Zaterdag 29 juni 2013

Polleur - Rettigny
70 km totaal 128 km

Voor vandaag zijn vooral twee gegevens belangrijk::

1. Het weer in de Ardennen, en dan vooral in de Hoge Venen, kan heel wispelturig zijn.
2. Joke wil altijd graag droog en met een aangename lichaamstemperatuur door het leven gaan. Daartoe doet zij onmiddellijk de meest relevante kleding aan (en dan de minst relevante uit).
Combinatie van beide gegevens zouden voor 99% deze dag bepalen.

Daarnaast wil ik nog vermelden dat er gezegd wordt dat de Ardennen schitterende vergezichten biedt.

Laten we met Joke beginnen. Zij wil haar lijf natuurlijk droog houden. Ach, dat hebben we allemaal zolang we niet onder de douche staan dan wel in het zwembad plonzen. En ja, een aangename lichaamstemperatuur, wie wil dat niet? Maar de directheid waarmee ze dat wil is haast on-Nederlands. - Eén spatje regen en de regenjas moet aan; twee en de regenbroek gaat over haar welgevormde maar vooralsnog onzichtbare kuiten naar boven. Wordt het weer droog dan voltrekt zich hetzelfde ritueel andersom.
Wanneer nu 80% van de dag de vochtigheid in diverse hoeveelheden uit de hemel nederdaalt, levert dat voor Joke ontelbare keuzemomenten op. Nou ja, keuze, keuze? Joke doet het gewoon...
Hetzelfde geldt voor die temperatuur. Vandaag was het tussen de 8 en 14 graden, wat aan de ene kant nog een geluk was omdat korte broek en zonnebril niet tot de reële mogelijkheden behoorden, maar aan de andere kant: gewoon bitter koud.

Jokes mogelijkheden bestaan uit:

1 regenjas aan of uit
2 windstoppertje aan of uit ( eventueel met de mouwtjes eruit)
3 trui aan of uit
4 lange dan wel korte broek
5 regenbroek aan of uit
6 regenhoesjes schoenen aan of uit

De geoefende lezer ziet hier al waarschijnlijk de ontelbare mogelijkheden voor zich opdoemen.

Alles bij elkaar genomen betekent dat, dat op een gemiddelde dag het aantal stops net zo ontelbaar is. Daarbij komt nog het gegeven dat ik mij ook graag zo comfortabel mogelijk voortbeweeg (geen natte kont en andere onhebbelijkheden), dus moet ook ik, door de wisselvalligheid van het weer, mijn kleding aanpassen. Nu kiezen Joke en ik, haast per definitie, jullie kennen ons misschien, verschillende momenten voor het omkleden. Dat zou dan het aantal mogelijkheden doen kwadrateren (hoewel het vrijwel onmogelijk is dat jullie mij met regenschoentjes èn in een t-shirt tegen zouden komen en Joke met een regenjas, korte broek en sandalen).

Ik heb wel geleerd mij bij de kleding van Joke aan te passen, dat scheelt nogal wat in stopplaatsen. Alleen probeer ik hier en daar haar, door mij voorziene, korte termijn-beslissingen te negeren. Dus als zij het nodig vindt om haar regenkleding uit te trekken en ik zie achter ons een levensgrote bui aankomen, dan hou ik gewoon mijn regenoutfit aan. Dat is wat rustiger (voor mij). In tijd maakt het niet uit.

Ach, ik schrijf dit wel, maar zó erg was het ook niet vandaag wat betreft kledingwisseling.
Want de zon liet zich tijdens de rit slechts twee maal 50 seconden zien (jas uit, jas aan).
Voor het overige tart elke beschrijving de werkelijkheid... ik zal het uitleggen.

De Hoge Venen staan bekend om het gure weer. Tot in mei kan het sneeuwen en vriezen. In vroeger tijden is menig reiziger doodgevroren in zijn eenzame tocht door de bossen.
Wel, dit was bij ons nog net niet (we leven nog) het geval, maar we zaten geregeld met dooie vingers geklemd rond stuur en remgreep ons vertwijfeld af te vragen of dit nu echt vakantie was.
Het werd de omgekeerde wereld: we keken uit naar elke helling omhoog omdat die ons inspanning en daarmee warmte gaf. Een helling omlaag was daarentegen een crime. Want door de snelheid werd het zo koud, dat het voelde of vingers, oren en neus eraf vroren.

Overal leek dunne regen vandaan te komen. En damp. De auto's die ons passeerden hadden het mistachterlicht aan. Wij ontstaken onze fietsverlichting ook maar. Het was één uur 's middags...

Ach, het heeft wel wat: je ziet nooit het einde van de helling, wat psychologisch voordelig kan zijn. En je bent soms ongemerkt door een dorpje of drie gereden omdat er een sliert wolken voorzit. Zo schieten we lekker op.

De onzichtbaarheid van de omgeving kan ook te maken hebben gehad met mijn bril. Na een paar uur merkte ik dat ik zonder bril veel meer zag dan met. Lange druppels aan de buitenkant, condens aan de binnenkant.

Een medereiziger zei, toen hij opstapte van het restaurantje waar we poogden de ergste zomp uit kleding en humeur te verwijderen: 'Het is net of ik na een korte stop weer verder ga schaatsen!'

Men zegt dus dat de Ardennen mooi zijn. Ik heb het niet gezien.

's Avonds op de camping begon de zon te schijnen. Ja leuk, net nu die op het punt stond onder te gaan. Gelukkig stonden we op een mooi open veldje aan de Ourthe, camping Moulin de Bistain.

Joke heeft lekker gekookt en ze verkochten Duvel bij het restaurant.

Zo kwam alles toch nog goed!

Jan Marten