vrijdag 19 juli 2024

Hořejany

0 kmtotaal 1058 km

Dit is alweer onze laatste dag in Tsjechië en dus is dit ook het afsluitend verslag.

Als we bij het ontbijt even het nieuws bekijken, is het eerste bericht dat er een wereldwijde computerstoring is. Op Schiphol kunnen vliegtuigen niet vertrekken en bussen blijven in de garage. Misschien moeten we toch nog langer hier blijven als bijvoorbeeld laadstations niet werken. Of moeten we zelfs op de fiets terug naar Nederland.

Ik besef weer hoe kwetsbaar we zijn. Die gedachte is toch al heel sterk aanwezig sinds onze aankomst gisteren.

We hebben het gehaald zonder lekke banden of andere mankementen aan de fiets. Al het langsrazende verkeer heeft de moeite genomen om om ons heen te rijden. Onze lijven hebben bij tijd en wijle zeker tegengesputterd, maar ze hebben niet de handdoek in de ring gegooid.

En misschien wel het belangrijkste: we hebben het samen volgehouden en we hebben er ook nog enorm van genoten.

Bij ons vertrek vanaf deze camping hadden we ons al voorgenomen om deze laatste dag naar Svatá Hora (heilige berg) in Příbram te gaan. We gaan met de auto dit keer. Lekker koel, want ook vandaag gaan we de 30 graden halen. Helaas. De airco blijkt niet te werken. Op de heenreis deed hij het al niet super, nu dus helemaal niet meer.

Svatá Hora is het oudste en bekendste Mariabedevaartsoord uit Bohemen. Het is een heel complex met kerk, kloostergang, kapellen en een park met kruiswegstaties.

In een van de kapellen is er aandacht voor een trieste geschiedenis van de Ledrovallei in Italië. In 1915 zijn daar ongeveer 3000 mensen verdreven vanwege gevechten daar. Per persoon mocht er vijftien kilo bagage mee en in veewagens van treinen werden ze naar deze regio gebracht. Het zou voor hooguit drie weken zijn. Het werden vier jaren.

De mensen hier waren eerst wantrouwend, maar de Italianen bleken harde werkers en waren bescheiden en vroom.

Svatá Hora werd voor de ontheemden een belangrijk religieus ontmoetingspunt.

493 Italianen zijn in deze omgeving overleden en liggen op diverse plaatsen begraven.

Uiteindelijk keerde de rest pas na de oorlog in 1918/1919 terug naar hun vallei. Alles wat ze hadden achtergelaten was verwoest. Ze moesten helemaal opnieuw beginnen. De herinnering aan Tsjechië is gebleven. Een aantal straten en pleinen in de Ledrovallei heeft namen van steden uit deze streek in Tsjechië en er worden nog Tsjechische gerechten gegeten.

Nu, na ruim 100 jaar, zijn er nog steeds over en weer contacten.

Na het lopen van de kruisweg eindigen we bij een groot zwart kruis. Dit brengt ons terug naar 1950. In de nacht van 13 op 14 april dwong het nieuwe communistische regime alle nonnen en monniken in Tsjechoslowakije hun kloosters te verlaten. Er kwamen schijnprocessen. Kloosterlingen kwamen in strafkampen of werden gedood. Dit zwarte kruis is ter herinnering aan Josef Toufar, die na vier weken martelingen als eerste priester de dood vond.

Deze indringende verhalen relativeren onze alledaagse beslommeringen. Een airco die het niet doet of een laadstation met computerproblemen. We zien het wel. We kunnen altijd nog naar huis fietsen.

In de avonduren zitten we nog gezellig op het terras van de kavarna van de camping, waar we zo gastvrij zijn ontvangen. ‘Graag volgend jaar weer’ spreken we uit. Dan een rondje door west- en noord-Tsjechië. Wel wil ik dan graag de taal wat meer kunnen spreken en verstaan.

Dank weer aan iedereen die met ons is ‘meegereisd’. Misschien zijn er interessante weetjes over Tsjechië en Oostenrijk langsgekomen. Misschien hebben we mensen enthousiast gemaakt voor een fietsvakantie, of weet iemand nu zeker dat hij of zij zoiets echt nooit wil.

Joke