Zaterdag 13 juli 2013

St.-Leonard-de-Noblat - Uzerche
76 km totaal 1100 km

Opmerkeljjk is dat we vandaag de 1087 km-grens passeren. Zover waren we vorig jaar gekomen. Tot aan Poitiers, waar Joke ziek werd.

Vandaag lag er een dode vos op de weg, redelijk ongeschonden op het eerste gezicht, maar wel aangereden.
Ook vandaag: een platte slang. Joke had al eerder een dode koe, een wild zwijn en een marter/hermelijn gemeld. Allemaal aangereden. Behalve Joke hoor, die fietst er hooguit overheen...
Toch, elke keer als er een vrachtwagen in een bocht recht op me af komt, sta ik er bij stil dat zoiets ook ons kan overkomen. Soms is het geen vrachtauto maar een scheurende jongere die voor of achter je net wel of net niet de auto een beetje dwars trekt.
In de bossen is er ook nog het probleem van de zichtbaarheid. Lichte, open plekken wisselen heel snel de donkere stukjes bos af. En als je dan een zonnebril op hebt, zie je de inhoud van die donkere plekken niet.
Eigenlijk zouden we onze gele verkeershesjes aan moeten trekken, maar dat doe je alleen maar als de omstandigheden het nodig maken. En ja, dat zie je pas als je er (voorbij) bent. Of je moet de hele dag met die hesjes om rijden, maar dat is veel te warm!
In de voorgaande zin is overigens duidelijk dat een spatie veel verschil maakt: wie de hele dag 'met de hesjes om rijdt', doet wat anders dan wanneer hij 'met de hesjes omrijdt'. Het eerste doen we tot nu toe nooit. Het laatste doen we geregeld: in onze tas zitten de hesjes en we rijden vaak om. Soms omdat de route het aangeeft, soms omdat we de routeaanwijzingen niet begrijpen.
Het is vandaag een mooie route, maar ook zwaar. We houden een siësta van ruim een uur bij een kerkje en café, op het heetst van de dag.
We moeten vandaag wel Uzerche bereiken, en het lukt! Zo rond vijven rijden we de stad binnen. Joke heeft helemaal in haar hoofd hoe ze dit weekend de maag gezond wil vullen, dus moeten we eerst naar een supermarkt. Dat is twee kilometer buiten de stad.
Het duurt lang voor Joke terug is, ze kent de winkelformule niet en daardoor is het zoeken geblazen, en ik sta een half uur buiten telefoon en zonnepanelen op te laden, mail te lezen en beantwoorden, bankzaken te doen, informatie over Uzerche te zoeken en andere belangrijke zaken.
Want ja, de zaken gaan door: er zijn welgeteld één liedbundel en één cd besteld. Daar kan een mens niet helemaal van leven. Maar: er zijn zes nieuwe aanvragen voor workshops en het liedprogramma binnengekomen. Dan zou het toch jammer zijn als die tegemoetkomende vrachtwagen rechtdoor rijdt.
En zo mijmer ik wat af op de fiets.

Het laatste stukje naar de stad is het engst: we moeten door een tunnel van honderd meter. Maar die is helemaal donker. Geen Fransman die de lichten aandoet. We zijn dus eventjes geheel onzichtbaar. Of toch niet? Mijn fietslamp gaat in schemer automatisch branden. Nu dus. Ik voel me een stukje zekerder.
Op de camping staat F. weer. We praten nog wat.

's Avonds gaan we naar het stadje. Er is vuurwerk. Ondersteund door muziek. Nou ja, ondersteund? Men heeft er maar wat onder gemonteerd. Voornamelijk violen en ander strijkgereedschap. We horen 32 maten van de Vijfde van van Beethoven, een bouzouki uit Griekenland (een hoog Vicky Leandros-gehalte), iets wat lijkt op een vioolsolo van Paganini, 'Live and let die', naar de gelijknamige James Bond-film en vele andere irrelevante kaskrakers. Nou ja, misschien zat er een (Franse) gedachte achter, maar ik kon die niet vinden.

We doen nog een rondje stad en gaan daarna om 00:30 slapen.

Jan Marten