Maandag 20 juli 2020

Woold - Beek - Nijmegen - Beek 93 km totaal 964 km

Vanavond zien we onze oudste met zijn vriendin in Nijmegen. Nou ja, zijn vriendin? Als er geen corona tussen was gekomen, waren ze getrouwd...
We gaan met hen een hapje eten. Het gaspitje kan dus in de tas blijven: wat een mooi vooruitzicht!

Maar daarvóór zijn wel wat hindernissen te overwinnen.
Allereerst moeten we van Woold (Winterswijk) naar Beek (Nijmegen) fietsen. Dat is een kleine tachtig kilometer, dus op zich geen probleem voor ons. Maar een niet onbelangrijk gegeven is, dat de camping op ruim 90 meter hoogte ligt.
Voor we bij de camping zijn, moeten we door het plaatsje Berg en Dal, dat zijn naam eer aan doet. Ik heb een fraaie route uitgezocht door een uitgesleten holle weg de Duivelsberg op. Een helling van tien procent over een onverhard spoor. De reactie van de wandelaars die we tegenkomen, is samen te vatten als: schrik met een milde glimlach. Dezelfde onverwachtheid als wanneer je thuis zou komen en er een inbreker in je huis zit (schrik). Maar het blijkt Herman Finkers te zijn (glimlach). ‘Hee buurman, ik hier?’
Op het hoogste punt gekomen, blijken er gewoon auto’s te rijden. Tja, de andere kant is minder steil.

We zijn nu op het parcours van de Zevenheuvelenloop en de Vierdaagse aangekomen. Beide evenementen gaan dit jaar niet door, maar het ziet er rond Berg en Dal uit of veel individuen dat niet weten. Eindelijk heeft Joke haar gewenste bergtraining.
Zometeen moeten we via dit Zevenheuvelenparcours naar Nijmegen. Op-neer-op-neer-op-neer en uiteindelijk naar beneden.
Op de camping staan we op het tentenveldje naast de paardenwei.
Het is een gegeven dat mensen elkaars gewoontes en geluiden snel overnemen. Als iemand bijvoorbeeld in een gezelschap geregeld zijn keel schraapt, nemen anderen dit vaak onbewust over.
Ik merk, dat ik bij het nachtklaar maken van ons kamp paardengeluiden ga imiteren. Tenminste een deel daarvan: ik hoor mezelf klanken produceren tussen briesen en gapen in. Wat ik gelukkig niet imiteer, zijn de keiharde scheten van de paarden.

Om 19 uur slaat het noodlot toe. Joke struikelt over een tentharing en daarbij komt te veel spanning op de tentstok. Het, toch al licht gebarsten, aluminium springt uit elkaar en de stok gaat dwars door het tentdoek, met een scheur van vijftien centimeter. Dit is onherstelbaar. Van de schrik struikelt Joke nogmaals over dezelfde haring, waarmee ze een flinke bloedende wond in haar voet heeft.
We moeten nog douchen en ook dat kost de nodige voorbereiding. Ik heb namelijk eergisteren bijna-kokend water over mijn pols heen gegoten. Iets te lang gewacht met koud stromend water, wat resulteerde in een rode plek met blaar ter grootte van twee euromunten. Vooralsnog pijnloos, maar toen Joke ‘s avonds mij enthousiast bij de hand vatte, begreep ik ineens de uitdrukking ‘iemand het vel over de neus halen’. Vervang ‘neus’ door ‘pols’ en dan heb je het resultaat.
Ik fiets dus nu een paar dagen met een open brandwond die twee keer per dag een nieuw verbandje behoeft. Joke is natuurlijk mijn kordate BHV-er, mijn vakkundige EHBO-er, mijn lieve thuiszorg. Zij zorgt voor desinfecterende gaasjes, verbandjes, pleisters en watervaste afdichtingen.
De bizarre situatie is nu, dat wij twintig minuten tijd hebben, Joke een bloedende teen heeft, mijn verband gewisseld moet worden en de tent voor de nacht gerepareerd met iets van een spalk en ducttape. En we moeten ons douchen en verkleden.

Maar: het lukt ons. Gedreven door een vreemde kracht. Het is aandoenlijk om eerst te zien hoe de thuiszorg eerst een pleister op haar eigen bloedende en inmiddels blauwe teen plakt en daarna voorzichtig míj́n verbandje wisselt. Ondertussen pak ik een reservespaak om de tentstok te spalken.
Onder druk kan een mens soms heel snel werken. Zelfs wij.
Na een snelle afdaling zijn we zes minuten vóór de afgesproken tijd bij het restaurantje.
Het wordt een gezellige avond met zijn viertjes.
Tegen middernacht moeten we nog zeventig meter naar boven fietsen.
Ons tentje staat erbij als een slappe vaatdoek.

Jan Marten