Maandag 12 juni 2017

Hervás - San Pedro de Rozados
78 km totaal 597 km

Het eerste waaraan ik denk als ik om 5.00 uur wakker word is mijn zonnebril.
Gisteravond was ik hem kwijt. Ik vermoedde dat ik hem had laten liggen bij het zwembad. Ik had het gemeld bij de receptie, maar hij was niet gevonden.
Ik baal ervan en hoop hem toch nog te vinden.

Wie denkt dat we als pelgrims totaal onthecht raken heeft het mis. We kunnen het prima stellen zonder de meesten dingen van thuis; ook zonder het huis zelf. We verlangen niet eens naar ons eigen bed.
Maar daartegenover staat een enorme gehechtheid aan de spullen die we bij ons hebben, sommige al voor het achtste jaar.
Bijvoorbeeld de slaapzakken, de fietsbroeken, de fietstassen, een zwaar gehavend bestekzakje, zeer versleten badslippers en mijn zonnebril.
Ze horen zo bij onze reis dat ze bijna een soort cultstatus hebben.

En natuurlijk zijn we af en toe iets kwijt. Meestal omdat we het niet op het vaste plekje hebben opgeborgen. JM's spullen in de linker zwarte fietstassen en die van mij in de linker rode fietstassen. Overige zaken gaan in de rechter tassen.

Ook raken we gemakkelijk onderweg wat kwijt. Je strijkt vermoeid ergens neer en bij vertrek vergeet je de laatste check te doen. Zo zijn we in de loop der jaren mijn rode fleecevest kwijt geraakt, mijn dure sport-BH, een oplaadsnoer van JM, JM's iPhone (gelukkig teruggevonden) en mijn paspoort (ook gelukkig teruggevonden).

Sinds al deze rampjes ben ik erg van de final check en heb juist ik de onhebbelijke, maar vaak ook noodzakelijke gewoonte om steeds vooral JM's spullen in de gaten te houden, omdat hij beduidend hoger scoort als het om verstrooidheid gaat.

Bij het inpakken kijk ik nog in alle tassen. Geen zonnebril. Ik kan heel boos worden op mezelf, maar ik kan ook bedenken dat het maar een zonnebril is.

Om kwart voor zeven zitten we aan ons ontbijt met een stokbrood van gisteren en wat geitenkaas uit het campingwinkeltje.
De schoonmaker groet ons en vraagt of ik het was die haar 'gafas de sol' kwijt was. Hij is gevonden. Ik kan hem wel zoenen.

Juist als ik dit verhaal aan het opschrijven ben in een kroegje waar we schuilen tegen de hitte, komt er een ander Nederlands fietsstel binnen. Gezien hun verweerde fietsstassen vermoeden we dat het rotten in het vak zijn.
Dat krijgen we dan ook snel te horen. Ze fietsen vanuit Faro via Sevilla en Santiago naar Porto.
Ze zijn beiden 71 en maken al fietstochten sinds 1971 en gaan bij voorkeur over onverharde wegen en zonder helm.
Vergeleken bij hen zijn wij dan angsthazige groentjes of beter gezegd: ben ik een angsthazig groentje, want JM is veel meer van het afzien dan ik. Wat betreft helm en geel hesje zijn we het gelukkig eens. Gewoon altijd doen.

Ik was dan ook blij dat ik vanmorgen mijn helm op had toen ik bij een pittige afdaling op een onverhard pad in de laatste bocht onderuit ging. Ik en de fiets hadden gelukkig geen letsel, maar de schrik zat er wel even in.
Het andere stel was precies op dezelfde plek ook onderuit gegaan Hij had een behoorlijke wond aan zijn elleboog en zij had niets, maar de helm blijft wat hen betreft in de fietstas. Die nemen ze alleen mee om een bekeuring te voorkomen.

In het uur dat volgt krijgen we een verslag van minuut tot minuut hoe hij een paar dagen terug zijn smartphone op een bankje had laten liggen. Hij vertelt over aardige behulpzame Spanjaarden en een taxichauffeur die in Amsterdam had gewerkt en dus Nederlands sprak. Toch kwam de telefoon niet terug. Blokkeren dus. Gedoe.
Als JM even met de man naar buiten gaat en de wederzijdse fietsen- en bagagekeuring plaatsvindt, vertelt de vrouw dat haar man gisteren ook zijn bankpas kwijt was. Rekening blokkeren dus. Gedoe.
Tenslotte vertelt ze dat hij ook geregeld bij een hostal of aubergue zijn onderbroek laat liggen. Ze kopen dan een nieuwe. Gedoe.

Het geeft mij hoop dat 70-plussers ook deze tocht fietsen, maar de toenemende vergeetachtigheid lonkt minder.

Door deze te lange pauze moeten we meer dan ons lief is fietsen op het heetst van de dag. Hadden we vanmorgen de zwaarste klim van twaalf kilometer van 500 meter naar 1000 meter, nu komt er nog een flink aantal hellingen waarbij rond de 300 meter geklommen moet worden. Vanmorgen, nog in de schaduw, ging het fluitend. Nu nemen we veel pauzes om te drinken, eten en af te koelen. Fanta, cola, broodjes, water, fanta, cola, water, water, ijsje, water, water, water.
Rond 18.00 uur moeten we nog achttien kilometer. Normaal denk ik dan aan de afstand naar Lisse en terug. Dat moet in tijd nu zeker keer twee.
Ik bel met het hostal dat we tussen 20.00 en 21.00 uur hopen aan te komen. 'No problema' klinkt het aan de andere kant heel vriendelijk. Dat geeft moed om verder te gaan.
Rond 19.00 uur krijgen we steeds meer vliegen om ons heen. Even lijkt het alsof ze denken dat ons laatste uur geslagen is, maar dan zien we donkere wolken en bliksemflitsen in de verte.

Met het laatste restje energie fietsen we flink door.
Ondertussen stelt JM mij gerust dat de bui nog heel ver weg is.
Ook wat onweer betreft ben ik weer de angsthazige. Gelukkig krijgt JM gelijk.

Na dertien uur onderweg te zijn bereiken we behoorlijk gaar ons hostal in een achteraf straatje. Binnen worden we hartelijk welkom geheten in een oase van rust.

Op de binnenplaats is een terras waar een Duitse en een Oostenrijkse vrouw zitten bij te komen van hun dagelijkse pelgrimsetappe. We wisselen ervaringen uit.

Na een verfrissende douche genieten we van het maal dat voor ons gekookt wordt. Aan het eind van het maal vallen aan tafel al de ogen toe.

Joke