Woensdag 17 juli 2013

Vers - Moissac
86 km totaal 1346 km

De klap was doffer dan verwacht. Een halve seconde eerder zag ik het aankomen. Na de klap nog wat gekraak. En dat was het dan. Heel bizar om je voorwiel ineens 30 cm achter in een auto te zien verdwijnen.

Ik stond te wachten, ruim voor de stopstreep, om de voorrangsweg linksaf op te rijden. Een automobilist op diezelfde voorrangsweg was kennelijk de weg kwijt. Hij wilde keren en reed achteruit om te keren. Hij draaide mijn weghelft op en hield keurig twee meter vóór mij stil. Maar daarna gaf hij weer gas om zijn auto nog eens een wagenlengte naar achteren te rijden. Zonder te kijken of er iemand stond. 'Boem is ho!' denken ze in Frankrijk. Dit was 'boem'.

Nu weegt een auto al gauw 1000 kilo. Dat haal ik niet, mijn gewicht met fiets en bagage is zo'n 120 kilo. Maar ik heb goede, hydraulische, remmen. Primaire reactie is om die vol in te knijpen, zodat ik enig tegenwicht aan de auto kon bieden. Dat moest ook wel, anders had hij mij naar achteren, de helling afgeduwd.

Nog nooit heb ik de kreukelzone van een auto zo daadwerkelijk in actie gezien. Met gekraak vouwde de achterbumper zich om mijn voorwiel dat recht naar voren stond. Ook een geluk, want anders had de automobilist mij omvergereden en was hij mogelijk pas gestopt nadat hij enkele loszittende onderdelen, wiel, stuur, been, hoofd, had opgemerkt.

Hij stapte uit. 'Ca va?' vroeg hij. 'Je ne sais pas' antwoordde ik en wees naar mijn voorwiel. Eerlijk gezegd was mijn eerste gedachte: einde vakantie! Voorwiel, -vering en -vork zijn namelijk heel kwetsbaar als de verkeerde krachten erop werken. Ik bedoel: een stoeprandje oprijden met een beladen fiets zou al snel fout zijn.

Ik wenkte Joke om hulp om de voorkant van de fiets te inspecteren. In je eentje kan je de fiets niet tillen en het voorwiel ronddraaien.
De automobilist keek nog even en stapte in zijn auto, naar ik dacht om zijn auto van het kruispunt te halen en hulp te bieden. Maar nee hoor: meneer gaf flink gas en reed er vandoor!
Wat een ongelofelijke l.......!!! Nu hoop ik toch zo dat hij zijn auto binnen vijf minuten tegen een boom total loss heet gereden! Met een weekje ziekenhuis en daarna een flinke pijn in zijn been. Niet blijvend hoor! Na een jaar mag alles over zijn. En ik hoop toch zo dat hij dat dan ook verbindt met zijn wegrijden na het veroorzaken van een ongeval: zo ga je toch niet met je medemens om?

Na ons even hernomen te hebben, rijden we mijn fiets aan de kant van de weg voor inspectie. Vork en vering zijn niet beschadigd naar het zich laat aanzien.
Wel zit er een slag in het wiel. Een halve centimeter, dus op zich valt het mee, maar wel loopt het een en ander aan.

De racefietser die op een bankje aan het kruispunt net een klein ontbijtje zat te nuttigen en het hele gebeuren had aanschouwd, komt aanlopen en adviseert om voorzichtig door te rijden naar Cahors en daar de fietsenmaker het wiel te laten repareren.

Ik stel de aanlopende rem iets bij en zo rijden we naar Cahors. Daar moeten we volgens ons routeboekje toch heen. Het is een fantastische tocht bovenlangs de Dordogne. Leuk fietsen trouwens langs de rand van de afgrond met een muurtje van veertig centimeter. De onzekerheid over de toestand van mijn fiets doet me wel iets meer midden op de weg fietsen.

Ondertussen mijmer ik wat over eerdere ongevallen die ik, zelf stilstaande, had gehad, maar dan met de auto. Ergens in de jaren 80 en 90 heb ik twaalf aanrijdingen gehad waarbij mijn auto stilstond. Sterker nog: vaak was ik zelf niet eens aanwezig in de auto! Het meest markante was toch wel het ongelukje met de zwarte mini. Hij stond geparkeerd op een avond bij de kerk, waar ik een dienst had. Vlak voor de dienst begon, kwam er een vrouw binnen. 'Ik wou parkeren en ik dacht dat er geen auto stond!'
Let op: ik heb niet gezegd dat het kwam omdat het een vrouw was. Maar het was er wel eentje!
Verder een hele reeks van achteruitrijdende of slecht manoeuvrerende auto's (vooral mannen) en een vechtpartij op mijn net uitgedeukte motorkap.

Dit alles brengt mij al fietsend op de gedachte of ik niet vaak net op de verkeerde plaats was.
Nou ja, in ieder geval niet nu! Het uitzicht is prachtig, de rit erg mooi.

In Cahors laat ik de fietsenmaker de fietsenmaker. Ik besluit om op de camping zelf de slag in het wiel te repareren. Ik had immers in Zweden al ervaring met het herstellen van een slag van drie centimeter!

Op de camping aangekomen gaat Joke douchen, en koken. Met een uurtje heb ik de spaken zo bijgesteld dat de afwijking minimaal is.
De pasta met zalm en courgette zijn heerlijk! Ik ben nu zeker niet op de verkeerde plaats!

Jan Marten