Maandag 20 juli 2015

SantSalvador - Barcelona
88 km totaal 1329 km

Barcelona is een vreselijke stad! Je wil er nog niet dood gevonden worden, al is de kans daarop, als je de stad binnenrijdt met de fiets levensgroot. Áls je de stad al binnenrijdt, want al in de voorstad wordt je als fietser van de C31, waarover ik zo meer zal vertellen, af geleid. Volg je de aangeduide weg dan fiets je ineens op het vliegveld. En niemand die dan weet hoe je met de fiets in Barcelona komt. Als er dan verder geen richtingbordjes meer zijn heb je een probleem. Wat we inmiddels wel geleerd hebben, is dat je goed moet kijken waarvandaan fietsers uit de tegengestelde richting komen. Dat is in veel gevallen de richting waar je heen moet gaan.
Bij een groot kruispunt (model Velperbroek) vraag ik aan een lokale fietser in dezelfde richting of we rechtdoor moeten gaan. Jazeker, maar we moeten het fietspad aan de andere kant nemen, zegt hij. Eh, dus helemaal rond. Dat moet dan met het voetgangers/fietspad dat in een zekere mate parallel ligt aan de rotonde. In zekere mate: soms moet je een paar honderd meter terug om een afslag over te steken, een wijde ster dus. Met de wachttijden van de lichten doe je daar een kwartier over. En het is hier anders dan in Valencia. Geloof nooit dat je door kan rijden als er 'fietspad' wordt aangeduid. Eigenlijk moet je juist dan argwanend worden. Vaak is er twee meter verder een stoeprand of een trap, staat er een verkeersbord, een bushokje, een boom of een groot gapend gat dat je tegen de zon in niet kan zien. De verkeerslichten voor fietsers hangen bijna berekend 'at random': net als je een zekere regelmaat hebt ontdekt (links) staat het volgende licht rechts, een meter lager of achter een boom. Allemaal om er voor te zorgen dat je met de fiets Barcelona niet in komt. Een nieuw fenomeen hier is de drukknop voor fietsverkeerslichten. Die zitten bij voorkeur áchter de paal zonder enige aanduiding en dan op een plek waar je een arm van drie meter voor nodig hebt. De halsbrekende toeren die je uit moet halen om wél te drukken zijn levensbedreigend. Ik steek bij de grote rotonde door het rode licht over. Ja, als je geen redelijke mogelijkheid gegeven wordt....
We bereiken eindelijk de andere kant. Na 200 meter wordt het pad kleiner om tenslotte te verdwijnen tussen een vangrail en bramen. Dan maar weer de weg die we eerst gekozen hadden. Weer een kwartier later staan weer op ons uitgangspunt. We komen nu terecht op het douane/veilingterrein. Niemand die ons daar kan vertellen hoe we met de fiets in Barcelona komen. We kunnen linksom of rechtsom. Linksom lijkt het veiligst. Nu komen we terecht op een immens terrein: de busremise. Toch maar weer door, er is geen andere mogelijkheid. Geen afslag. Wel staat er een bordje met Centro Ciutat. Gelukkig! Nog een kilometer doorrijden. Nu staan we tussen zeecontainers. Er rijden opeens verdacht veel vrachtwagens rond. Ook komen er zeeschepen en kranen in zicht. Dan moeten we op een punt met veel vrachtwagens een rotonde driekwart nemen. Dat gaat het niet worden. We moeten nu pal onder de metrobuis gaan rijden. Daar ligt een prachtig fietspad en de verkeerslichten die erbij horen werken ook! Alleen heeft men voor elke oversteekplaats een megablok beton gelegd.
We doen het pad toch. Fijn, als het nu zou regenen zouden wij onder de metrolijn droog blijven.
Aan het eind volgen we de borden Centro weer. Die leiden de snelweg op. Nee, dat doen we geen tweede keer meer! Weer een stuk terug, we worden het echt zat...
We vinden uiteindelijk een klein tunneltje waarmee we snelweg en spoorbaan kunnen kruisen. Fijn, nu zijn we in....het volgende industriegebied. Na een kwartier zijn we ook daaruit en komen op de C31, die we ruim twee uur daarvóór noodgedwongen moesten verlaten. Heet nu de Via Grande. Ook hier geen fietspad te bekennen. De auto's rijden vaak meer dan 70, ook op de parallelbaan. De bussen gaan met dezelfde vaart mee. Als het licht voor ze op rood springt, geven ze extra gas en toeteren twee keer om iedereen te waarschuwen. Groen licht betekent hier: je mág oversteken, maar we garanderen niets.
De taxi's rijden meestal nog net iets harder dan de bussen. Ze zijn allemaal zwart-geel, een soort wesp. Waren het maar wespen, dan hoor je ze tenminste nog aan komen. De meeste taxi's zijn echter hybride: Toyota Prius.... Kortom: Barcelona is erop uit om elke fietser te weren.
Zo voel je je niet welkom. De man achter de balie van het hotel is chagrijnig, het maakt het er allemaal niet beter op.

We zijn dus Barcelona op eigen kracht binnengefietst. Hoe kan dat nou? Gisteren hadden we nog besloten om het laatste stuk met de trein te gaan! Vooral ik vond het te gevaarlijk.
Maar toen we vanmorgen de eerste twaalf kilometer lekker rustig over de boulevard hebben gereden, hadden we beiden het idee: waarom niet verder fietsen? We zijn net zo lekker bezig, het zal toch niet echt zo gevaarlijk zijn? Dus reden we gewoon door...

Op een kruispunt in Sitges, een dorp voor Barcelona, zagen we ineens een opticien. Het neusvleugeltje van mijn bril was gisteren opeens verdwenen en het zou wel handig zijn als ze daar.... Na een kwartier was ik terug. Beide neusvleugeltjes vernieuwd en de bril opnieuw afgesteld en schoongemaakt. Wat kost dat? Niets! De service van Brakenhof gaat wel erg ver... Nee, nu heb ik een stukje Catalaanse bril. Ook leuk. Joke zag meteen de bibliotheek naast de opticien met een 'Bibliobar'. Natuurlijk zijn we meteen gaan zitten! We stopten zorgvuldig de overgebleven ijsblokjes uit Jokes Fanta in de thermoskannen, een ritueel dat we deze vakantie hebben ontdekt. Zo blijft je drinken lang koel!

Het traject waar wij zo tegenop keken was de C31 langs het zeehaventje Garraf. Hier loopt de weg langs de rand van de rotsen en gaat met bijna-haarspeldbochten soms 100 m op en neer.
Het is een drukke weg met veel vrachtverkeer. Snelweg en trein gaan door tunnels, maar de C31 gaat bergop en -af. Er zijn op de 16 km alleen twee uitwijkpunten en twee afslagen. Het betekent dat je soms een kwartier op topsnelheid omhoog moet fietsen met een rij vrachtwagens in je nek hijgend. Omlaag heb je hetzelfde, alleen moet je dan proberen zo snel mogelijk naar beneden te gaan, weer met zo'n vrachtwagen op je rug. De bochten zijn berekend op 30 - 40 km per uur. Dat is af en toe flink in de remmen knijpen. Dat zijn van die momenten dat je over de betonnen vangrail loodrecht naar beneden kan kijken en denkt: wat als....? We komen een racefietser tegen en twee trekkers. Een unicum!
In Garraf duiken we het dorpje en de zee in. Gek, het ene moment zit je bijna voor je leven te fietsen tussen het opdringerige verkeer. Het volgende moment sta je in je blote niksie op het strand je zwembroek aan te trekken. Wat een mooi en rustig strand hier. Wat heerlijk om al dat (angst)zweet van je lijf te laten gaan. En gewoon lekker samen zwemmen. Een ijsje en een half uur later zitten we weer op de fiets tussen de drukte. Toch zijn er momenten dat ik even geen achteropkomend verkeer heb. Dat wordt dan zeker door Joke achter mij tegengehouden. Het is een fantastische weg. Mooie uitzichten, blauwe zee, prachtige baaien.
Aan het eind staat ons een verrassing te wachten. We moeten op de oprit van de snelweg links voorsorteren. De maximumsnelheid is daar 100 en die wordt geregeld overtreden. De rechter vluchtstrook houdt plotseling op en dan moeten we 300 meter ons mengen tussen de vrachtwagens en ander gespuis. Dus vanuit stilstand (einde vluchtstrook) tussen het spitsverkeer op de snelweg. Je moet wel suïcidaal zijn, wil je dit leuk vinden.
Dat is Barcelona.

Nu zitten we 's avonds in een gezellig restaurant heerlijk te eten. Buiten staat een kwartet jonge meiden van de Vertiefungsklasse vom Gymnasium aus Leipzig enigszins verlegen Duitstalige en andere muziekliteratuur te zingen. Uit hun hoofd. Ze willen een culturele strandvakantie combineren met muziek en bijverdienen.
Barcelona is toch wel leuk. Misschien dat ik morgen een rondje rond het hotel wil maken.

Jan Marten