uit dat de camping gewoon open is. Ik kijk voor de gein nog even op Google naar 'Saint-Palais' en op 'nieuws'. Tot onze schrik zien we dat ons gebied overal in het nieuws is! Overstromingen door de dagenlange regen en vooral door een ongekend grote bui van nog geen 24 uur geleden. Er is iemand tussen Saint-Palais en Sint-Jean verdronken! Dat is nota bene onze route. We zien foto's van ondergelopen huizen, kapotte wegen, auto's die tot het dak onder water staan...

De laatste tien kilometer tot Saint-Palais wordt het ons duidelijk, hoe ongekend snel het water met kracht en verwoesting kan komen, en weer gaan....

Als we afdalen in het dal van de Bidouze zien we stukken waar de rivier, normaal een klein stroompje van een of twee meter breed, nu tot wel vijf meter hoger is komen staan. Met name daar waar in een bocht kleine beekjes in de Bidouze uitmonden.

We zien half weggeslagen bruggen, ondergelopen maïsvelden, gaten in wegen, heel veel meegesleurde bomen en telefoonpalen. De wegen zitten vaak onder de modder, maar zijn gelukkig wel droog.

In Saint-Palais zien we fabrieken en huizen die helemaal ondergelopen zijn. De huisraad staat buiten te druipen. Veel mensen zijn bezig de boel te beredderen. Ze zitten onder de modder. De camping is sinds vorig jaar gesloten. Een geluk bij een ongeluk: er is drie meter water overheen gegaan! We zijn blij dat we er niet stonden!
Het naastgelegen zwembad hoeft dit seizoen niet meer open, zo vernield is de entree.

We vinden in het dorp een leuk hotelletje. De eigenaar denkt dat de kamer te klein voor ons is, maar ik leg uit dat we al 33 jaar getrouwd zijn en dit als alternatief van onze tent hebben.

We lopen nog even wat rond in het plaatsje, waar na de recente catastrofe, een bijzondere sfeer heerst. De terrassen zitten vol met mensen die lekker aan biertje of een wijntje zitten. Tot zover niets vreemd, maar als je goed kijkt zitten de meesten stevig onder de modder, hebben ze zompige laarzen aan. Af en toe komt er een auto voorbij die er uitziet alsof die net Parijs-Dakar heeft gereden.
En wij zitten hier vakantie te vieren.

Jan Marten