Woensdag 24 mei 2023

Verona - Bardolino 45 km totaal 195 km

Omdat er in de middag onweer en regen zijn voorspeld, staan we om 6:00 uur op.

Van de dertien tentjes die inmiddels op ons ommuurde veldje staan, zijn wij de eerste die activiteit vertonen.

Onze ochtendroutine gaat zonder woorden. De buren slapen op twee meter afstand. JM ruimt de binnentent leeg terwijl ik ga badderen.

Daarna draaien we de rollen om. JM gaat naar het badhuis en ik breek de tent af.

Heel snel zijn we klaar voor ons ontbijt envertrek.

Een droomstart van de dag. We kunnen misschien wel voor 8:00 uur vertrekken.

Dan hoor ik opeens JM een lullig zinnetje zeggen: ‘je voorband is lek’.

En weer gaat het plakteam aan het werk. We markeren het ventiel op de buitenband. Dan buitenband eraf, pompen en luisteren. Al snel horen we waar de lucht ontsnapt. Het is een zwakke plek in de binnenband, waar het begin van een scheur zich laat zien. Niets scherps te vinden in de buitenband.

We concluderen beiden dat er een nieuwe binnenband op moet. JM maakt de klus af.

We starten dus later dan gepland, maar zijn wel blij dat we nu de scheur ontdekten. In een pittige afdaling wil je dat niet meemaken.

Gelukkig hebben we vandaag maar ruim 40 kilometer te gaan. Het weer is goed. Bij tijd en wijle wat pittige klimmetjes. Soms meer dan tien procent.

Rond drie uur rijden we de camping San Nicolo in Bardolino op. Een toeristisch oord aan het Gardameer.

Een totaal ander plaatje dan de camping in Verona. Hier geen fietskampeerders, maar alleen campers. Soms formaat touringcar. De omvang van de meeste bezitters van deze kolossen past ook niet in een Eribaatje. Wel grappig is dat ze zich bijna allemaal omringen met hondjes waarvan er bij ons twee in een mandje achter op de fiets zouden passen. De voertaal is Duits. Wij gaan dan ook moeiteloos over op Duits. We lenen een ‘Hammer’ en zetten de tent op. De lucht kleurt steeds donkerder en dreigender.

Snel omkleden en het meer in. JM, die gewend is aan zijn dagelijkse koude douche, geniet ervan. Ik, een koukleum pur sang, houd het één minuut vol.

Na het verkennen van Bardolino kunnen we niets anders concluderen dan dat het Valkenburg aan het Gardameer is.

Toeristische terrasjes op een rij met opdringerige obers die je snel doen doorlopen. Zelf koken is vanavond geen optie, omdat het noodweer elk moment kan uitbarsten.

Dan toch maar het campingrestaurantje.

Het blijkt een prima keuze. Moeder en dochter van 17 lopen zich de benen uit het lijf en niets is te veel gevraagd. Af en toe zien we ook de kok: pappa, vermoeden we. En pappa kookt niet alleen voor anderen zo te zien. Hij proeft vast alles en eet misschien ook nog de restjes op.

Ook hier is alles Duits wat er blinkt. Ik ga nu extra mijn best doen om in het Italiaans te bestellen. Dat wordt zeer gewaardeerd. Alleen bij het toetje gaat het mis. JM wil een ‘caffè’ en ik één bolletje chocolade-ijs.

In no time zitten we beiden met een ijscoupe voor onze neus. Ik met twee bollen chocola en JM met twee bollen ‘cafè’.

Of dit nu een taalprobleem was of een slimme truc weet ik niet, maar lekker is het wel.

Daarna toch nog maar echte caffè voor JM en voor mij een grappa. Met zo’n slaapmutsje in mijn mik zal ik vast wel door het onweer heen slapen.

Als we willen vertrekken komt de dochter nog aanhollen met limoncello van het huis.

Ik vraag me nu überhaupt af of ik morgenochtend kan navertellen hoe het weer de afgelopen nacht was.

Joke