Maandag 1 juli 2013

Abbaye d'Orval - Varennes-en-Argonne
84 km totaal 292 km

Ik meen nog nooit zo vroeg te zijn opgestaan in een vakantie. Om 5:30 u ging de wekker. Gelukkig konden we ons nog even omdraaien om te wennen aan de geluiden van déze vreemde plaats om te ontwaken. Maar om 5:32 u gingen we er toch echt uit.
Jaja, met kamperen draait het om de minuut!
We realiseerden ons dat deze nacht iets had van een soort 'wildkloosterkamperen'. Een leuke gezamenlijke hobby, die we na deze nacht goed slapen graag voortzetten.
Wij houden van bizarre hobby's: Joke zie (of beter: hoor) je nogal eens 'nachttuinieren' als ze spontaan na haar werk om een uur of tien ons groen met hark en schaar aanvalt.
Ikzelf houd meer van 'vulkaanfietsen'. Een hobby die ik slechts éénmaal uitoefende, maar toen waren het wel meteen twéé vulkanen.
Goed: 'wildkloosterkamperen' kunnen we hieraan toevoegen. We gaan er deze reis beslist nog eens gebruik van maken.

Om 6:45 was alles ingepakt. Wij ook en dat was maar gelukkig: als je veel inspanning hebt geleverd en daarna niet meer gedoucht, kun je dat maar beter verhullen.
Om 6:55 stonden we bij het klooster.
Een Belg op de fiets kwam voor het ochtendgebed. Hij kende de abdij en leidde ons wat illegaal rond. Na de dienst ontmoetten we een Fransman. Hij was ook op de fiets. Hij reed hier elke ochtend heen voor de dienst. Goedlachse man. Bijzonder. Wij fietsers maakten wat foto's van elkaar en toen gingen we op weg.
Natuurlijk moet ik de dienst ook nog omschrijven. Geweldig grote kerk uit het begin van de vorige eeuw. Beetje Berlage-achtig, Amsterdamse school.
De kerk heeft op de grond vloerbedekking. Dat geeft enige warmte, maar tegelijk maakt het de akoestiek wel erg vreemd. Het gereciteerde gezang krijgt iets huiselijks door de droge akoestiek. Even later krijg je wel de galm van de het dak, de zijwanden en de pilaren. Huiselijkheid en afstand. Ik vond het moeilijk te combineren.
Er waren zo'n 40 bezoekers van deze dienst. Vrijwel allemaal gasten die hier in retraite waren. Het waren ook vrijwel allemaal vrouwen, ouder dan 50. Bleke gezichten, een stevige bril. Een typische bibliothecaresse zou je kunnen zeggen, maar dit vindt Joke niet helemaal correct. Bibliotheekjuffrouwen zijn daarbij namelijk over het algemeen proactief, pinnig en kordaat. De gezichten die ik echter in de kerk zag varieerden van half verlept tot diep uitgedroogd. Allemaal eenzame zoekers. Nu is er niets menselijker dan zoeken, dat weet ik, maar hier werd ik niet koud of warm van. En met een enkele bibliotheekjuffrouw heb ik dat wel.
Toch?
In ieder geval konden we weer voor negenen gesterkt de fietsen bestijgen. Het was prachtig weer, dat hadden we alvast mee!

Jan Marten