Zaterdag 6 juli 2013

Auxerre - Vézelay
59 km totaal 559 km

The day after mijn verjaardag. Ik heb genoten van alle reacties via dit verslag, sms, whatsapp en telefoon. JM kijkt geregeld bovenop een heuvel of er nog reacties zijn op onze verhalen. Dat helpt bij moeilijke klimmetjes of bij straffe tegenwind. Ook leuk om te weten wie ons volgen.
Nu we ruim een week onderweg zijn, beginnen we op alle fronten in vorm te komen. Wel zijn we vergeten brood te kopen voor vanmorgen en er komen weinig winkels. Zonder eten op weg, maar na 10 km zie ik mensen met brood. "Nous cherchons une boulangerie". "U staat ernaast". Een bestelbusje met het brood op de passagiersstoel.
We zijn in vorm. De trainingsweek zit erop. De eerste doet ongeveer alles wat er in en aan mijn lijf zit zeer. Maar wat wil je ook als je als 53-jarige biebmiep, die normaliter vele uren naar een scherm zit te staren, vrijwel ongetraind op pad gaat. En JM heeft vrijwel nergens last van.
Maar mijn lijf begint zich te voegen, mede dankzij JM's tweemaal 's daagse massage van het befaamde fibulakopje (zoek maar op!).
Het enige waar we beiden mee hebben getobd is het wisselende tempo van de peristaltiek van onze darmen.
Dit fenomeen voltrekt zich iedere meerdaagse fietstocht opnieuw.
In onze bedaarde rustige alledaagse leventje doen de darmen wat ze moeten doen. Nu worden ze opeens geconfronteerd met het langdurig en intensief bewegen van onze benen. De darmen pikken dit niet. Er zijn dagen dat ze de strijd aangaan en het ritme van de peristaltiek opvoeren. Op andere dagen geloven ze het wel. Als die benen zo nodig moeten, gaan wij wel in de vertraging. Nu, na een week, is er een soort van wapenstilstand, een acceptatie van de tijdelijke evolutie van onze benen. Voor ons heel aangenaam.
Toch zijn we niet louter bezig met het verkrijgen van, nuttigen en verwerken van voedsel. Ook ons geestelijk leven wordt rijkelijk gevoed.
We zijn vandaag op weg naar Vézelay, één van de hoogtepunten op deze route. Het is een topdag. Heerlijk zonnig, wind mee en het eerste stuk gaat over het jaagpad van het kanaal van Nivernais. JM probeert mij weer tevergeefs van alles uit te leggen over rivieren, kanalen en sluizen. Hij geniet van de bedrijvigheid rondom de sluizen. Ik vind het gewoon een prachtige route en iedereen die we tegenkomen is vrolijk en er wordt veel gebonjourd.
De slotetappe is pittig. Een paar forse kilmmen in de brandende zon, maar we zijn mooi op tijd voor de camping.
Na ons geïnstalleerd te hebben lopen we naar Vézelay, een weg omhoog met op de top de schitterende romaanse kathedraal Ste. Madeleine (Maria Magdalena). Als je als pelgrim Vézelay had bezocht kreeg je dezelfde genade als was de hele tocht naar Santiago volbracht, in het geval je onderweg mocht bezwijken. Dat geeft ons wel een fijn gevoel...
Met ons lopen vele anderen naar boven. De zon brandt. Jong en oud, monniken, nonnen, padvinders, maar vooral heel veel goed uitziende mannen met rugzakken.
We zijn net op tijd voor de vesper. Monniken en nonnen zingen met hun hoofd richting altaar het avondgebed, veelal geknield. Wij luisteren terwijl we alleen hun ruggen zien.
Eén van de gastmonniken in de kerk lijt erg op Paul de Leeuw: corpulent en erg onrustig. We moeten veel staan, maar hij gaat al heel snel weer zitten, met een diepe zucht. Ook als monnik kun je gewoon even je dag niet hebben.
Na de dienst staat het plein voor de kerk vol met de mannen die we eerder zagen. Er worden muziekinstrumenten gepakt en ze gaan zingen, geen zeemansliederen, maar een soort opwekkingsliedjes.
Na een tijdje vraag ik aan een mooi exemplaar wat ze hier komen doen. Hij vertelt dat ze vaders zijn uit de buurt van Parijs, dat ze twee dagen hebben gelopen en dat er morgen een speciale mis is waarin 1000 vaders bidden voor hun gezinnen. En ik altijd maar denken dat de kerk in Frankrijk alleen nog uit oude vrouwtjes bestaat.
Hierna gaan we het toch wat mislukte verjaardagsetentje een soort van over doen. We kiezen een knus restaurantje met een mooie binnentuin. Er staan 10 tafeltjes en er eten wel 5 nationaliteiten.
En hoe kan het ook anders. Het voorgerecht: coquilles de St. Jacques.

Joke