Zondag 18 juli 2021

Maria Hoop - Epen
Fiets 60 km totaal 935 km
Boot 0 km totaal 133 km

‘U bent te laat!’ was het eerste dat de campingbeheerder zei, toen zij uit haar huis kwam. Zij sprak op bijzonder vermanende toon en ging verder: ‘Zo kan ik m’n hele zondagavond weer aan het werk! Alsof ik al niet genoeg te doen heb. U moet op tijd komen! En dat is vóór zes uur!’
Het was twintig minuten later. We hadden gereserveerd.

Ik stond versteld van toon en inhoud. Gisteren nog had ik haar echtgenoot aan de telefoon die vriendelijk meldde dat er totaal geen problemen waren met het water op de camping, hoewel die aan de bovenloop van de Geul lag. ‘Het is niet eerlijk,’ zei hij, ‘sommigen zitten midden in de rotzooi en wij hebben niets.’ Een meelevend man.

Zijn vrouw was uit heel ander hout gesneden. Ik had geen tijd om te opperen dat de aankomsttijd op de fiets in een gebied dat tot rampgebied was uitgeroepen niet helemaal op de minuut was te arrangeren, maar ik kon alleen maar uitbrengen dat ik dit ‘welkom’ geen manier van doen vond en dat ik graag iets anders zou horen. ‘Als het zo moet, gaan we liever naar een hotelletje, dan hoeven we u niet te vermoeien.’
‘Prima, ga maar naar een hotelletje’ sprak zij, draaide zich om en liep haar huis binnen.

Ach, hotelletje? We waren vaker in dit gebied geweest, dus ik wist dat er meer campings waren. Twee kilometer verderop was de eerste. Inmiddels was het een half uurtje later, dus met enige voorzichtigheid, ingegeven door de afgelopen confrontatie, meldde ik mij daar: ‘Excuus dat wij zo laat en onaangekondigd aankomen maar…’
De dame daar keek mij vragend aan: ‘Wij zijn gewoon open, hoor!’
Ik vertelde haar van onze ervaringen aan de andere zijde van het dal. ‘O, dan had u zeker mevrouw. Als die haar dag niet heeft…’

Jan Marten