Donderdag 3 juli 2014
Blijf op de hoogte en volg Jan Marten en Joke
04 Juli 2014 | Frankrijk, Dax
Labouheyre - Dax
83 km totaal 527 km
We fietsen nu al een paar dagen door Les Landes. Tot en met gisteren konden we de lol van dit relatief vlakke landschap nog wel inzien. Je voelt je toch een beetje thuis: je hebt vaak het idee dat je over de Veluwe rijdt. Beetje hoogteverschil, niet al te rechtuit. En nog vrij veel aardige dorpjes, vaak met schattige kerkjes.
Af en toe rijden we door het dal van een net hoorbaar meanderend beekje in de overal aanwezige naaldbossen.
Maar vandaag is het bos ineens verdwenen, staat er mais aan weerskanten en is de meest ultieme afleiding na tien km: een knik in de weg van een paar graden.
Af en toe is er een auto, dus naast elkaar fietsen is geen optie. Je bent dus helemaal alleen met jezelf bezig. Dat is geen zware opgave, hoor. Maar soms moet je wel ergens doorheen. Hierdoorheen dus. Gedachten van thuis en van dit moment wisselen elkaar af.
Na veel uren trappen en speuren naar dorpjes die er niet zijn, denk ik ineens: Lelystad! En even later: Klazienaveen, nee: Swifterbant. Dat zouden nu opwindende dorpen zijn!
We blijven zoeken naar zaken die afleiding geven. En ja hoor: opeens komen we Theo Maassen tegen! Net zo ongeschoren als altijd. Hij is bezig boven op een vrachtauto met zo'n grijparm grote boomstammen te laden. Natuurlijk zwaaien we uitbundig. Maar hij groet niet terug, hij herkent ons zeker niet. Nou ja, met die helmpjes zie je er ook niet uit, vooral als je van boven een vrachtauto kijkt.
Lijkt me.
Jan Marten
83 km totaal 527 km
We fietsen nu al een paar dagen door Les Landes. Tot en met gisteren konden we de lol van dit relatief vlakke landschap nog wel inzien. Je voelt je toch een beetje thuis: je hebt vaak het idee dat je over de Veluwe rijdt. Beetje hoogteverschil, niet al te rechtuit. En nog vrij veel aardige dorpjes, vaak met schattige kerkjes.
Af en toe rijden we door het dal van een net hoorbaar meanderend beekje in de overal aanwezige naaldbossen.
Maar vandaag is het bos ineens verdwenen, staat er mais aan weerskanten en is de meest ultieme afleiding na tien km: een knik in de weg van een paar graden.
Af en toe is er een auto, dus naast elkaar fietsen is geen optie. Je bent dus helemaal alleen met jezelf bezig. Dat is geen zware opgave, hoor. Maar soms moet je wel ergens doorheen. Hierdoorheen dus. Gedachten van thuis en van dit moment wisselen elkaar af.
Na veel uren trappen en speuren naar dorpjes die er niet zijn, denk ik ineens: Lelystad! En even later: Klazienaveen, nee: Swifterbant. Dat zouden nu opwindende dorpen zijn!
We blijven zoeken naar zaken die afleiding geven. En ja hoor: opeens komen we Theo Maassen tegen! Net zo ongeschoren als altijd. Hij is bezig boven op een vrachtauto met zo'n grijparm grote boomstammen te laden. Natuurlijk zwaaien we uitbundig. Maar hij groet niet terug, hij herkent ons zeker niet. Nou ja, met die helmpjes zie je er ook niet uit, vooral als je van boven een vrachtauto kijkt.
Lijkt me.
Jan Marten
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
