Vrijdag 10 mei 2019

Garmisch-Partenkirchen - Stams 69 km
totaal 999 km

Nadat we gisteren een groot deel van de dag samen hebben gefietst met F. en N. bereikten we ook samen de camping van Garmisch-Partenkirchen.
Omdat het regenachtig was en de lucht niet veel goeds beloofde gingen F. en N. in een ‘Wohnfass’, een soort van groot wijnvat, met matrassen, zithoekje en verwarming.
Samen gingen we koken in de spiksplinternieuwe keuken voor tentkampeerders, met kookplaatjes, pannen en magnetron.
Wat een luxe. Warm en droog koken. Daarna aten wij het maal in het inmiddels tropisch verwarmde woonvat, lekker dicht op elkaar gepropt.

Toen het eten gedaan was en het bier en de wijn op waren, vertrokken wij dankbaar uit het vat. Er moesten nog verslagen geschreven worden. De klamme tent lokte niet. Dan maar in de ruimte waar de wasmachine en droger draaiden. Daar was het heerlijk warm.
Op een gegeven moment voegde zich de vrouw van het e-bike-stel van gisteren bij ons. Ze waren toch weer gaan kamperen, ook al had manlief de nacht ervoor weinig geslapen door de kou. Op mijn advies hadden ze inmiddels een aluminium matje gekocht. En ze gingen het opnieuw proberen.

Pas tegen twaalven kropen wij in onze kletsnatte tent, maar de slaapzakken waren nog droog.

We gaan vanmorgen voor ons doen pas laat inpakken. Het regent. We hebben gewoon geen zin om weer die natte zooi in te pakken.
F. en N. vertrekken al voor 9 uur. Wij pas om 10 uur en stoppen dan ook nog bij een fietsenzaak voor echte waterdichte handschoenen. Redelijk geslaagd. Nu is het al 11 uur en we moeten vandaag wel 740 meter klimmen.

Bij het verlaten van Garmisch-Partenkirchen zien we de schans van het ‘Neujahrspringen’.
Een traditie vanaf 1953.
Ik herinner mij dat ik daar vroeger altijd naar keek. Geweldig, die bergen op de achtergrond. Zeker als je zelf nog nooit een stap over de grens hebt gezet.

En nu fietsen wij hier langs die schans. Symbool van een wereld die voor mij lang onbereikbaar leek.
Het schansspringen zelf zal er wel niet meer van komen in dit leven. Ik heb zelfs nog nooit op ski’s gestaan.

Het klimmen gaat goed vandaag. De vergezichten zijn adembenemend. We rijden bijna ongemerkt Oostenrijk binnen.

Omdat Reitsma gebruik maakt van andere lange afstandsroutes komen we ook vandaag weer diverse toerfietsers tegen.
We stoppen even bij een Russisch stel met een dochtertje van twee jaar. Ze wonen in Rostov aan de Don in het zuiden van Rusland. Ze zitten in de berm en koken daar hun middagmaal. Ze maken nu een trip van twee weken door Italië, Oostenrijk en Duitsland. Het liefst kamperen ze in het wild. In Rusland is dat heel gewoon.
Terwijl we praten, zien we dat het kleine meisje het prima naar haar zin heeft, ondanks het matige weer.
We wensen elkaar een goed reis en verder gaan we.

Vanwege onze late start pauzeren we maar één keer vandaag, in een echt Tiroler restaurantje in Mittenwald. De ‘gut bürgerliche Küche’ wordt hier geserveerd. Voor vegetariërs is de keuze dan zeer beperkt, maar: het vult.
Mittenwald staat bekend om zijn vioolbouwers, maar nu worden we getrakteerd op live accordeonmuziek en meisjes met ‘dirndls’.

Het loopt al tegen vieren en de Buchener Höhe (1247 meter) komt nog.
We hadden ons voorgenomen eenmaal boven een sneeuwpop te maken, maar vanwege de tijd gaan we door.
Na een afdaling van zeven kilometer bereiken we om 19.00 uur de camping in Stams.
Gelukkig is het droog. Binnen het uur staat de tent, zijn we gedoucht en hebben we ook nog diverse gesprekjes gevoerd met de vele Hollanders die hier met de Senioren Kampeer Club zijn. Een formule à la ‘We zijn er bijna’ van omroep Max. Ze gaan acht weken samen op stap. Als ze horen dat wij op de fiets zijn krijgen we niet alleen bewondering, maar hoor ik ook ‘ik zou daar echt nooit aan beginnen’.

Her campingrestaurantje is helaas gesloten, maar in de orangerie van de enorme abdij naast de camping sluiten we de dag sfeervol en smakelijk af.

Joke