Maandag 13 mei 2019

Mals - Meran 68 km
totaal 1198 km

Vandaag rijden we alleen maar naar beneden. Zo’n 750 meter hoogteverschil! We maken er een dagje sightseeing van. Als we iets leuks denken te zien, fietsen we erheen. Vijf minuten na vertrek komen we in het mooie ommuurde stadje Glurns (Glorenza in het Italiaans). We willen even in de oude kerk kijken. Ook deze is ommuurd. Binnen de muren liggen de graven. De belangrijkste grafmonumenten staan tegen de muur aan, als een soort stenen nisjes.
Elke steen heeft hier zijn eigen beplanting. Het zijn vooral kleine en goed onderhouden bloementuintjes. Op hun beurt ook weer duidelijk afgebakend met stenen.
Ik ben niet de enige op het kerkhof. Er lopen vier, vijf mensen rond met een gieter, die je hier bij de ingang kan meenemen. Ze doen er water in en verzorgen daarmee de tuintjes van hun overleden naasten.
Het zijn oude en jonge mensen. Ik schat iemand in als een weduwnaar bij een recent graf. En ik zie twee mensen die kennelijk vóór hun werk dit dagelijkse ritueel uitvoeren.
Allemaal binnen de veilige kaders van de plaatselijke situatie. Een liefdevol tuintje op het afgesloten kerkhof binnen de stadsmuren.
Ik vraag me af, of ik dit nu met dezelfde ogen bekijk als zeventien jaar geleden, toen we hier met het hele gezin op vakantie waren: de Vinschgau. Een paar herinneringen komen op dit moment bovendrijven: de camping in Latsch, het zwembad
waar Jelte op dag één zijn blijvende voortand verloor. Een paar wandelingen met zijn vijven in de bergen.
Een vakantie van zeventien jaar geleden komt langzaam weer aan de oppervlakte bij het zien van de omgeving.
Tijdens het fietsen vraag ik mij af of ik nu anders kijk dan vroeger. Dergelijke graftuintjes als in Glurns moeten we toen ook gezien hebben, maar zag ik ook de context?
De bergen lijken nu veel hoger dan in mijn herinnering. Misschien komt dit doordat er erg veel sneeuw op ligt. De hele wereld één grote suikertaart.
Het prachtige fietspad langs de Etsch. Was dat er al in 2002? In ieder geval niet zo veel bereden als nu. Woon-werkverkeer, dagjesmensen en zelfs een kudde Belgische bejaarden met gehuurde elektrische fietsen en gele hesjes. Wat dat betreft is er veel veranderd. De fietsen die we hier zien zijn voornamelijk met elektrische ondersteuning. Ik zie ook jongeren met een stoer model. Zou hier de beweging zijn ingezet van de benzinebrommer als paradepaardje voor jeugd en jongeren naar een sportieve e-bike?
De dorpjes helpen hier bij wel mee. Vaak is de bebouwde kom verboden voor brom- en motorfietsen tussen 20:00 en 8:00 uur. Daarmee is er geen ruimte meer voor samenklittende groepen jongeren met luidruchtige scootertjes. Maar wat moet je dan met je glimmende opgevoerde tweewieler? Inruilen, lijkt me, voor een e-fiets. Geen slechte tendens. Als we zuidelijker komen de volgende dagen zal ik er nog eens goed op letten.
Aan het fietspad dat langs de Etsch door prachtige appelboomgaarden leidt, zijn geregeld fietscafé’s te vinden. Haast Nederlands. Het is vandaag de eerste mooie dag sinds weken, dus iedereen trekt erop uit. Fietsend, wandelend, soms hardlopend. Het heeft wel iets van een mooie dag in de Betuwe. Maar dan met witbesneeuwde toppen rondom.
Gek, ik blijf mijn hele leven plaatjes plakken op wat ik zie. Het lijkt ergens op, maar het is toch heel anders.
Nu ja, als al dit moois helemaal nergens op leek, op wat ik al kende, dan kon ik het ook niet begrijpen, laat staan beschrijven.
Kortom: ik zoek naar overeenkomsten en tegelijk naar verschillen.
Plotseling herken ik een bocht. Hier moet onze camping van 2002 zijn. Ja, de contouren van het gebouw zijn herkenbaar, maar er is grondig verbouwd. Ik draai me om en zie: het zwembad met de glijbaan. Alles exact zoals wij het zeventien jaar geleden aantroffen.
Meteen stuur ik de foto zonder bijschrift naar de kinderen. Binnen een uur reageert elk voor zich: ‘Hebben jullie Jeltes tand al gevonden?’ Zij hadden genoeg aan dit ene fotootje.
Herinneringen, soms zijn ze helder, soms zijn ze vervaagd. Soms moeten ze opgeroepen worden.
Reizen we juist om onszelf te leren kennen?

Jan Marten