Vrijdag 26 augustus 2016

Olmedilla de Alarcón - La Roda
73 km totaal 373 km

15 graden is het als we om 6.15 uur opstaan. Zo is slapen in een tentje veel lekkerder dan in een muf kamertje van een hostal.
De was die ik gisteren rond 20.00 uur nog had gedaan is nagenoeg droog. Gelukkig, want onze fietskleding moet nu weer aan.

Om 8.15 uur vertrekken we en onze eerste stop is Alarcón, een heel oud stadje op een heuvel, met een kasteel, vijf kerken en een pelgrimshospitaal.
Rondom het stadje is een nog heel gave stadsmuur. We kijken neer op een adembenemend landschap waarin de rivier de Jucar zich kronkelend een weg baant door diepe rotsachtige kloven.
Op een bruggetje in de verte zien we een ree lopen.

Binnen de stadsmuur wijzen De bordjes er op dat dit stadje wordt beschouwd als een toeristische attractie, maar op dit tijdstip zijn wij de attractie. Inmiddels zijn we dat wel gewend en ikzelf laat mij de vele bewonderende blikken van oude mannetjes maar welgevallen. Soms worden er ook nog geluiden bij gemaakt, maar die zijn Spaans en snap ik dus nauwelijks.

Het contrast tussen de stilte buiten de stadsmuren en de herrie van het cafeetje, waar we ons tweede ontbijt nuttigen, is groot. Wat kunnen oude kerels kletsen. Daar kunnen geen vrouwen tegenop. Dit is het beeld in bijna elk café waar we tot nog toe geweest zijn.
We eten onze 'bocadillos con queso', halve stokbroden met manchego, de bekende Spaanse schapenkaas uit La Mancha.
Nu moeten we er weer tegen kunnen.

Verder fietsen. Al snel geeft JM aan niet helemaal fit te zijn en na een uurtje fietsen gaan we in het kleine dorpje Tébar het enige cafeetje binnen. Koffie, cola, sinas, water en een grote zak chips werken we weg. Vocht, suiker en zout.
We kijken even op internet wat de eerste verschijnselen van zonnesteek zijn.
Bij ons ontbijt vanmorgen had JM nog lachend de tips van de NOS-app voorgelezen over beter slapen bij hitte: een warme douche voor het slapen gaan, twee glazen koud water, niet veel eten vlak voordat je naar bed gaat, geen alcohol en geen seks.
Voor JM zou onze vakantie op deze manier louter een zelfkastijding van een monnik betekenen. Het offer om vier weken geen piano aan te raken is voor hem meer dan voldoende. De ander geneugten van het leven horen voor hem wel bij vakantie.
Het enige wat hij zich wel wil voornemen is het biertje in de middag, als we nog onderweg zijn, te laten staan.
Hij heeft vandaag nog geen bier aangeraakt. Hij is duidelijk niet lekker.
We besluiten rustig door te gaan en veel te stoppen.
Als we het café uitgaan zien we een groepje mannen staan. Een van hen spreekt ons aan in het Duits. Hij heeft eind jaren 60 in Duitsland gewerkt en is nu gepensioneerd. Hij vraagt hoe we in godsnaam in dit achterlijke dorp zijn terechtgekomen. Hier is toch niets moois aan. Hij en de andere mannen laten foto's zien van plaatsen waar wel wat te zien is. Wij vertellen over onze reis en we krijgen weer bewonderende woorden te horen. Over La Roda, de plaats die we vandaag willen bereiken, horen we dat er ook niets aan is. Het is wel de grootste plaats in deze streek, vanouds een doorgangsplaats.
Jammer dan, er is weinig andere keus en het hotel is al gereserveerd.

Het voorlaatste traject is een pad van bijna 20 km beton langs een kanaal bedoeld voor de watervoorziening in het verder kurkdroge La Mancha. Het is verboden voor verkeer, maar fietsers worden volgens het boekje gedoogd.
Omdat we recent geen restaurantje of winkel zijn tegengekomen, eten we vooraf het restant van onze voedzame reepjes en een zak nootjes. We drinken wat bouillon om ons zout aan te vullen en weer een plens water.
JM gaat nog even liggen om weer op krachten te komen.
Die 20 km zijn voor JM echt afzien. Hij voelt zich steeds beroerder en heeft het zelfs koud af en toe. Koortsig dus.
Na het pad, waar we niets of niemand tegenkwamen en geen schaduw was, doet JM een dutje onder een grote boom. Hij kan echt overal slapen, zelfs hier op dennenappels en stekelplantjes.
JM besluit om zijn petje niet meer op te zetten. Op een eerdere tocht bleek deze de oorzaak te zijn van enorme hoofdpijn. Ik heb mijn twijfels of JM hierdoor zal herrijzen.

Weer verder. Nog 13 km te gaan. Nog een hap van een superenergiekoek en een blikje warme cola.
JM fietst hard vooruit. Ik denk dat hij zo snel mogelijk wil slapen in een echt bed.
Ik volg wat trager, omdat het mij ook energie kost om scenario's te doordenken, mocht JM echt ziek blijken te zijn.

2 km voor onze bestemming, net voor La Roda, geeft JM het op. Bij een bedrijf gaat hij liggen op de stoep. Hij kan echt niet meer en wil gewoon even liggen.
Ik blijf maar staan, want als hier twee mensen gaan liggen is dat wel een heel vreemd gezicht. Er passeren auto's, maar gelukkig stopt er geen, want ik zou niet weten hoe ik dit nu weer moet uitleggen.
Wel bedenk ik dat ik een auto ga aanhouden als JM echt het hotel niet kan halen. Dan kan hij meeliften en ik eerst met mijn fiets en later met de zijne naar het hotel fietsen.
Ook bedenk ik al Spaanse zinnen als ik 1-1-2 moet bellen.
JM zelf heeft ook niet al te blije gedachten en weet even niet hoe het verder moet.
Weer wat water dan maar. Even rechtop zitten. Even staan en lopen. Dan toch maar proberen. Nog 2 km, nauwelijks klimmen.

Een half uur later halen we het hotel. Een heel vriendelijke vrouw helpt ons met de fietstassen naar boven brengen.
Voor het eerst hebben we een kamer met airco, een koelkastje en een ligbad.
Ik laat voor JM het bad vol lopen en even later zit hij wat versuft in het bad. Nog even later ligt hij diep te slapen in het bad. Ik maak hem wakker en hij slaapt verder tussen de frisse, witte lakens.

Ik ga op zoek naar een winkel in deze sfeerloze, verpauperde stad. Ik koop wat eetbaars en drinken en ga snel terug naar JM.
Hij is koortsig en wil alleen maar slapen
Ik besluit om wel te gaan eten, beneden in het restaurant van het hotel. Vreemd. Dagen doe je alles samen en opeens zit je daar als vrouw alleen tussen voetbal kijkende mannen te eten.
Ik bekijk ondertussen ons routeboekje om te kijken hoe we ons reisschema aan kunnen passen, als JM binnen afzienbare tijd weer kan fietsen.
Wel eet ik de lekkerste maaltijd tot nu toe, heerlijke tonijn 'a la plancha', met toch maar een goed glas wijn er bij, want we hebben airco dus slapen zal wel lukken.

Aan het eind van de maaltijd een berichtje van JM. Hij komt zelfs nog even naar beneden en samen drinken we een kopje thee.
Dan weer terug naar de tweede verdieping, maar wel met de lift. En dat doet hij anders nooit.
En deze nacht zal hij zich aan alle adviezen van de NOS-app houden, schat ik zo in.

Joke