Zondag 18 juni 2017

Figuerela de Ariba - Puebla de Sanabría
45 km totaal 849 km

Om 5.00 uur gaat de wekker. Het eerste wat JM dan doet, is kijken of er nog reacties op onze blog zijn.
En ja, vanmorgen is er weer een van Rob Vennix.
Rob hebben we in 2014 ontmoet toen we de Pyreneeën over waren. Hij was een net gepensioneerde Tilburger, voormalig eigenaar van een stofferingszaak.
We hebben elkaar op het traject tot Santiago diverse malen ontmoet en zo lang met elkaar opgetrokken.
Afgelopen jaar hebben JM en ik het boek dat Rob over zijn reis geschreven heeft, 'Van Tilburg naar Santiago - tijd om de wenkbrauwen te laten groeien', met veel plezier geredigeerd.
Ik denk zelfs dat we nu mede doordat we zo intensief met zijn verhaal bezig zijn geweest, dit jaar opnieuw hebben gekozen voor een pelgrimsreis. Ook ons verhaal komt in zijn boek terug.

Bij JM's eindredactie van mijn verslagen krijg ik geregeld te horen dat ik weer een 'robje' heb gebruikt. Het gaat dan om uitdrukkingen die net niet helemaal kloppen of om twee uitdrukkingen door elkaar. Misschien komt het omdat mijn wieg niet zo heel ver van Tilburg stond.

Robs reactie is er een van veel herkenning, hij snapt precies hoe erg het is om spullen kwijt te raken.

Na de reacties krijg ik altijd een kort overzicht van het belangrijkste wereldnieuws en dan gaan we over tot het vaste ochtendritueel in het duister en in stilte.
De taakverdeling is helder en het opbreken verloopt altijd in goede harmonie. JM zorgt dat de luchtbedjes, kussentjes en slaapzakken compact in de tassen gaan. Ik haal ondertussen de droge was van de lijn. Deze had ik gisteravond om half negen zeiknat opgehangen.
Dan pak ik de tent in. Ook kurkdroog.
JM zorgt voor de watervoorraad en het koken van het water.
We ontbijten en vetrekken om 7.00 uur.

Het zo op elkaar ingespeeld zijn geldt trouwens niet alleen op het praktische vlak, ook in de aandacht voor wat we meemaken onderweg.

Gisteren toen ik op het heetst van de dag weer eens op krachten moest komen zagen we opeens twee prachtige zwart met oranje kevers van zo'n drie centimeter lang. De kevers hadden duidelijk een kop en achterkant. We verwonderden ons hoe druk de ene kever met zijn of haar kop bezig was met de achterkant van de ander. Of het een hygiënische of erotische beurt was of beiden konden we niet onderscheiden. Ook niet of er geslachtelijke verschillen waren. Onderzoeker die ik ben, of wellicht dierenbeul, verplaatste ik de ontvangende kever een aantal centimeters. De ander holde er achteraan en ging weer lekker verder met de klus.
We zijn dan samen even de hitte vergeten en genieten van het tafereel.

Een ander moment dat we merkten dat ons referentiekader dicht bij elkaar ligt was in het kathedrale museum in Salamanca. Er hingen in een zaaltje drie geschilderde portretten naast elkaar. 'Wie zijn dat?' vroeg JM.
Ik dacht even na: 'Paul Haenen, Jelle Brandt Corstius en Klaas de Vries'. En dat is dan precies wat JM ook dacht.
De portretten zijn te vinden op mijn Facebookpagina.

Dit overdenkend gaan de twee hellingen van 10 procent bijna onopgemerkt. Als we bijna de grens van Portugal hebben bereikt krijgt JM een alert over de bosbranden in Portugal. We begrijpen dat het gebeurt. Zoveel hitte en zoveel droogte.
De tien kilometer door Portugal krijgen hierdoor een andere lading.

In stilte rijden we dit traject en het is letterlijk en figuurlijk een stap terug in de tijd. Op onze telefoons is het een uur vroeger. De vrouwen en mannen en de armoedige dorpjes doen ons denken aan de veenkoloniën.
Als ik de weg vraag spreken de mensen geen woord Spaans, ook niet de vrouw van het ienemienieterrasje net voor het grensbord España.
Ze is heel gastvrij en met handen en voeten bestellen we koffie en thee en vragen om brood met kaas. We krijgen een paar dunne sneetjes met overheerlijke schapenkaas.
Als ik naar het toilet gaat staat ze binnen naar de tv te kijken, de bosbranden, ontredderde mensen. We delen beiden onze ontzetting. Taal is dan niet nodig.
Als we even later afrekenen, klopt ze ons bijna letterlijk veel te veel geld uit de portemonnee.
We laten het gebeuren. Ze moet wel een heel goede reden hebben om dit te doen.

We rijden flink door om voor de ergste hitte de camping te bereiken. Deze keer is de kans op een heerlijk fris bad dubbel. De camping ligt aan een rivier en er is een zwembad.
Om 13.00 uur rijden we de camping op. In het zwembad zit nog geen water en de rivier is vanaf de camping niet bereikbaar vanwege steile rotsen...
Dan maar eten op het sfeervolle terrasje van de camping, bij een oude watermolen.

We hebben de hele middag nog voor ons. JM gaat onder een grote boom op zijn miniklaviertje spelen en ik ga het dagelijkse wasje doen.
Ik raak aan de praat met nog een Nederlands fietsstel. Ze fietsen een deel van de route in omgekeerde richting. De man van het stel gaat vanmiddag met de trein terug naar Santiago om de auto te halen. Daarna gaan ze weer een week verder fietsen en haalt hij weer de auto. Zo kan het dus ook. Mij te ingewikkeld.
Met haar van het stel deel ik al heel snel allerlei intimiteiten over de ideale grootte van de zeem van de fietsbroek, over welke delen van het lichaam groter of kleiner worden van zo'n fietstocht. Bovenbenen, kuiten, buiken en borsten worden vergeleken. En we stellen ons niet eens aan elkaar voor.

Als ik weer naar onze tent loop heb ik sterk het vermoeden dat ik daar JM slapend zal aantreffen. En ja hoor, daar ligt hij gestrekt in het gras, naast zijn klaviertje. Ik ken hem langer dan vandaag.....

Een paar uur later bekijken we in Het stadje Puebla de Sanabría de kerk en het kasteel, vooral omdat het binnen lekker koel is.
In de kerk zitten we eerst een kwartier in stilte voor Jezus met een pruik en daarna een kwartier voor Maria met een pruik.
Dan hoeven we ook niets tegen elkaar te zeggen.

Joke