Donderdag 15 juni 2017
Blijf op de hoogte en volg Jan Marten en Joke
16 Juni 2017 | Mexico, Zamora de Hidalgo
Salamanca - Zamora
72 km totaal 714 km
Hitte. We hebben het vaker gehad in Spanje. Alleen het eerste jaar in Spanje hadden we kouderecords. Toen had ik, met handschoenen aan, dooie vingers. Het was in de buurt van Ponferrada net boven de 5 graden. En het was zo mistig dat we een heel dorp voorbij zijn gereden, gewoon omdat we de huizen langs de kant niet hadden gezien.
Dat was in 2014.
Toen ik in IJsland fietste in juni 2012 was het de hele week boven de 20 graden. Meer dan een t-shirt (en een broek natuurlijk) heb ik niet gedragen. Kortom: ik (en daarmee: wij) wordt gevolgd door extremen.
Dit vierde jaar in Spanje moet ik echt concluderen dat de Spanjaarden altijd zeuren over de hitte. Terwijl ik in het restaurant kijk naar het zoveelste langdurende item over de brandende zon, de overvolle zwembaden, bosbranden en het gebrek aan water, denk ik: 'Ja, duh, jullie wonen toch in Spanje. Daar is het altijd zo!'
Maar ja, dat is koude-grond-statistiek. Het kan namelijk ook zo zijn dat het echt bij toeval zo extreem warm is. Of het kan zijn dat, juist als wij op vakantie zijn, het plaatselijk erg warm wordt. Met uitzondering van 2014 dan. Maar: uitzonderingen bevestigen de regel. Hoe we dan het oorzakelijk verband tussen onze aanwezigheid en hoge lokale temperaturen moeten verklaren is tenslotte aan de wetenschap. Wellicht weet buurman Hein hier ideeën aan te dragen.
Maar als het zo is dat onze hitte kennelijk afstraalt op een heel land, of zelfs meer dan dat, dan moet ergens een omslagpunt geweest zijn. Ik herinner me nog een vakantie in het Zwarte Woud, waar Gerben zo ongeveer heeft leren lopen. In tien centimeter modder is dat niet altijd een feestelijk resultaat. We hebben eerst opgezocht wat 'laarzen' in het Duits was. Mijn vocabulaire ging niet verder dan 'Lederhosen'. Afijn, een dag later hadden we de allerkleinste 'Gummistiefel' die er maar te vinden waren. En dan de vakantie in Drie, bij Putten, waar 'drie' waarschijnlijk stond voor het maximaal aantal minuten dat je buiten droog kon rondlopen. Daar zou Jelte leren fietsen. We hadden beter een waterfiets kunnen meenemen.
Een paar jaar later waren we tweemaal in Slovenië. Dat moet volgens mijn beleving ook een erg nat land zijn. Na twee weken bleek onze De Waard-tent aan de nok in de binnenkant beschimmeld. Kun je nagaan hoe wij er zelf aan toe waren.
Nu dus. Hitte. We zijn het de afgelopen jaren gewend. Vanmorgen zijn we vroeg opgestaan en vertrokken om 7:00 uur. Het was net aan 20 graden. Heerlijke koelte. Buiten de camping ontbijten we en iets voor achten gaan we verder. 22 graden. Heerlijk, alsof de airco aan staat.
We moeten nu eerst flink stijgen om het dal van Salamanca uit te komen en boven staan we in de brandende zon. De eerstvolgende 40 kilometer gaan langs een doorgaande weg, recht en redelijk saai. We zien wandelende medepelgrims. Nee, je kan ze niet missen, de weg is echt recht en met een lichte glooiing zie je die stipjes al snel aan de linkerkant.
Om 13:00 uur zitten we bij onze derde uitspanning. Het is inmiddels 33 graden in de schaduw, maar, zoals eerder gezegd, er is helemaal geen schaduw. Joke is bij de laatste afdaling in slaap gesukkeld en zat aan de verkeerde kant van de weg. Niet echt veilig, denk ik dan. We stoppen dus even.
Als we uiteindelijk Zamora binnenrijden is het 15:00 uur. Op de lokale thermometer (in de schaduw) staat 38 graden. Nog even 50 meter omhoog rijden.
Het Hostal is te vinden in een achterafstraatje dat de naam Calle de Virgèn de la Concha draagt. Vreemd, vind ik. Een contradictio in terminis of een erotisch doordenkertje? De 'maagd van de schelp': de 'schelp' stond in vroeger tijden symbool voor vruchtbaarheid, liefde, seksualiteit en moederschap. En dat dus gecombineerd met 'maagd'. Je zou het er warm van krijgen.
De ontvangst en ons kamertje zijn geweldig! De uitbater heeft alvast de airco aangezet. Het is alsof we de vriezer binnenstappen. 24 graden.
Inmiddels leest Joke dat er een folkloristisch concert is. Om 20:15 zitten we dan ook in de Salón de Actos van het Museo Etnográfico. Het is gratis, dus we kunnen ons niet bekocht voelen. In ieder geval is het koel, 26 graden. Het is tevens een presentatie van de vierde bundel in de serie 'Cuadernucos Etnográficos', geschreven door David Pérez Gómez, die zelf als 'rabelista' zal optreden. Hij wordt bijgestaan door Bea, Lucia, Eva en Nadia. In feite weten we dus nog niets.
We worden welkom geheten door iemand met een fotocamera om zijn nek. Een dubbelfunctie die niet de indruk wekt dat het hier om een voorstelling van wereldformaat gaat, maar die moet je op zo'n tocht ook niet zoeken. Het kleine en lokale is onschatbaar van waarde. Twee oudere jongeren nemen plaats op het podium. Eén met lang haar in een staart, een soort Dirk-creatie van Koot en Bie. Hij zit erbij, glimlacht en bedient de beamer. De ander houdt een praatje. Het valt ons gelijk op dat de beamer na twee minuten niet gebruikt te zijn 'No signal' vertoont. Joke zit met kromme tenen. Dit is het eerste waarvoor zij in de bieb altijd waarschuwt. Ik wijs haar op de altijd zichtbare menubalk (waarschuwing nummer twee van Joke) en het ikoontje dat de batterij bijna op is (waarschuwing drie). Het ziet er niet naar uit dat het een echt professionele voorstelling wordt. Er zijn wel 60 mensen! Misschien dat zij geen airco thuis hebben.
Na 20 minuten mag David zelf komen om te spelen. Om te spelen? Hij houdt eerst een verhaal van een half uur. Met een plaatje erbij. Of de mededeling 'No signal'.
Het blijkt te gaan om een soort onderzoek naar het lied uit Cantabria, zeg maar de streek rond Bilbao, het noorden Spanje. Het is over negenen als hij begint met muziek maken. Het is werkelijk mooie en goed gebrachte muziek. De 'rabel' blijkt een knieviool te zijn. Veel met de onderkwart als bourdonbas. Na telkens een vermoeiend praatje van tien minuten volgt weer een lied. Dan komen de meisjes, zingend, elk met een tamboerijn. Mooi en knap (de muziek dan, ik heb het niet over de meisjes, al mochten ze er zeker wezen). Eenstemmig en met redelijk ingewikkelde ritmische begeleiding die aan de tekst verbonden was. Kijk, ik versta er geen bal van, misschien was het wel Galicisch, maar zo'n structuur die herken ik. Daar loop ik warm voor. Hoewel, met dit weer? Ze zingen met een schelle stem, meer 'twang', boventonen. Typisch Spaans, dat hoor je op straat ook in de spreekstem. We zaten pas in de Spaanse bus. Wat een herrie: iedereen vertelt elkaar wat, alsof vooral de achterste rij het moet horen.
De verbinding met de muziek uit Bretagne is duidelijk. Eigenlijk horen we hier typisch West-Europese kustmuziek. Met een, noem het, moors element. Als David onbegeleid zingt, kan je je ook voorstellen dat het de oproep van de imam is. Zo dicht zit muziek bij elkaar!
Als we tegen tienen naar buiten lopen, komt een muur van warmte ons tegemoet. Het is 33 graden...
De weersvoorspelling is dat het de komende dagen nog warmer wordt.
We wensen onszelf succes.
Jan Marten
72 km totaal 714 km
Hitte. We hebben het vaker gehad in Spanje. Alleen het eerste jaar in Spanje hadden we kouderecords. Toen had ik, met handschoenen aan, dooie vingers. Het was in de buurt van Ponferrada net boven de 5 graden. En het was zo mistig dat we een heel dorp voorbij zijn gereden, gewoon omdat we de huizen langs de kant niet hadden gezien.
Dat was in 2014.
Toen ik in IJsland fietste in juni 2012 was het de hele week boven de 20 graden. Meer dan een t-shirt (en een broek natuurlijk) heb ik niet gedragen. Kortom: ik (en daarmee: wij) wordt gevolgd door extremen.
Dit vierde jaar in Spanje moet ik echt concluderen dat de Spanjaarden altijd zeuren over de hitte. Terwijl ik in het restaurant kijk naar het zoveelste langdurende item over de brandende zon, de overvolle zwembaden, bosbranden en het gebrek aan water, denk ik: 'Ja, duh, jullie wonen toch in Spanje. Daar is het altijd zo!'
Maar ja, dat is koude-grond-statistiek. Het kan namelijk ook zo zijn dat het echt bij toeval zo extreem warm is. Of het kan zijn dat, juist als wij op vakantie zijn, het plaatselijk erg warm wordt. Met uitzondering van 2014 dan. Maar: uitzonderingen bevestigen de regel. Hoe we dan het oorzakelijk verband tussen onze aanwezigheid en hoge lokale temperaturen moeten verklaren is tenslotte aan de wetenschap. Wellicht weet buurman Hein hier ideeën aan te dragen.
Maar als het zo is dat onze hitte kennelijk afstraalt op een heel land, of zelfs meer dan dat, dan moet ergens een omslagpunt geweest zijn. Ik herinner me nog een vakantie in het Zwarte Woud, waar Gerben zo ongeveer heeft leren lopen. In tien centimeter modder is dat niet altijd een feestelijk resultaat. We hebben eerst opgezocht wat 'laarzen' in het Duits was. Mijn vocabulaire ging niet verder dan 'Lederhosen'. Afijn, een dag later hadden we de allerkleinste 'Gummistiefel' die er maar te vinden waren. En dan de vakantie in Drie, bij Putten, waar 'drie' waarschijnlijk stond voor het maximaal aantal minuten dat je buiten droog kon rondlopen. Daar zou Jelte leren fietsen. We hadden beter een waterfiets kunnen meenemen.
Een paar jaar later waren we tweemaal in Slovenië. Dat moet volgens mijn beleving ook een erg nat land zijn. Na twee weken bleek onze De Waard-tent aan de nok in de binnenkant beschimmeld. Kun je nagaan hoe wij er zelf aan toe waren.
Nu dus. Hitte. We zijn het de afgelopen jaren gewend. Vanmorgen zijn we vroeg opgestaan en vertrokken om 7:00 uur. Het was net aan 20 graden. Heerlijke koelte. Buiten de camping ontbijten we en iets voor achten gaan we verder. 22 graden. Heerlijk, alsof de airco aan staat.
We moeten nu eerst flink stijgen om het dal van Salamanca uit te komen en boven staan we in de brandende zon. De eerstvolgende 40 kilometer gaan langs een doorgaande weg, recht en redelijk saai. We zien wandelende medepelgrims. Nee, je kan ze niet missen, de weg is echt recht en met een lichte glooiing zie je die stipjes al snel aan de linkerkant.
Om 13:00 uur zitten we bij onze derde uitspanning. Het is inmiddels 33 graden in de schaduw, maar, zoals eerder gezegd, er is helemaal geen schaduw. Joke is bij de laatste afdaling in slaap gesukkeld en zat aan de verkeerde kant van de weg. Niet echt veilig, denk ik dan. We stoppen dus even.
Als we uiteindelijk Zamora binnenrijden is het 15:00 uur. Op de lokale thermometer (in de schaduw) staat 38 graden. Nog even 50 meter omhoog rijden.
Het Hostal is te vinden in een achterafstraatje dat de naam Calle de Virgèn de la Concha draagt. Vreemd, vind ik. Een contradictio in terminis of een erotisch doordenkertje? De 'maagd van de schelp': de 'schelp' stond in vroeger tijden symbool voor vruchtbaarheid, liefde, seksualiteit en moederschap. En dat dus gecombineerd met 'maagd'. Je zou het er warm van krijgen.
De ontvangst en ons kamertje zijn geweldig! De uitbater heeft alvast de airco aangezet. Het is alsof we de vriezer binnenstappen. 24 graden.
Inmiddels leest Joke dat er een folkloristisch concert is. Om 20:15 zitten we dan ook in de Salón de Actos van het Museo Etnográfico. Het is gratis, dus we kunnen ons niet bekocht voelen. In ieder geval is het koel, 26 graden. Het is tevens een presentatie van de vierde bundel in de serie 'Cuadernucos Etnográficos', geschreven door David Pérez Gómez, die zelf als 'rabelista' zal optreden. Hij wordt bijgestaan door Bea, Lucia, Eva en Nadia. In feite weten we dus nog niets.
We worden welkom geheten door iemand met een fotocamera om zijn nek. Een dubbelfunctie die niet de indruk wekt dat het hier om een voorstelling van wereldformaat gaat, maar die moet je op zo'n tocht ook niet zoeken. Het kleine en lokale is onschatbaar van waarde. Twee oudere jongeren nemen plaats op het podium. Eén met lang haar in een staart, een soort Dirk-creatie van Koot en Bie. Hij zit erbij, glimlacht en bedient de beamer. De ander houdt een praatje. Het valt ons gelijk op dat de beamer na twee minuten niet gebruikt te zijn 'No signal' vertoont. Joke zit met kromme tenen. Dit is het eerste waarvoor zij in de bieb altijd waarschuwt. Ik wijs haar op de altijd zichtbare menubalk (waarschuwing nummer twee van Joke) en het ikoontje dat de batterij bijna op is (waarschuwing drie). Het ziet er niet naar uit dat het een echt professionele voorstelling wordt. Er zijn wel 60 mensen! Misschien dat zij geen airco thuis hebben.
Na 20 minuten mag David zelf komen om te spelen. Om te spelen? Hij houdt eerst een verhaal van een half uur. Met een plaatje erbij. Of de mededeling 'No signal'.
Het blijkt te gaan om een soort onderzoek naar het lied uit Cantabria, zeg maar de streek rond Bilbao, het noorden Spanje. Het is over negenen als hij begint met muziek maken. Het is werkelijk mooie en goed gebrachte muziek. De 'rabel' blijkt een knieviool te zijn. Veel met de onderkwart als bourdonbas. Na telkens een vermoeiend praatje van tien minuten volgt weer een lied. Dan komen de meisjes, zingend, elk met een tamboerijn. Mooi en knap (de muziek dan, ik heb het niet over de meisjes, al mochten ze er zeker wezen). Eenstemmig en met redelijk ingewikkelde ritmische begeleiding die aan de tekst verbonden was. Kijk, ik versta er geen bal van, misschien was het wel Galicisch, maar zo'n structuur die herken ik. Daar loop ik warm voor. Hoewel, met dit weer? Ze zingen met een schelle stem, meer 'twang', boventonen. Typisch Spaans, dat hoor je op straat ook in de spreekstem. We zaten pas in de Spaanse bus. Wat een herrie: iedereen vertelt elkaar wat, alsof vooral de achterste rij het moet horen.
De verbinding met de muziek uit Bretagne is duidelijk. Eigenlijk horen we hier typisch West-Europese kustmuziek. Met een, noem het, moors element. Als David onbegeleid zingt, kan je je ook voorstellen dat het de oproep van de imam is. Zo dicht zit muziek bij elkaar!
Als we tegen tienen naar buiten lopen, komt een muur van warmte ons tegemoet. Het is 33 graden...
De weersvoorspelling is dat het de komende dagen nog warmer wordt.
We wensen onszelf succes.
Jan Marten
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
