Donderdag 23 juli 2015
Blijf op de hoogte en volg Jan Marten en Joke
24 Juli 2015 | Spanje, San Dalmay
Sant Celoni - Sant Dalmai
51 km totaal 1455 km
Onze laatste fietsdag. Beetje weemoedig gaan we op weg, maar ook opgelucht dat alles goed is gegaan en dat het gelukt is een rondje Spanje te doen zonder treinen.
We starten redelijk duf. We aten gisteren weer laat in het Italiaanse restaurantje dat aan het hotel vast zat We waren de enige gasten en we werden door het hele gezin bediend. Zoals overal hing ook hier een groot beeldscherm, waarop een komische Spaanse soap te zien was. Het geluid stond knetterhard, wat weer heel leerzaam was voor ons Spaans. Het eten smaakte weer heerlijk. Steeds zijn we zo afgepeigerd, dat we in eerste instantie weinig zin hebben in eten. Maar ook voor gister gold: staat het eenmaal op tafel, dan gaat alles schoon op De fles rosado (rosé) was ook goed weg te krijgen. We defen luxe en namen ook nog een toetje, alleen omdat we wilden weten wat toetje 'músico' is. De zoon probeerde het wel uit te leggen, maar daar snapten we niks van. Toen het toetje op tafel kwam, snapten we het: gedroogde vruchten en noten, met daarbij een glaasje likeur.
Toen JM bij het afrekenen ook nog een voor zijn doen goede fooi gaf, omdat we toch al wisten dat we ons budget enigszins hebben overschreden, stond de vader erop dat we nog een afknappertje dronken. Ik kreeg een ijskoude limoncello en JM een goede whiskey. We kletsten nog wat met de man en we waren blij dat we inpandig ons bed kunnen bereiken.
En dan ben je dus de volgende ochtend duf. JM heeft nergens last van en begint om 8.00 uur met zijn alternatieve route van ventweggetjes langs de drukke C35. En als JM alternatieven vindt komen er altijd verrassingen. Ik hoef niet lang te wachten. Eén van de ventweggetjes eindigt in een overwoekerd moerasachtig wandelpaadje dat heel erg stinkt. Hier word ik nooit zo blij van en voor ik het weet, zak ik tot mijn enkels in de smerige blubber, haal mijn voet open aan een doorn en al tierend werk ik me bijna een kilometer lang door diepe plassen, want omkeren is ook geen optie meer. Gelukkig eindigt het paadje niet bij een hek, maar bij een weg. Ik spendeer een deel van onze watervoorraad aan het wassen van mijn stinkvoeten en neem het besluit dat we nu wél de C35 nemen. Er blijkt inmiddels een vluchtstrook te zijn, waardoor het alleszins meevalt. En 10 km later staan we in het mooie stadje Hostalric, waar ik bij de koffie/thee spontaan in slaap val. Ook voor mij nu koffie.
Gelukkig komt hierna een kleinere weg, die zelfs groen gemarkeerd is op de kaart. Het is inderdaad een prachtige weg, kronkelend door de bossen. Licht heuvelachtig. Er is alleen een maar. Kennelijk wordt de weg vooral gebruikt door vrachtwagens die de drukke C-weg en de tolweg willen vermijden. De drie wegen lopen parallel door een smal dal. Ik denk dat deze 10 km de gevaarlijkste zijn van onze hele reis. Er is totaal geen vluchtstrook en de berm naast de rechter witte streep loopt schuin naar beneden. Vooral in de bochten, waarbij de automobilisten niet zien of er na de bocht een tegenligger is. In dat geval wijken wij uit, tenminste als dat kan. Maar dat is juist het probleem hier. We krijgen soms vernietigende blikken toegeworpen door vrachtwagenchauffeurs. De weg is van ons, willen die blikken zeggen. Sodemieter op met je volgeladen vakantiefiets. Ga terug naar je eigen land.
Een ander fenomeen dat ons verbaast, is de prostitutie langs de weg: om de paar kilometer hangt aan de ene kant van de weg een lap in de boom en aan de andere kant van de weg zit een pikant aangeklede dame in een plastic kuipstoeltje te lonken naar het verkeer dat langs raast. Waar zij dan precies haar klus klaart is ons onduidelijk.
Tenslotte zien we op een gevaarlijk punt een bos bloemen met een blinkend kruis erin aan een boom vastgemaakt.
Een weg die ons confronteert met de hoogtepunten en dieptepunten van het leven.
Wij brengen het er gelukkig levend van af en JM heeft alle verleidingen onderweg kunnen weerstaan.
Bij een supermarkt doen we onze inkopen voor de terugreis, omdat we voorbereid moeten zijn op blokkades door boze Franse boeren. Ook nog een flesje wijn voor Pedro en Karina die toch mooi op onze Panda hebben gepast. En natuurlijk een paar flesjes wijn voor onze trouwe plantengieter in Oegstgeest. Al met al fietsen we ieder met drie kilo extra verder.
We lunchen in een leuk stadje, net voor ons eindpunt.
Iets eerder dan gepland zien we de Panda weer staan. We zijn na vandaag extra blij dat we het hebben overleefd.
Onderweg heb ik vaak het scenario van diverse ongelukken voorbij laten gaan, maar toch was het risico het ons waard. We hebben een geweldige trip gemaakt. Heel veel gezien, heel veel leuke mensen ontmoet en ook vooral elkaar weer nog beter leren kennen en waarderen en slechts zeer zelden conflictjes gehad. We hebben genoten van bijna alles en van elkaar.
Na aankomst wassen we weer het zweet van onze lijven en doen een dutje om vanavond bij het eten niet in slaap te vallen. Helaas zal Karina nier mee-eten, omdat ze tot middernacht moet werken. We hebben met Pedro afgesproken om Frans te praten, omdat Engels voor hem geen optie is en mijn Spaans nog steeds zeer moeizaam en beperkt is. Toch merk ik dat er veel meer Spaans dan Frans naar boven komt.
JM laat onze jongens en meisjes weten dat we weer bij de Panda zijn.
Net op dat moment belt Jelte. Hij heeft vandaag een kajak gekocht in Zaandam en vaart nu over het IJ terug naar de Prinsengracht. Zelfs JM vindt dit redelijk riskant. Ik zeg dat we geen recht van spreken meer hebben als het gaat om risicovolle ondernemingen. Kennelijk zit het in de genen en we zijn ook wel een beetje trots dat hij zoiets doet, met als argument: Gerben heeft een caravan gekocht, ik dacht: dan koop ik een kajak.
Pedro heeft voor ons een heerlijke maaltijd gemaakt. De lekkerste paella tot nu toe met alleen vis, de lekkerste gazpacho tot nu toe en als toetje een limoensorbet met een scheutje wodka. Een lekkere koude witte wijn erbij. Wij vertellen over onze reis, hij over de sportieve activiteiten van hemzelf en zijn familie al generaties lang. Zijn record is 300 km fietsen op één dag.
We gaan vroeg naar bed om morgen uitgerust met de Panda de boeren te lijf te gaan.
Joke
51 km totaal 1455 km
Onze laatste fietsdag. Beetje weemoedig gaan we op weg, maar ook opgelucht dat alles goed is gegaan en dat het gelukt is een rondje Spanje te doen zonder treinen.
We starten redelijk duf. We aten gisteren weer laat in het Italiaanse restaurantje dat aan het hotel vast zat We waren de enige gasten en we werden door het hele gezin bediend. Zoals overal hing ook hier een groot beeldscherm, waarop een komische Spaanse soap te zien was. Het geluid stond knetterhard, wat weer heel leerzaam was voor ons Spaans. Het eten smaakte weer heerlijk. Steeds zijn we zo afgepeigerd, dat we in eerste instantie weinig zin hebben in eten. Maar ook voor gister gold: staat het eenmaal op tafel, dan gaat alles schoon op De fles rosado (rosé) was ook goed weg te krijgen. We defen luxe en namen ook nog een toetje, alleen omdat we wilden weten wat toetje 'músico' is. De zoon probeerde het wel uit te leggen, maar daar snapten we niks van. Toen het toetje op tafel kwam, snapten we het: gedroogde vruchten en noten, met daarbij een glaasje likeur.
Toen JM bij het afrekenen ook nog een voor zijn doen goede fooi gaf, omdat we toch al wisten dat we ons budget enigszins hebben overschreden, stond de vader erop dat we nog een afknappertje dronken. Ik kreeg een ijskoude limoncello en JM een goede whiskey. We kletsten nog wat met de man en we waren blij dat we inpandig ons bed kunnen bereiken.
En dan ben je dus de volgende ochtend duf. JM heeft nergens last van en begint om 8.00 uur met zijn alternatieve route van ventweggetjes langs de drukke C35. En als JM alternatieven vindt komen er altijd verrassingen. Ik hoef niet lang te wachten. Eén van de ventweggetjes eindigt in een overwoekerd moerasachtig wandelpaadje dat heel erg stinkt. Hier word ik nooit zo blij van en voor ik het weet, zak ik tot mijn enkels in de smerige blubber, haal mijn voet open aan een doorn en al tierend werk ik me bijna een kilometer lang door diepe plassen, want omkeren is ook geen optie meer. Gelukkig eindigt het paadje niet bij een hek, maar bij een weg. Ik spendeer een deel van onze watervoorraad aan het wassen van mijn stinkvoeten en neem het besluit dat we nu wél de C35 nemen. Er blijkt inmiddels een vluchtstrook te zijn, waardoor het alleszins meevalt. En 10 km later staan we in het mooie stadje Hostalric, waar ik bij de koffie/thee spontaan in slaap val. Ook voor mij nu koffie.
Gelukkig komt hierna een kleinere weg, die zelfs groen gemarkeerd is op de kaart. Het is inderdaad een prachtige weg, kronkelend door de bossen. Licht heuvelachtig. Er is alleen een maar. Kennelijk wordt de weg vooral gebruikt door vrachtwagens die de drukke C-weg en de tolweg willen vermijden. De drie wegen lopen parallel door een smal dal. Ik denk dat deze 10 km de gevaarlijkste zijn van onze hele reis. Er is totaal geen vluchtstrook en de berm naast de rechter witte streep loopt schuin naar beneden. Vooral in de bochten, waarbij de automobilisten niet zien of er na de bocht een tegenligger is. In dat geval wijken wij uit, tenminste als dat kan. Maar dat is juist het probleem hier. We krijgen soms vernietigende blikken toegeworpen door vrachtwagenchauffeurs. De weg is van ons, willen die blikken zeggen. Sodemieter op met je volgeladen vakantiefiets. Ga terug naar je eigen land.
Een ander fenomeen dat ons verbaast, is de prostitutie langs de weg: om de paar kilometer hangt aan de ene kant van de weg een lap in de boom en aan de andere kant van de weg zit een pikant aangeklede dame in een plastic kuipstoeltje te lonken naar het verkeer dat langs raast. Waar zij dan precies haar klus klaart is ons onduidelijk.
Tenslotte zien we op een gevaarlijk punt een bos bloemen met een blinkend kruis erin aan een boom vastgemaakt.
Een weg die ons confronteert met de hoogtepunten en dieptepunten van het leven.
Wij brengen het er gelukkig levend van af en JM heeft alle verleidingen onderweg kunnen weerstaan.
Bij een supermarkt doen we onze inkopen voor de terugreis, omdat we voorbereid moeten zijn op blokkades door boze Franse boeren. Ook nog een flesje wijn voor Pedro en Karina die toch mooi op onze Panda hebben gepast. En natuurlijk een paar flesjes wijn voor onze trouwe plantengieter in Oegstgeest. Al met al fietsen we ieder met drie kilo extra verder.
We lunchen in een leuk stadje, net voor ons eindpunt.
Iets eerder dan gepland zien we de Panda weer staan. We zijn na vandaag extra blij dat we het hebben overleefd.
Onderweg heb ik vaak het scenario van diverse ongelukken voorbij laten gaan, maar toch was het risico het ons waard. We hebben een geweldige trip gemaakt. Heel veel gezien, heel veel leuke mensen ontmoet en ook vooral elkaar weer nog beter leren kennen en waarderen en slechts zeer zelden conflictjes gehad. We hebben genoten van bijna alles en van elkaar.
Na aankomst wassen we weer het zweet van onze lijven en doen een dutje om vanavond bij het eten niet in slaap te vallen. Helaas zal Karina nier mee-eten, omdat ze tot middernacht moet werken. We hebben met Pedro afgesproken om Frans te praten, omdat Engels voor hem geen optie is en mijn Spaans nog steeds zeer moeizaam en beperkt is. Toch merk ik dat er veel meer Spaans dan Frans naar boven komt.
JM laat onze jongens en meisjes weten dat we weer bij de Panda zijn.
Net op dat moment belt Jelte. Hij heeft vandaag een kajak gekocht in Zaandam en vaart nu over het IJ terug naar de Prinsengracht. Zelfs JM vindt dit redelijk riskant. Ik zeg dat we geen recht van spreken meer hebben als het gaat om risicovolle ondernemingen. Kennelijk zit het in de genen en we zijn ook wel een beetje trots dat hij zoiets doet, met als argument: Gerben heeft een caravan gekocht, ik dacht: dan koop ik een kajak.
Pedro heeft voor ons een heerlijke maaltijd gemaakt. De lekkerste paella tot nu toe met alleen vis, de lekkerste gazpacho tot nu toe en als toetje een limoensorbet met een scheutje wodka. Een lekkere koude witte wijn erbij. Wij vertellen over onze reis, hij over de sportieve activiteiten van hemzelf en zijn familie al generaties lang. Zijn record is 300 km fietsen op één dag.
We gaan vroeg naar bed om morgen uitgerust met de Panda de boeren te lijf te gaan.
Joke
-
24 Juli 2015 - 08:13
Wilma:
Heerlijk voor jullie dat alles uiteindelijk goed is gegaan. Er kwamen heel wat risicovolle situaties voorbij en wij bieb-miepen hebben elkaar weleens hoofdschuddend aangekeken na het lezen van weer zo'n spannend verhaal. Heel leuk om jullie weer gevolgd te hebben en hou dat blije/trotse/verliefde gevoel lang vast!
Joke, tot volgende week (met vast wat foto's). -
24 Juli 2015 - 09:22
Gerda:
Fijn dat jullie zonder kleerscheuren bij het eindpunt zijn aangekomen. Het was een hele onderneming maar ik geloof best dat jullie genoten hebben. Hele goede reis naar huis! Hoop dat het meevalt in Frankrijk.
groetjes, Gerda. -
24 Juli 2015 - 09:32
Jeanette:
Petje af voor jullie! Ik heb genoten van jullie verslagen en ben dus superblij dat jullie weer veilig bij de panda zijn aangekomen:-) Ik ben het helemaal met Wilma eens....dat overwinningsgevoel zolang mogelijk vasthouden! Goede reis naar huis en laat die boeren maar een poeppie ruiken onderweg. -
24 Juli 2015 - 11:49
MarianneKaaij:
Helmpje af voor jullie. Fijn dat jullie het hele rondje hebben kunnen fietsen. Dat afzien en dat klimmen in die hitte. Eerlijk gezegd heb ik af en toe gedacht: "genoeg is genoeg".
Nu voldaan weer op huis aan.
Bravo voor jullie fietsen en voor jullie!
liefs,
Marianne K -
24 Juli 2015 - 16:24
Liselotte:
Goede reis terug! Weer genoten van jullie avonturen, leest heerlijk weg vanuit de luie stoel thuis ;-)
Liefs! -
24 Juli 2015 - 21:08
Joke:
Ik sluit me bij de andere reacties aan! Man man wat spannend allemaal. En O, wat gaan we jullie mooie verhalen missen. Ieder ochtend bij de eerste koffie jullie smakelijke verhalen lezen werd al snel een ritueel.
Ik zou willen dat ik ook zulke mooie verhalen had van de vakantie. Maar helaas....
Tot snel weer ziens in het mooie Nederland. Dikke kus, Andere Joke -
25 Juli 2015 - 22:14
Rob:
Jullie hebben het weer gepresteerd! Wat een trip en ik ben benieuw wat jullie voor volgend jaar in petto hebben. Je zoekt altijd weer het randje op. Zoiets van, het moet niet gekker worden. Maar ja, waar ligt de grens? Ik vond het geweldig jullie te volgen en de verslagen waren helemaal top en gevuld met de nodige humor. Morgen in de Panda naar huis is wel een helemaal iets anders en zal je al mijmerend terugzien naar de heerlijke momenten op de fiets. Op naar het platte Nederland.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
