Dinsdag 30 juni 2015

Sant Dalmai - Girona - Sant Dalmai
36 km

Vandaag is de dag waarop we acclimatiseren. Letterlijk dus: 'wennen aan het klimaat'. We hebben in onze Bed & Breakfast gekozen voor de kamer met tweepersoonsbed. Omdat we dat zo gezellig vinden. De kamer met de aparte bedden moest koeler zijn, was het advies, maar wij gingen voor de gezelligheid. Nou, dat hebben we geweten! De temperatuur van de kamer zal die nacht nauwelijks onder de 30 graden gekomen zijn. Met het laken net over de voeten vielen we snel in slaap. Gezellig dus, zou je denken. Maar de nachtelijke praktijk wijst anders uit. Er is een zeker automatisme bij de mens te constateren, dat, wanneer hij het warm heeft, alles in zijn buurt dat nóg warmer is, mijdt. Daarom merkte ik, telkens als ik wakker werd, dat we zoveel mogelijk uit elkaar lagen. Er konden er nog wel twee tussen liggen. Op de fiets zullen we geregeld dichter bij elkaar rijden!

Eenmaal wakker geworden, is de gezelligheid snel weer hervonden. Met de fiets gaan we naar Girona. Het wordt vandaag 37 graden en we willen even 'infietsen' voor we morgen aan de grote tocht beginnen.
We lezen als voorbereiding de tips voor Nederland (waar het immers ook warm gaat worden!) op Nu.nl.
- 'Drink veel, vooral water!' Ja, dat gaat zeker lukken. Voor de 12 km naar Girona hebben we een halve liter mee.
- 'Matig uw alcoholgebruik!' Dat is moeilijk, weten we uit ervaring. Je zit tussen de middag zo aan een maaltijd waarbij je meteen een hele fles wijn voorgezet krijgt. Is inbegrepen in de prijs. Wij zijn echte Hollanders dus dat moet natuurlijk wel op. Zouden die Spanjaarden dan nooit van de adviezen van Nu.nl gehoord hebben?
- 'Probeer inspanning te vermijden. Zoek vooral tussen 12 en 16 uur de schaduw op!' Ja, duuh: we zijn op fietsvakantie! Dan hadden we net zo goed níet kunnen gaan. En wat betreft die schaduw: hoe moet dat als de eerstvolgende boom 10 km verderop is? Een tunnel graven? Morgen moeten we 900 meter stijgen op 65 km. Dat doen we natuurlijk fluitend, maar je moet wel je benen een paar keer ronddraaien en het lukt niet voor 12 u.

Girona gebruiken we dus als oefenmateriaal. Het is een mooie stad met veel hoogteverschil. Ideaal om hellingen van 15% en meer te proberen. Het voortbewegen in een voor ons vreemde stad, waar fietsers een zeldzaamheid zijn, heeft altijd enige oefening nodig. We krijgen er plezier in. Dan weer fietsen we door het voetgangersgebied, daarna tegen het autoverkeer in, weer een paar seconden later door een heel smal straatje met enkele traptreden, telkens weer dealend met de vele gaten en oneffenheden in de weg. Het meest leerzame zijn wel de rotondes. Joke blijft vaak uiterst rechts rijden, ook al neemt ze niet de volgende afslag. Een cultuurverschil: Spanjaarden denken dat ze meteen rechtsaf slaat. Ik merk dat het beter gaat als je gewoon het midden van de rechterbaan houdt en dan met je linkerarm uitgestrekt schuin naar boven wijst, vingers naast elkaar. Het werkt nogal intimiderend, waarschijnlijk minder door mijn persoon als wel door de associatie met een niet meer zo recent verleden die het oproept. (Wie het niet meteen begrijpt moet die handeling gewoon zelf even nadoen.)
Eenmaal wordt het Joke toch te gortig: als we net tijdens de spits aan de rand van de stad een driebaansrotonde bij de snelweg driekwart moeten nemen. Het houdt het midden tussen het Rotterdamse Hofplein op vrijdagmiddag 17 uur en het Arnhemse Velperplein doordeweeks om 9 uur 's ochtends. En dan dus met de fiets tussen de auto's. Met een zekere doodsverachting lukt het mij om snel de rotonde te verlaten. Joke komt een kwartier later, via stoplichten en zebrapaden in de omgeving. Ach, ik kan haar geen ongelijk geven. Het is toch een beetje gênant en moeilijk uit te leggen als je dood gevonden wordt met een uitgestrekte arm schuin naar voren...

Jan Marten