Woensdag 2 juli 2014

Cadillac - Labouheyre
95 km totaal 444 km

Vandaag staat Les Landes op het programma. Na het echt Franse, dus niet royale, ontbijt in ons hotelletje met een heel warm afscheid van de hotelbaas en zijn zoon begint onze tocht.

Het voelt alsof we op één dag drie keer de Veluwe overdwars fietsen. Eindeloze bossen, weinig voorzieningen. We proberen er behoorlijk het tempo in te houden. Op de vrije en vlakke wegen lukt het om zonder tegenwind 25 km per uur te rijden. Later op de dag haal ik dat niet meer omdat de wind tegenwerkt.

Als we om half twee gaan lunchen hebben we er al 55 km opzitten. Een record voor ons. Ook al is het ons daar echt niet om te doen, vandaag toch maar even racen.
De lunch brengt daar verandering in. In het plaatsje Biganon moet een mooi kerkje zijn, maar opeens staat daar alweer het bordje 'Einde Biganon'. We snappen er niets van, totdat ik opeens een bordje zie met 'Rue d'église'. Helemaal verscholen tussen de bomen is daar een heel groot grasveld met het oudste kerkje uit deze streek, 11e eeuw. Naast het kerkje de kleinste Mairie (gemeentehuis) ooit. Bankjes erbij. De zon schijnt heerlijk. Een ideaal lunchplekje. We vergeten ons tempo en genieten van het mooie van dit moment en de lekkere happen natuurlijk. Ik heb heerlijke rauwe ham op brood en de meloen erbij maakt het wel helemaal af. JM kijkt dan wat viezig naar dat vlees, maar ik heb gemerkt dat ik van af en toe wat vlees beter ga fietsen. Het kerkje is helaas gesloten, maar kijkend door het sleutelgat kunnen we een glimp opvangen van de prachtige muurschilderingen.

Na de lunch zakt mijn tempo terug. Tegenwind. Opeens een enorme vrachtauto stil op de weg met een deel van zijn lading ernaast. Bomen - hoe kan het anders. Ze rijden vaak veel te hard, ook die enorme vrachtwagens met bomen. En dan opeens een bocht. Wij kunnen gelukkig net passeren. Dan ben je helemaal blij dat je niet met de auto onderweg bent.
Het gaat plenzen. De laatste kilometers schieten niet echt op. En dan opeens ben je op de plaats die we uitgekozen hadden. 'Nous cherchons le camping'. 'Er is hier geen camping'. Clemens verzint ze toch niet, denken wij. Geen borden te vinden. Nog een keer vragen en dan opeens toch borden. Een heel eenvoudige camping municipal. Er staat één bungalowtent met twee mannen en een hond. We besluiten maar dat het deze keer geen zwervers zijn, ook al wil ik geen moment alleen met die twee kerels op de camping zijn. Na het boodschappen doen zien we een nieuw stel op de camping. Gelukkig. Ze hebben een klein tentje, fietsen en een auto.

Na het eten ga ik even kennismaken. Een Duits stel. Zij kletst aan een stuk door. Zij is 68. Hij is 58. Ze heeft hem speciaal 'gekozen' omdat de levensverwachting van vrouwen hoger is. Ze fietsen al sinds 1988 samen en ze zijn in 1992 getrouwd. Ze hebben net ruim 2000 km in Spanje gefietst. De auto laten ze ergens achter, waar ze uiteindelijk dan weer terugkeren. In korte tijd horen we veel over de fietsvakanties die ze ondernomen hebben. Dan is onze tocht maar heel saai en braaf eigenlijk. Dat doen zo veel mensen, ook al hebben we nu alleen nog maar mensen op de terugweg gezien.
Na een klein half uur met heel veel informatie in rap Duits wensen we elkaar alle goeds. Ik teken ervoor als ik zo op mijn 68e nog kan fietsen.

We eten lekker, met crême brulée toe. Alleen mijn initiatief om met de gasbrander de suiker te laten smelten is geen goed idee. Er komt een enorme steekvlam als ik de brander schuin houd. Weer wat geleerd. En het loopt goed af.

Morgen richting Dax, waar we onze eerste rustdag gepland hebben. Dan kunnen we onze zooi wassen. Onze voorraden eten weer aanvullen, want daarna moeten we de tweede dag de Pyreneeën over. Dat wordt spannend.

Joke