Donderdag 22 juli 2021

Borkel - Borkel
Fiets 17 km totaal 1088 km
Boot 16 km totaal 151 km

Vandaag gaan we een dagje op de Dommel kanoën.
Nu is het varen in een tweepersoons kano een van de meest zware echtelijke beproevingen. Je hoeft maar bij een afvaartplek van huurkano’s te gaan kijken of je hoort al de eerste scheuren in tot dan toe onberispelijke huwelijken. Of, nog beter, ga naar de aankomstplek en aanschouw al de stellen die elkaar niets meer te vertellen hebben. Zij stapt direct van boord, terwijl hij de boot en de bagage, steevast in die wat onhandige tonnetjes, maar in zijn eentje op de kant moet zien te krijgen.
Tot op heden behoorden onze kanotochten altijd tot een van deze uitersten. Onze laatste ervaring, vorige fietsvakantie in het Friese stadje Dokkum, verliep uiterst harmonieus, dus wij waagden het er maar op.
Om 11:30 werden wij met een bus in het Belgische Neerpelt gedropt. Na een korte instructie (‘dit is de voorkant en die andere kant is de achterkant’) vertrokken wij zo ongeveer als laatste. Je kunt beter eerst wat afkijken van anderen.

De Dommel is smal. Het bevaarbare deel is twee tot vier meter breed.
Een kano heeft een lengte van vijf meter. Dat betekent dat er gauw situaties kunnen ontstaan zoals afgelopen jaar met de Ever Given op het Suez-kanaal.
Joke zit voor, ik zit achter, als ‘stuur’. Vanaf het begin merken we dat we de slag aardig te pakken hebben. We peddelen twee kano’s eenvoudig voorbij. En daar zien we al weer de volgende. Laten we die ook maar gauw voorbij varen. Op dit soort momenten gaat er bij Joke een schakelaar om. Er maakt zich een ongekend enthousiasme van haar meester. Er komt een verbeten trek op haar gezicht. Denk ik, want ik kan haar gezicht natuurlijk nooit zien. Nu wil ze alleen maar zoveel mogelijk boten inhalen.
Daar komt er weer een. Joke peddelt extra hard door. Helaas, die komt net zo dwars te liggen als de Ever Given. Klem dus tussen bomen links en bossen brandnetels rechts. Maar Joke peddelt door. Boem! Midscheeps. Daardoor komt de dwarse boot weer vrij. Iedereen blij. Althans voorlopig. De andere vaarders merken dat ze nu omgedraaid zijn en achteruit varen. Lekker, voorlopig kunnen ze niet omkeren: die zijn we ook kwijt.
Joke krijgt nog meer adrenaline. ‘Dit waren wat ouderen, nu moeten we de jonkies inhalen!’ En hup, daar peddelt ze weer soepel door.
Een kano en een kayak liggen een beetje doelloos op de rivier. ‘Hebben jullie muggenspray?’ vragen ze. Natuurlijk, als je ergens om vraagt, heeft Joke het altijd bij haar en ze staat in al haar vrijgevigheid als eerste klaar om het te delen. Vakkundig brengt Joke de boot langszij terwijl zij uit de ton de muggenspray vist. De ontvangende partij is heel dankbaar en geeft het flesje na gebruik weer terug. Joke geeft een flinke douw tegen de andere boot, zodat die goed op achterstand komt en wenst de opvarenden succes.

De Dommel zit vol met bochten, die je op de weg ‘haarspeldbochten’ zou noemen. Vaak 180 graden. Het is best moeilijk om daar altijd goed door te komen en een enkele keer varen we toch de kant in. Door onze succesformule durft Joke nu zelfs het voortouw in commando’s te nemen. En dat met zo’n ervaren zeebonk als ik!
‘Remmen!’ roept ze dan. ‘Je bent te laat’, het lijkt wel een citaat van de campinghoudster in Epen. Alleen: Joke heeft gelijk. Ik moet bekennen dat we het beste en snelste doorvaren als ik haar instructies volg. Misschien moet ik dat thuis ook maar eens doen.

Na een uur hebben we iedereen van onze ploeg ingehaald. Soms letterlijk, een andere keer zien we ze op een van de rustplekken langs de kant pauzeren. Ik vraag Joke wanneer zij wil pauzeren. Maar daar ziet zij opeens weer een boot vóór ons. Dat is de laatste van de vorige lichting. Hup, daar gaat Joke weer, en in een mum van tijd bewegen we ons soepeltjes voorbij deze boot.
Even later zitten er drie boten vast. Als je dicht op elkaar vaart en een komt dwars te liggen, komen de andere dat ook. Ze liggen nu ook nog eens vast op een zandbank. Maar Joke herhaalt hier de truc van eerst en bam!, daar liggen ze weer los. Een boot slaat bijna om en twee komen achterstevoren terecht. Het aardige is dat ze ook weer ‘dankjewel’ roepen.
Weer vraag ik Joke wanneer we gaan pauzeren, maar daar heeft ze geen zin meer in. Eerst de volgende lichting maar eens inhalen.
Tussen het peddelen door smeert ze onze meegenomen boterhammen. En dan gaat ze weer door met de voortstuwing. En wat een spierballen heb ik daarmee voorop! Als onze boot niet zo stevig in elkaar zou zitten, zou Joke beslist een half uur eerder zijn aangekomen dan ik.

Het laatste uur komen we niemand meer tegen. We hebben iedereen eruit gevaren. Het is nu tijd om onze vaartechniek in bochten te verfijnen.
Joke denkt dat we nog een heel eind moeten, maar nee: daar is de eindhaven al in zicht.
Om 14.30 uur komen we aan. Tweeëneenhalf uur eerder dan de verhuurder ons had verwacht…

Zo, ons huwelijk kan tegen een bootje.

Jan Marten