Vrijdag 26 mei 2023

Toscolano - Iseo 75 kmtotaal 335 km

Waren we gisteren vertrokken met een zeiknatte tent door de nachtelijke hoosbuien, vanmorgen was het appeltje-eitje om de droge tent in te pakken.

Nadat we gisteravond in een hip kroegje naast de camping vooral míjn fietsprestaties hadden geëvalueerd, ben ik vandaag van plan om wat minder te stoppen en vooral in de tweede helft van de middag niet in te kakken. De evaluatie verliep overigens in goede harmonie, mede veroorzaakt door de rustgevende sfeer van de blowende mensen rondom ons en muziek van Mick Jagger.

JM gaf aan dat hij bezorgd was of het allemaal wel te doen was voor mij. Ik gag toe dat het geregeld uit mijn tenen moest komen, maar dat ik zo graag wil, dat ik het kan.

Vandaag dus vol goede moed op weg. De eerste tien kilometer zijn dezelfde als gisteren de laatste tien. Mijn aandacht is daarom op een ander manier op de omgeving gericht.

Mijn blik valt op een mooie, slanke man, veertiger, met keurige broek en smetteloos wit overhemd. Hij gaat zitten onder een alleenstaande boom aan de rand van het meer. In zijn hand een banaan. De man oogt triest. Heel bedachtzaam pelt hij de banaan.

Dat is het plaatje wat mij de komende kilometers laat fantaseren. Een prachtigopeningsscène voor een film.

Gisteren is de moeder van de man overleden. Laat ik hem Antonio noemen. Zijn moeder was de oudste van drie zussen. Ze was een dominante vrouw. Zijn vader is vijf jaar eerder overleden. Een volgzaam type die leefde voor zijn werk als accountant. Hij had een eigen zaak met twee medewerkers. Zijn vrouw regelde thuis alles, ook wat betreft de opvoeding van hun enige zoon. Antonio woont nog steeds in het ouderlijk huis en heeft nog nooit een serieuze relatie gehad. Zijn moeder keurde geen enkele vrouw goed en toen hij heel voorzichtig had laten vallen dat een relatie met een man voor hem ook een mogelijkheid was, had ze de dag erna een hartinfarct gehad. Dat was nu drie weken geleden. Gisteren had ze een tweede gekregen. Deze was haar fataal geworden.

Antonio heeft vanmiddag een afspraak met zijn twee tantes, de zussen van zijn moeder. Beiden alleenstaand en zijn moeder overtreffend in dominantie en intolerantie.

Na een onrustige, doorwaakte nacht besloot Antonio om even bij het meer te gaan zitten om rust en helderheid in zijn hoofd te krijgen. Aan ontbijten moest hij niet denken. Dan maar een banaan mee.

De eerste tien kilometer zitten erop. Rond 13:30 uur rijden we Brescia binnen. Tijd voor onze yoghurt-met-fruit-pauze en het bezichtigen van de oude en nieuw dom, die naast elkaar staan. Beiden indrukwekkend en heerlijk koel.

Maar we moeten weer verder. Als we net Brescia uit zijn haalt een fietsende vrouw van rond de veertig mij in. Ze spreekt alleen Italiaans en vraagt waar ik vandaan kom, waar we naartoe gaan en hoeveel kilometer per dag we fietsen. Midden in een stotterend antwoord in mijn beste Italiaans versnelt de vrouw en gaat er vandoor.

Even later fietst ze gezellig keuvelend naast JM in een tempo dat voor mij veel te hoog ligt. Ik fiets me de benen uit het lijf om ze niet uit het oog verliezen.

Ook dit kan een mooie openingsscène van een film zijn. Deze keer fantaseer ik niet, wil ik niet fantaseren. Of misschien wel een klein beetje. De vrouw speelt viool en zij en JM zijn fan van dezelfde componisten.

Na tien kilometer stoppen ze. Ze wenst ons beiden een goede reis en gaat een andere kant op. JM uit zijn tevredenheid over mijn fietstempo en vertelt en passant het beroep van de vrouw. Tandarts.

Nog een kort stuk te gaan. Natuurlijk weer een stevig klimmetje net voor het eind. En dan in de afdaling toch nog een verrassing. Ik heb weer een lekke band.

Zeer gedisciplineerd hebben we het gaatje deze keer in een kwartier geplakt.

Aangekomenen in Iseo doen we eerst nog inkopen voor het eten en rijden we om 19:10 uur de camping op die we hadden uitgekozen. De receptie sloot om 19:00. Bellen levert niets op. In de regel zet je dan je tent op een vrij plekje en meld je je de volgende dag. We twijfelen. Het is zo aangeharkt en keurig dat we inschatten dat dit niet op prijs wordt gesteld. Dan maar naar de camping ernaast, die wat minder leek. Zodra we het hek binnenrijden worden we begroet door een heel aardige man. Hij wijst ons een mooi plekje vlakbij het meer en regelt een tafeltje en twee stoelen voor ons.

JM gaat heerlijk een stukje zwemmen en als hij even later met een koud biertje aan ons tafeltje zit, zie ik opnieuw een plaatje. Een tevreden, genietende man. Geen goed begin voor een film.

Joke