Zondag 20 juli 2014
Blijf op de hoogte en volg Jan Marten en Joke
21 Juli 2014 | Spanje, Vilar de Sarria
San Fiz do Seo - Sarria
70 km totaal 1441 km
Om kwart voor zes gaat de wekker. Het is nog donker. Dichte mist hangt er tussen de bergen. Gisteravond zijn we vrij laat hier kleddernat aangekomen. We wilden toch kamperen en moesten daarvoor vier kilometer van de route. Gelukkig is er heerlijk voor ons gekookt, maar is het wel weer laat geworden.
Eigenlijk willen we doorslapen, maar we hebben een lange trip voor de boeg. Een klim van 30 km, waarbij we zo'n 700 meter moeten stijgen. En we hebben een afspraak met onze vrienden Gonnie en Rob, die ruim 100 km verder op een camping staan.
Zoals elke morgen bekijken we eerst de reactie op onze verslagen. Die reacties zijn toch een duwtje om door te gaan.
We hebben een paar heel trouwe reageerders en enkelen die eenmalig iets hebben geschreven. We zouden het heel leuk vinden om meer namen en reacties te horen van wie met ons mee zijn gegaan. We zien per slot van rekening dat ons verslag zo'n 60 maal per dag wordt bekeken! We willen uiteindeljk van onze tocht van drie jaar een boekje voor onszelf maken en dan is dat een leuke aanvulling.
Ons ontbijt deze morgen is brood van gisteren, maar dan wel bruin brood deze keer en daar kun je prima op fietsen.
En dat hebben we nodig. Het is veel en lang klimmen. Veel regen en mist en bitter koud. JM moet zijn handschoenen aan en heeft zelfs dan dooie vingers. De beloning van al dat klimmen is: de schitterende vergezichten. Helaas. Zeer dichte mist. Als we langs het piepkleine middeleeuwse dorpje Cerbreiro fietsen, op 1300 meter, missen we het bijna(!), omdat de mist te dicht is. Clemens schrijft ook dat het een plaatsje is van veel legenden, omdat het vaak in de wolken verhuld is.
We keren om en fietsen over het klinkerweggetje binnen. Twintig huizen en een préromaans kerkje. Daar aangekomen maken we net het slot van de mis mee. Een stampvol kerkje. Rugzakken staan buiten. Veel jongeren druipend van de regen. Indrukwekkend. Wij zijn echt toeschouwers. Niet Spaans, niet katholiek, geen wandelaar, maar toch is er ook een stukje verbondenheid. We gaan dezelfde weg.
Veel wandelaars zullen hier overnachten, want het weer is vreselijk. Een Nederlands fietssstel, dat we vanmorgen bij de koffiepauze spraken, besluit spontaan om niet verder te gaan en de enige kamer van het knusse warme eettentje te nemen.
Wij moeten verder. Steeds weer pauze en zelfs: ons warmen aan knapperende haardvuurtjes. Juli in Spanje.
Na de enorme klim breekt de zon door. Jassen uit, regenbroeken uit, hoezen van de schoenen. In mijn hemdje fiets ik verder. Binnen een kwartier begint het weer te plenzen. We worden er moedeloos van. We sturen een berichtje naar onze vrienden dat we 17 uur niet gaan halen.
Tilburgse Rob laat weten dat hij al in Sarria is, maar hij vertrekt altijd veel vroeger dan wij. Hij slaapt immers altijd onder een vast dak. Kampeerders vertrekken meestal iets later en ik ben daarná binnen ons team de vertragende factor, want bij zoveel klimmen moet ik heel vaak en heel veel eten en rusten.
Toch lukt het uiteindelijk. Om half zes rijden onze vrienden Gonnie en Rob ons voorbij in hun auto. Een geweldig moment is dat. Je ziet opeens mensen die je kent en die even een moment van heel nabij meemaken hoe we deze tocht ondernemen. Ik stap bij Gonnie in de auto en Rob rijdt de laatste kilometers op mijn fiets.
Op de camping zien ze ons getuttel van snel tent opzetten en dan het klamme zweet eraf douchen.
Ondertussen spreken we met andere Rob, de Tilburger, af dat we met ons zessen gaan eten. De zesde is Daan, de zoon van Tilburgse Rob,die de reis van zijn vader filmt. Dit is de derde keer dat hij even over is. Hij blijft nu tot de ontknoping.
Het wordt een heel gezellige avond.
Bij terugkomst blijkt de groep van zo'n 60 jongeren, die naast ons staat op de camping, heel veel lol te hebben. Wel leuk natuurlijk, dat ook zij met een rugzak de Camino lopen, maar wij willen graag slapen.
Dan belt ons Jelte nog om te melden dat hij met Margot weer veilig teruggekeerd is uit Kroatië. En ook onze auto heeft het overleefd. Zo'n telefoontje komt nooit ongelegen.
Joke
70 km totaal 1441 km
Om kwart voor zes gaat de wekker. Het is nog donker. Dichte mist hangt er tussen de bergen. Gisteravond zijn we vrij laat hier kleddernat aangekomen. We wilden toch kamperen en moesten daarvoor vier kilometer van de route. Gelukkig is er heerlijk voor ons gekookt, maar is het wel weer laat geworden.
Eigenlijk willen we doorslapen, maar we hebben een lange trip voor de boeg. Een klim van 30 km, waarbij we zo'n 700 meter moeten stijgen. En we hebben een afspraak met onze vrienden Gonnie en Rob, die ruim 100 km verder op een camping staan.
Zoals elke morgen bekijken we eerst de reactie op onze verslagen. Die reacties zijn toch een duwtje om door te gaan.
We hebben een paar heel trouwe reageerders en enkelen die eenmalig iets hebben geschreven. We zouden het heel leuk vinden om meer namen en reacties te horen van wie met ons mee zijn gegaan. We zien per slot van rekening dat ons verslag zo'n 60 maal per dag wordt bekeken! We willen uiteindeljk van onze tocht van drie jaar een boekje voor onszelf maken en dan is dat een leuke aanvulling.
Ons ontbijt deze morgen is brood van gisteren, maar dan wel bruin brood deze keer en daar kun je prima op fietsen.
En dat hebben we nodig. Het is veel en lang klimmen. Veel regen en mist en bitter koud. JM moet zijn handschoenen aan en heeft zelfs dan dooie vingers. De beloning van al dat klimmen is: de schitterende vergezichten. Helaas. Zeer dichte mist. Als we langs het piepkleine middeleeuwse dorpje Cerbreiro fietsen, op 1300 meter, missen we het bijna(!), omdat de mist te dicht is. Clemens schrijft ook dat het een plaatsje is van veel legenden, omdat het vaak in de wolken verhuld is.
We keren om en fietsen over het klinkerweggetje binnen. Twintig huizen en een préromaans kerkje. Daar aangekomen maken we net het slot van de mis mee. Een stampvol kerkje. Rugzakken staan buiten. Veel jongeren druipend van de regen. Indrukwekkend. Wij zijn echt toeschouwers. Niet Spaans, niet katholiek, geen wandelaar, maar toch is er ook een stukje verbondenheid. We gaan dezelfde weg.
Veel wandelaars zullen hier overnachten, want het weer is vreselijk. Een Nederlands fietssstel, dat we vanmorgen bij de koffiepauze spraken, besluit spontaan om niet verder te gaan en de enige kamer van het knusse warme eettentje te nemen.
Wij moeten verder. Steeds weer pauze en zelfs: ons warmen aan knapperende haardvuurtjes. Juli in Spanje.
Na de enorme klim breekt de zon door. Jassen uit, regenbroeken uit, hoezen van de schoenen. In mijn hemdje fiets ik verder. Binnen een kwartier begint het weer te plenzen. We worden er moedeloos van. We sturen een berichtje naar onze vrienden dat we 17 uur niet gaan halen.
Tilburgse Rob laat weten dat hij al in Sarria is, maar hij vertrekt altijd veel vroeger dan wij. Hij slaapt immers altijd onder een vast dak. Kampeerders vertrekken meestal iets later en ik ben daarná binnen ons team de vertragende factor, want bij zoveel klimmen moet ik heel vaak en heel veel eten en rusten.
Toch lukt het uiteindelijk. Om half zes rijden onze vrienden Gonnie en Rob ons voorbij in hun auto. Een geweldig moment is dat. Je ziet opeens mensen die je kent en die even een moment van heel nabij meemaken hoe we deze tocht ondernemen. Ik stap bij Gonnie in de auto en Rob rijdt de laatste kilometers op mijn fiets.
Op de camping zien ze ons getuttel van snel tent opzetten en dan het klamme zweet eraf douchen.
Ondertussen spreken we met andere Rob, de Tilburger, af dat we met ons zessen gaan eten. De zesde is Daan, de zoon van Tilburgse Rob,die de reis van zijn vader filmt. Dit is de derde keer dat hij even over is. Hij blijft nu tot de ontknoping.
Het wordt een heel gezellige avond.
Bij terugkomst blijkt de groep van zo'n 60 jongeren, die naast ons staat op de camping, heel veel lol te hebben. Wel leuk natuurlijk, dat ook zij met een rugzak de Camino lopen, maar wij willen graag slapen.
Dan belt ons Jelte nog om te melden dat hij met Margot weer veilig teruggekeerd is uit Kroatië. En ook onze auto heeft het overleefd. Zo'n telefoontje komt nooit ongelegen.
Joke
-
22 Juli 2014 - 02:02
Theo:
He Joke en Jan Marten,
Een trouwe volger van jullie verhalen meldt zich hierbij :-) . Ik lees jullie stukjes trouw. Ik heb bewondering voor jullie doorzettingskracht, want het is toch een heel stuk met de nodige ontberingen. Leuk om jullie verhalen te lezen! Ik hoop alleen dat Jan Marten in het echt wat minder rood is dan op de foto's, want zo'n rode boei, dat kan echt niet!
-
22 Juli 2014 - 08:38
Joost:
Wat een boeiend verslag, wat een ontberingen, maar vooral wat een mooie reis! Je moet wel een enorme conditie hebben en een groot uithoudingsvermogen.
Bijzonder die ontmoetingen sommige vluchtig, andere blijvend, wie weet. Behoude vaart en op naar Finistere.
Liefs j en b -
22 Juli 2014 - 09:00
Wilma:
Wat eng, die gigantische afdalingen die Jan Marten gisteren beschreef. Ik vind de fietsers op de Amerongse berg al idioot hard gaan, maar deze afdalingen zijn nog een stuk zwaarder.
Mooi dat jullie die stenen daar geplaatst hebben en er hopelijk samen bij stil hebben kunnen staan (letterlijk en figuurlijk) vòòr alle leuke ontmoetingen en foto sessies.
Als ik zo de kaart bekijk hebben jullie nog maar een "klein" stuk te gaan, maar dat zien jullie vast anders. Hopelijk met minder gevaarlijke afdalingen en met stabieler weer. Dat constant aan- en uitkleden is natuurlijk frustrerend. Joke, leer je dat nog even af voordat je weer komt werken?
Groetjes en hou (nog even) vol! -
22 Juli 2014 - 09:18
Joke:
Lieve JM en Joke
Oei, ik ben een van de 60 "gluurders". Ik lees jullie reisverslag altijd voor ik mijn warme (nu door het weer: HETE) bed in duik, en ben ineens vreselijk dankbaar voor al het luxe waarin ik mij in ons huis omring.
Aan de andere kant pure jaloezie voor jullie: Hoe fijn is het, om bezig te zijn met de basics in life: De liefde voor elkaar (anders hou je dit echt geen dag vol), eten en drinken (gelukkig genoeg bier en wijn voorbij zien komen, anders had t niet reëel geweest) en slapen.
Zwaar verbaasd over het weer: Spanje, kom op: Dat moet toch heet zijn in de zomer?!
Ik zal meer reageren. Tot zover bedankt voor de ongelooflijk leuke, mooie en ontroerende verhalen!
Sterkte nog, ik denk aan jullie.
Veel liefs, andere Joke
-
22 Juli 2014 - 10:55
Florence:
Lieve Joke en Jan Marten,
Ik wil jullie op deze manier alvast even laten weten dat wij vrijdag 18 Juli de trotse ouders en grote broers geworden zijn van een prachtig lief meisje!! Sarah Anne Fleur!!
Ze weegt 2665 gram en alles gaat goed!! Nog een hele fijne vakantie!!!
Liefs Florence -
22 Juli 2014 - 17:13
Jeanine:
Pfoeh, al lezend krijg ik steeds meer respect voor jullie onderneming! Zulke enorme afstanden afleggen en dan dat soort vreselijk weer hebben...
Maar gelukkig dat er af en toe mooie kerkjes zijn waar jullie op adem kunnen komen :-)
We leven met jullie mee vanuit de bieb. Veel plezier nog met de laatste etappes.
groet, Jeanine -
22 Juli 2014 - 23:49
Marianne K:
Ik volg jullie ook trouw. Via m'n mail kreeg ik steeds een alert. Iedere keer weer leuk om jullie beeldende verslagen te lezen.
Op dit moment voelt 't voor mij 'n beetje als "Back to the future", want ik weet hoe jullie avontuur afloopt, omdat ik n whatsapp van jou heb gekregen, Joke .
Gelukkig op het eindpunt geland.
Ik heb respect voor jullie doorzettingsvermogen. Geniet nu van de rust. Ik hoop dat ook t zonnetje weer even mee gaat doen.
Liefs,
Marianne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
