Woensdag 23 mei 2018
Blijf op de hoogte en volg Jan Marten en Joke
23 Mei 2018 | Nederland, Oegstgeest
Porto - Oegstgeest
totaal 1373 km
‘s Morgens om 6 uur staat de taxi voor. De auto ruikt echt naar taxichauffeur. Doorrookt en gemaskeerd door goedkope luchtjes en mondwater. Hij kent tien woorden Engels. Wij honderd Portugees. Wij hebben gewonnen. Maar we zijn rdan ook met z’n tweeën.
Het begrip maximumsnelheid is niet echt aan hem besteed. Hij rijdt altijd rond de 80 kilometer per uur. Binnen de bebouwde kom én op de snelweg. Daarvoor gebruikt hij steevast de volledige wegbreedte, of het nou een, twee of drie rijstroken zijn. Of dat dat komt uit een innerlijke drang naar optimale efficiëntie (hij neemt altijd de binnenbocht) of omdat hij vannacht om 2:00 nog aan de port zat, is niet duidelijk.
Om 6:30 zijn we op het vliegveld. Veel te vroeg volgens onze gastvrouw van de afgelopen dagen.
Vanaf 6:45 mogen we inchecken, maar we staan dan al een tijdje in de lange Transavia-rij. Er zijn zes balies open, maar het inchecken gaat erg langzaam. Als dat in dit tempo doorgaat, halen we onze vlucht niet eens. Van de zes balies zijn er maar twee, hooguit drie tegelijk in bedrijf. De andere baliemedewerkers lopen vaak kortstondig weg, worden om onduidelijke redenen omgewisseld en hier en daar zie je er een, bijna uit het zicht, hollen. Ze stellen elkaar veel vragen. Reizigers staan soms een kwartier bij een balie om dan weer naar de volgende te worden verwezen. De medewerkers bellen zich verder suf. Soms zie je drie tegelijk bellen, met een telefoon met een kringelsnoer. Het heeft meer weg van een callcenter uit de jaren 90 dan van een incheckbalie die een paar honderd klanten moet verwerken terwijl ze er niet eens tien per uur kunnen doen. Soms gaat een medewerker staan en roept het vliegveld van bestemming dat zij afhandelt. Maar daarvoor zijn ze niet opgeleid, en hebben ze ook geen achtergrond als marktverkoper. De bedoeling is dat de eerstvolgende vlucht die bijna gaat vertrekken ook eerstvolgend wordt afgehandeld. Maar dat loopt op deze manier natuurlijk helemaal uit de hand.
Afijn, we hebben wel wat tips voor Transavia.
Het is om te zien wel aardig: al die reizigers die nerveus beginnen te worden en de medewerkers die proberen de schijn op te houden dat alles gaat zoals het hoort te gaan.
Redelijk vooraan gekomen begrijpen we dat er problemen met het inchecksysteem zijn. Tuurlijk, snapten we al. Maar al met al zijn dit niet de omstandigheden waardoor Joke zich op haar gemak gaat voelen. Ik hoef niets te vragen.
Aan de balie worden we geholpen door een uiterst vriendelijke zwarte man. Ik blijf het vreemd vinden dat kwalificaties als ‘zwart’ niet meer zouden kunnen. Als de man zijn mond opendoet spreekt hij vloeiend Nederlands. Het moet een Surinamer zijn. En dat heeft toch wat: je ziet in Porto een zwarte Surinamer en je denkt: Ha, we zijn thuis! Mooier en inclusiever kan het niet.
Als je dit soort dingen alleen met een omhaal van woorden zou kunnen opschrijven, begin je er niet eens aan.
Als we uiteindelijk alle controlepunten zijn gepasseerd, is het instappen voor onze vlucht al lang en breed begonnen. Maar als gevolg van de systeemproblemen staat ook daar een lange rij. Joke moet nog even naar de wc. Jammer, die wordt net schoongemaakt en is afgesloten. Er staat een rij.
Er zijn in dit gebouw wel meer toiletten zegt de schoonmaakmevrouw.
Joke blijft in de rij. De toiletten worden erg grondig schoongemaakt, want de mevrouw is zeker tien minuten bezig. Onder luid protest van de mevrouw gaat Joke naar het invalidentoilet.
Als we het toestel in gaan, zijn we natuurlijk benieuwd wie er naast Joke gaat zitten. Zo erg als op de heenweg kan het niet zijn.
Onze buurman zit er al. Gelukkig. Een aardige en communicabele dertiger, zo schat ik in. Dat geeft weer wat ruimte.
Als bijna iedereen zit, komt een speciale reiziger binnen. Een vrouw met een mondkapje. Niet zo een van de doehetzelfwinkel maar eerder een medisch kapje. Naar een plek tien rijen vóór ons wordt ze door een stewardess begeleid. Wat het ook moge zijn, besmettelijk of niet, het is in ieder geval een eind van ons weg.
Vlak voor het opstijgen komt een stewardess naar ons toe. Of we bezwaar hebben als er een andere passagier naast ons komt zitten.
Nee, natuurlijk niet. In de verte zien we de vrouw met het mondkapje al opstaan. En ja hoor, daar komt ze aan. Inmiddels heeft ze een trainingsjas met de capuchon op. Met elke meter die ze dichterbij komt zien we haar formaat groeien. Uiteindelijk wurmt ze zich al zuchtend tussen de leuninkjes. Dan gaat ze uitgebreid hoesten. Ze is behoorlijk ziek, zoveel is duidelijk. We houden het maar op longontsteking. En ze is toch net iets minder gezet dan de dame van de heenweg. Er valt toch een hoop mee in het leven.
Voor Joke valt de landing niet mee. Ze wil nooit meer vliegen. Ach, ook dat past in een trend: vliegen als het nieuwe roken.
Eens kijken wat we volgend jaar gaan doen.
Jan Marten
totaal 1373 km
‘s Morgens om 6 uur staat de taxi voor. De auto ruikt echt naar taxichauffeur. Doorrookt en gemaskeerd door goedkope luchtjes en mondwater. Hij kent tien woorden Engels. Wij honderd Portugees. Wij hebben gewonnen. Maar we zijn rdan ook met z’n tweeën.
Het begrip maximumsnelheid is niet echt aan hem besteed. Hij rijdt altijd rond de 80 kilometer per uur. Binnen de bebouwde kom én op de snelweg. Daarvoor gebruikt hij steevast de volledige wegbreedte, of het nou een, twee of drie rijstroken zijn. Of dat dat komt uit een innerlijke drang naar optimale efficiëntie (hij neemt altijd de binnenbocht) of omdat hij vannacht om 2:00 nog aan de port zat, is niet duidelijk.
Om 6:30 zijn we op het vliegveld. Veel te vroeg volgens onze gastvrouw van de afgelopen dagen.
Vanaf 6:45 mogen we inchecken, maar we staan dan al een tijdje in de lange Transavia-rij. Er zijn zes balies open, maar het inchecken gaat erg langzaam. Als dat in dit tempo doorgaat, halen we onze vlucht niet eens. Van de zes balies zijn er maar twee, hooguit drie tegelijk in bedrijf. De andere baliemedewerkers lopen vaak kortstondig weg, worden om onduidelijke redenen omgewisseld en hier en daar zie je er een, bijna uit het zicht, hollen. Ze stellen elkaar veel vragen. Reizigers staan soms een kwartier bij een balie om dan weer naar de volgende te worden verwezen. De medewerkers bellen zich verder suf. Soms zie je drie tegelijk bellen, met een telefoon met een kringelsnoer. Het heeft meer weg van een callcenter uit de jaren 90 dan van een incheckbalie die een paar honderd klanten moet verwerken terwijl ze er niet eens tien per uur kunnen doen. Soms gaat een medewerker staan en roept het vliegveld van bestemming dat zij afhandelt. Maar daarvoor zijn ze niet opgeleid, en hebben ze ook geen achtergrond als marktverkoper. De bedoeling is dat de eerstvolgende vlucht die bijna gaat vertrekken ook eerstvolgend wordt afgehandeld. Maar dat loopt op deze manier natuurlijk helemaal uit de hand.
Afijn, we hebben wel wat tips voor Transavia.
Het is om te zien wel aardig: al die reizigers die nerveus beginnen te worden en de medewerkers die proberen de schijn op te houden dat alles gaat zoals het hoort te gaan.
Redelijk vooraan gekomen begrijpen we dat er problemen met het inchecksysteem zijn. Tuurlijk, snapten we al. Maar al met al zijn dit niet de omstandigheden waardoor Joke zich op haar gemak gaat voelen. Ik hoef niets te vragen.
Aan de balie worden we geholpen door een uiterst vriendelijke zwarte man. Ik blijf het vreemd vinden dat kwalificaties als ‘zwart’ niet meer zouden kunnen. Als de man zijn mond opendoet spreekt hij vloeiend Nederlands. Het moet een Surinamer zijn. En dat heeft toch wat: je ziet in Porto een zwarte Surinamer en je denkt: Ha, we zijn thuis! Mooier en inclusiever kan het niet.
Als je dit soort dingen alleen met een omhaal van woorden zou kunnen opschrijven, begin je er niet eens aan.
Als we uiteindelijk alle controlepunten zijn gepasseerd, is het instappen voor onze vlucht al lang en breed begonnen. Maar als gevolg van de systeemproblemen staat ook daar een lange rij. Joke moet nog even naar de wc. Jammer, die wordt net schoongemaakt en is afgesloten. Er staat een rij.
Er zijn in dit gebouw wel meer toiletten zegt de schoonmaakmevrouw.
Joke blijft in de rij. De toiletten worden erg grondig schoongemaakt, want de mevrouw is zeker tien minuten bezig. Onder luid protest van de mevrouw gaat Joke naar het invalidentoilet.
Als we het toestel in gaan, zijn we natuurlijk benieuwd wie er naast Joke gaat zitten. Zo erg als op de heenweg kan het niet zijn.
Onze buurman zit er al. Gelukkig. Een aardige en communicabele dertiger, zo schat ik in. Dat geeft weer wat ruimte.
Als bijna iedereen zit, komt een speciale reiziger binnen. Een vrouw met een mondkapje. Niet zo een van de doehetzelfwinkel maar eerder een medisch kapje. Naar een plek tien rijen vóór ons wordt ze door een stewardess begeleid. Wat het ook moge zijn, besmettelijk of niet, het is in ieder geval een eind van ons weg.
Vlak voor het opstijgen komt een stewardess naar ons toe. Of we bezwaar hebben als er een andere passagier naast ons komt zitten.
Nee, natuurlijk niet. In de verte zien we de vrouw met het mondkapje al opstaan. En ja hoor, daar komt ze aan. Inmiddels heeft ze een trainingsjas met de capuchon op. Met elke meter die ze dichterbij komt zien we haar formaat groeien. Uiteindelijk wurmt ze zich al zuchtend tussen de leuninkjes. Dan gaat ze uitgebreid hoesten. Ze is behoorlijk ziek, zoveel is duidelijk. We houden het maar op longontsteking. En ze is toch net iets minder gezet dan de dame van de heenweg. Er valt toch een hoop mee in het leven.
Voor Joke valt de landing niet mee. Ze wil nooit meer vliegen. Ach, ook dat past in een trend: vliegen als het nieuwe roken.
Eens kijken wat we volgend jaar gaan doen.
Jan Marten
-
23 Mei 2018 - 13:49
Krijnie:
Weer veilig terug op vaderlandse bodem. Ik heb hetzelfde met vliegen als Joke , liever niet als wel. Dus Joke ik heb aan je gedacht !
Dan blijf ik wel in Nederland.
Het lijkt wel of de tijd in Porto heeft stilgestaan. Dertig jaar geleden was het bij mij ook wachten en nog eens wachten . Eerst op de taxi die je naar het vliegveld moet brengen en daarna wachten en nog eens wachten of je het vliegtuig naar huis wel haalt.
Maar jullie kunnen terug kijken op een boeiend reisverslag. Tot ziens in de Willem. -
23 Mei 2018 - 13:55
Peter:
Oost, west, thuis best!
Welkom thuis vrienden.
Genoeten van jullie reisverhalen.
Gr
Peter -
23 Mei 2018 - 21:47
Rob:
Welkom thuis! -
24 Mei 2018 - 08:54
Liselotte:
Welkom thuis lieve luitjes. Weer genoten van jullie verhalen.
-
26 Mei 2018 - 20:33
Ineke Weinreich:
Fijn dat jullie er weer zijn!
Nu pas tijd(gevonden) om dit verslag te lezen, maar ga de rest zeker ook nog lezen.
Dat is trouwens de reden waarom wij niet (meer) vliegen, de eerste keer was ook meteen de laatste.
Wel jammer, want je komt met auto + caravan(netje) toch niet zover.
We doen t wel met de verhalen van anderen.
tot gauw ziens, liefs, Ien
-
27 Mei 2018 - 14:09
Hilde:
In een auto kan een nepstuur (voor de bijrijder!) voor de wagenziekte gevoelige persoon helpen. Zou dit voor een vliegtuig ook op kunnen gaan? Behoefte aan controle, hoe menselijk en voor dirigenten heel navoelbaar.
Ja, ik sluit mij aan bij de andere reageerders: het is altijd weer fijn meelezen en ook heerlijk, om niet zelf al die kilometers tegen wind in te hoeven fietsen : > ).
Tot zings!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
