Dinsdag 6 juli

De Koog - Oost-Vlieland
Fiets 19 km totaal 253 km
Boot 25 km totaal 30 km

Met een gulle glimlach worden we aan boord verwelkomd. Zet de fietsen daar maar neer!
Ik schat de medewerker van de veerdienst een ruime zeventig. Van de driekoppige bemanning werkt hij aan dek. Hij is herkenbaar aan zijn blauwe trui.
Soms doen mensen hun werk plichtmatig of zelfs chagrijnig, zodat je het gevoel krijgt dat je bij Gods gratie op deze plek mag wezen. Maar anderen voeren hun taken met zichtbaar plezier uit en zijn daardoor uitnodigend. Je voelt je welkom.
Ik heb me zelden zo welkom gevoeld als hier. De blauwe trui klimt behendig over allerlei obstakels op het dek om de fietsen zeevast te sjorren.
Er zijn vijftig passagiers schat ik. De meesten met vakantiefiets.
Al voor we aan boord gaan maken we kennis met M., een spraakzame man van onze leeftijd, die in zijn eentje door Nederland fietst.
Met zijn drieën achterelkaar lopen we het scheepje op.
Alles moet aan dek, want beneden is er niets. Uitgezonderd de wc, zo meldt de stuurhut ons door de luidspreker, ‘die herkent u aan de bruine deur’. M. vindt de kleurkeuze nogal voor de hand liggen.

Het is windkracht zeven, dus we weten niet wat ons te wachten staat. Joke heeft het er niet zo op, en dat is nog heel bescheiden omschreven. Ik had net bij het inchecken gevraagd of het nat zou worden. De dame achter de balie keek even naar boven (wat vreemd was want ze zat in een afgesloten hokje) en sprak: ‘Ik weet niet of het gaat regenen’.
De meeste passagiers hebben een regenjas aan. Joke dacht nog na over een regenbroek en als ik haar gezegd had, dat de schoenhoezen ook aan moesten, had ze dat beslist gedaan.
Onze dekman heeft, zoals gezegd, een trui. Daarmee geeft hij ons ook vertrouwen in een droge overtocht. Voor de zekerheid vraag ik hem ook nog even naar de verwachte nattigheid. ‘Nee, misschien een paar spetters, maar we hebben nu wind en stroom mee. Zometeen varen we terug en die mensen zullen het wel moeilijk krijgen!’
Inderdaad krijgen we nauwelijks water over ons heen.
Ik dacht dat we de korte oversteek, naar de Vliehors, de westpunt van Vlieland, zouden maken. Maar het getij zorgt ervoor dat we over de Waddenzee naar Oost-Vlieland kunnen varen. Anderhalf uur, met af en toe een paar zonnende zeehonden op een zandbank.

Na drie kwartier komt de blauwe trui met een paar thermoskannen en een, waarschijnlijk zelf gemaakt, zeevast dienblad aanzetten. Koffie, thee, frisdrank, chocoladerepen! Het lijkt het assortiment van de vermaarde perronrestauratie in Driebergen-Zeist wel, maar die is al in de jaren tachtig opgeheven.
Met een blijvende lach van oor tot oor springt en klimt hij over allerlei scheepsonderdelen waarvan ik zelfs de naam niet weet, en biedt hij zijn waar aan. Ja, dan moet je wel van steen zijn om niets te bestellen. Lekkere koffie uit zo’n roodgeruit bekertje, waarvan we altijd dachten dat het van karton was, maar waar toch een fineerlaag van plastic op blijkt te zitten. Maar de koffie smaakt prima. De blauwe trui loopt kirrend rond. Nog een bakkie? Hij beantwoordt wat vragen en als iedereen voorzien is, vertrekt hij weer naar binnen. Overigens is de prijsstelling van de koffie, € 1,60, wel een beetje vreemd. Je kan alleen contant betalen, dus dat geeft een hoop gewissel en geschraap van de bodem van de portemonnee, maar niets is de blauwe trui te veel.

Ondertussen vertelt M. dat dit een van de eerste vaarten is op deze oversteek sinds een jaar. Nee, niet vanwege corona. Maar de boot wordt beheerd door twee organisaties, die het afgelopen jaar onderling zoveel mot hadden, dat ze het er niet over eens konden worden hoe de dienstregeling gevaren moest worden.
De boot heet overigens ‘Vriendschap’.
We vermoeden dat de blauwe trui niet tot een van de rivaliserende partijen hoort. Hij lijkt ons integendeel een verbindende man.
Dat blijkt even later als hij met het dienblad terugkomt. Nu kunnen we een Texels bittertje kopen. Nou, vooruit dan maar. Hij verkoopt zijn waar zo uitnodigend, dat we niet kunnen weigeren.
Als we nog een half uurtje verder hadden gevaren, zouden we allemaal platzak en laveloos zijn geweest. Juist vóór dat moment lopen we de haven van Vlieland binnen. Van de blauwe trui krijgen we onze fiets weer aangereikt. Met een lach van oor tot oor. En ‘goede vakantie!’
We zetten onze tent op op camping Stortemelk. Ook M. staat bij ons op het veldje.
Het waait veel te hard om te koken. We besluiten met zijn drieën in het dorp uit eten te gaan.
We zitten amper of daar komt het meisje van de bediening aan en vraagt of ze ons ergens mee van dienst kan zijn. ‘Jazeker’, zegt M., ‘anders stond je hier niet.’
Meteen schiet het meisje in een kramp: ‘Dit vind ik niet leuk, dit vind ik persoonlijk en een heel vervelende opmerking.’
We vallen meteen stil. Joke probeert nog wat te sussen. Maar het meisje loopt weg zonder verder commentaar. Voorzichtig vragen we ons af wat we verkeerd gedaan hebben. Goed, de opmerking van M. was misschien flauw, maar zeker niet persoonlijk. Hoe zou de blauwe trui hierop hebben gereageerd.
Onze bestelling wordt door een ander meisje gebracht.
Terwijl we de eerste smakelijke happen tot ons nemen, komt het eerste meisje om haar welgemeende excuses te maken.
Tot onze verbazing en tot onze vreugde. Daar is zeker moed voor nodig.
Wat ons betreft staat ze naast de blauwe trui.

Jan Marten