Vrijdag 27 juni 2014

Oegstgeest - Poitiers/Saint Benoit
20 km

Waarom gaat een mens met vakantie? Waarom stopt hij met al zijn bezigheden en laat huis en haard en dierbaren achter om zich in onbekende oorden te laven, gedreven door het gevoel telkens weer verder te moeten gaan.

Over die vragen schreef ik in Poitiers twee jaar geleden een liedje:

Als je de weg naar je verblijf zowat kan dromen,
de etalages langs de kant niet meer ziet staan
en als je overal en nergens weet te komen,

dan is het tijd om weer eens verderop te gaan.

Als jou de mensen in de straat steeds meer gaan groeten
en de serveerster geeft je ongevraagd je bier
en iemand zegt: wat zou ik zonder jou toch moeten?
Dan is het tijd om te vertrekken, ver van hier.

Terwijl Joke destijds een week ziek in onze hotelkamer lag, had ik inmiddels een aardige kring van bekenden verzameld: bijvoorbeeld de bedoelde serveerster en heel veel muzikanten. Bizar: je bouwt in een paar dagen een leven op in je eentje, terwijl je wederhelft daar helemaal geen deel van uit maakt. Twee onvergelijkbare grootheden: de een ziek en zonder kracht in bed, de ander legt allemaal nieuwe contacten.

Toch blijft het gevoel dat je na een week al weer je nieuwe 'thuis' wil verlaten, en dat beschreef ik in dit liedje.

Vorig jaar hebben we de eerste helft van de reis dubbel en dwars over gedaan: via de oostelijke Jacobsroute van Nederland naar het uiterste puntje van Zuid-Frankrijk. Maar dit jaar willen we de gestrande tocht van 2012 echt 'hernemen'.

Terug naar Poitiers. Het heeft iets bijzonders voor ons.
Nee, we hoeven Poitiers zelf niet meer in, we stappen gewoon uit op het station onderaan de stad en beginnen samen aan onze nieuwe tocht.
Geen bekenden, echt niemand die ons kent.

Maar op de heenreis, in deTGV, gebeurt iets bijzonders: vlak voor Poitiers komt de Franse conducteur langs. Hij kijkt ons (vooral Joke, want die heeft de kaartjes) aan en zegt: Hee, waren jullie niet vorig jaar in Bordeaux opgestapt met jullie fietsen? Ik heb toen nog geholpen.

Het klopt. We zijn sprakeloos. Ben je 800 km van huis en word je toch ineens gekend! En eigenlijk geeft dat wel een goed gevoel: in den vreemde gekend te worden.

Wat zit een mens dan vreemd in elkaar: je zoekt naar een plek waar niemand je kent en je bent toch weer blij als je uiteindelijk tóch wordt herkend.
Dat zou wel een aardig motto voor onze reis kunnen zijn: gekend in onbekende streken.

Op de fiets, direct vanaf het station, moet je trouwens niet blijven mijmeren over zulke diepzinnigheden, want spontaan zoek ik een weg naar de camping uit, die leuk is voor de stevige wandelaar, maar zeker niet voor fietsen: stenen, zand bij 15% dalen met tenslotte een betonnen trap. Joke is er niet blij mee, maar ik doe natuurlijk gewoon of het hoort.

We zetten snel onze tent op, koken een potje en kruipen onder de wol. Welterusten.

Jan Marten