Maandag 14 mei 2012

Poitiers, beterende hand?

Ook met het plaatsen van de verslagen gaat af en toe wat mis, maar we leiden nu ook wel een beetje een gek bestaan. Aan het verslag van gisteren heeft JM nog wat toegevoegd, voor de trouwe volgers natuurlijk zonde om te missen.
Vandaag mag ik weer. Ik vraag me wel af of ik dit nog wil, want wie zit er nu te wachten op een verhaal van zo'n buikgrieppatiënt, maar het geeft mij wel weer de gelegenheid om dankbaar te reagerende op alle bemoedigende reacties. Heel leuk om te lezen allemaal. Er zijn zelfs al twee aanbiedingen om ons te komen halen. Super! Toch hoop ik dat we vrijdag de trein in Poitiers kunnen nemen. Ik heb nog 4 dagen.
Na een doorwaakte en doorweekte nacht ben ik 's morgens koortsvrij, maar de darmen leiden nog steeds een heel eigen en irritant leven. De hotelier belt met le docteur en ik kan om 16.45 uur terecht.
Ik ontbijt behoorlijk en besluit dat ik wel weer even naar buiten wil.
Mijn wereld is wel erg klein geworden: kamer 354, met als uitzicht het dak van de kerk ernaast, gelukkig op het noorden en aan de achterkant van het hotel. Rustig en koel, maar ook heel saai.
JM is inmiddels al heel bekend in Poitiers en wil me graag rondleiden, wat hij naast zijn rol als ziekenverzorger prima blijkt te kunnen. Zo ontdek je opeens ongekende kwaliteiten als je in een afhankelijke positie bent. Een rol die mij normaal niet echt goed af gaat, maar ik doe een poging.
Ook wil ik graag lunchen op JM's vaste stek, zodat de bediening kan zien dat die 'arme' man alleen wel degelijk een vrouw heeft (gevonden).
We gaan eerst naar de Notre Dame, die prachtig is, maar erg donker, toch bovenal erg muf ruikt en dat kan ik nu slecht hebben.
Dan naar de kathedraal St. Pierre. Groot, met prachtige ramen. Over het meest indrukwekkende raam is een filmpje te zien: een 12e eeuws raam over de kruisiging. Ook nu weer valt me op hoe ongelooflijk knap en mooi die middeleeuwers zoveel symboliek en emotie konden stoppen in zo'n raam, terwijl ik vroeger geleerd heb dat die emotie er niet zo in zat in middeleeuwse kunst. De afbeeldingen doen soms zelfs eigentijds aan - of ben ik zelf soms blijven stilstaan in de Middeleeuwen.
Na het raam is de koek op. Nog een kaarsje gebrand. Deze keer lekker voor onszelf.
Op het pleintje bij het hotel lunch ik wat mee, maar laat JM, met nog een halve salade te gaan, achter. Eten wordt steeds weer genadeloos afgestraft.
Net op tijd haal ik kamer 354. Daarna moet opoe nodig rusten.
Af en toe lees ik in één van de dwarsliggers die ik heb meegenomen 'Extreem luid & ongelooflijk dichtbij' van Jonathan Safran Foer, een heel bijzonder boek met heel veel ontroerende verhalen en bizarre associaties, die dan weer alle kanten uitgaan. Het sluit aan bij mijn denken en dromen van de afgelopen dagen.

Dan is het tijd voor le docteur. Het is een dokter zoals een dokter hoort te zijn: een man van onze leeftijd met een energieke, gezonde en fitte uitstraling. Want aan een amechtig en corpulent baasje wil je je leven niet graag toevertrouwen.
Achter hem hangen diverse indrukwekkende diploma's, zelfs dat van duikinstructeur.
Hij hoort mijn verhaal aan (ik heb de nodige woorden opgezocht, want het gaat wel in het Frans). Hij bevoelt en beklopt de buik en stelt heel duidelijke vragen. Daarna luistert hij naar hart en longen, maar ik mag dan wel mijn kleren aanhouden. Dit doen we in Nederland anders, maar kennelijk was de aanblik van mijn buik voor hem voldoende reden om de rest maar lekker ingepakt te laten. Zijn conclusie is dat het waarschijnlijk iets viraals is, uit de lucht opgepikt. En ik nog denken dat dat fietsen op het Franse platteland gezond is.
Ik krijg poeders en pillen voor 5 dagen om de boel wat rustiger te krijgen en geen antibiotica.

Ik zal niet langer doorgaan over mijn fysieke ongemak en zeker niet over mijn bijna onvermogen om vieze drankjes of pillen in te nemen, maar ik wil nog wel één ding hier over kwijt.
Ik herinner mij opeens wat ik ooit hoorde van een ons bekende wetenschapper. Hij vertelde dat medicijnen helemaal niet vies hoeven te zijn, maar dat de mensen dat willen, anders denken ze dat ze niet helpen. Ik hoor daar niet bij!!! Ik denk dat aanzienlijk meer mensen met darmstoornissen zouden blijven leven als de pilletjes en poeders überhaupt inneembaar zijn. Het ene heet notabene 'Smecta'. "Nee, dat smekt niet, dat is goor!!!" Gelukkig heeft JM een grote zak met pepermunten gekocht. En zoals deze vroeger verlichting gaven als de veel te lange kerkdiensten erg bitter werden, zo werken zij ook nu weer de bittere nasmaak weg.
JM gaat nog even naar een concertje in het conservatorium en ik eet op kamer 354 een potje babyvoeding voor 6 maanden. De substantie doet me erg denken aan iets wat ik de laatste dagen veelvuldig heb zien langskomen, maar als je dat wegdenkt is het best te eten.
De vreugde is van korte duur.....
Voordeel is dat ik snel weer honger hen en met JM meega naar de Chinees die inmiddels op de hoogte is van mijn afwijkend eetgedrag: riz nature en thé.
We worden vriendelijk welkom geheten door de driekoppige bediening en we zijn en blijven de enige gasten.
Bij de rijst vraag ik om bouillon met groenten en rundvlees, omdat ik daar erg trek in heb, waarschijnlijk omdat ik erg slap ben geworden.
Ook nu is de vreugde weer voor korte duur. Terug naar het hotel. Daar ontdekt JM dat je bij de vier TV-zenders die we hebben via teletekst ondertiteling bij kan. JM maakt het restant van het verslag van gisteren en ik kijk maar de nagesynchroniseerde versie van een film over Alexander de Grote, met vooral een uitgebreide weergave van zijn overwinning op de Perzen. Een enorme bloederige oorlog. Gruwelijke beelden. Dan denk je: doe mij maar lekker diarree in Poitiers (moest even voor de poëzie).

Joke