Dinsdag 8 mei 2018
Blijf op de hoogte en volg Jan Marten en Joke
09 Mei 2018 | Portugal, Vila Nogueira de Azeitão
totaal 676 km
En na de rustdag moet er weer gewerkt worden. Na een dagje kerkenpad en kroegentocht heb ik weer erg zin in fietsen.
We fietsen eerst door een gebied vol kurkeiken. De bomen hebben cijfers, zodat de kurkboer kan zien wanneer de boom weer van zijn bast kan worden bevrijd.
In het gebied lopen ook heel veel schapen en koeien. Voor schapen zijn we niet boeiend, voor de koeien des te meer.
Soms lopen er honderden rode koeien op een enorme vlakte. En al die koppen gaan omhoog als wij passeren. Vandaag zijn ze zo enthousiast dat ze zelfs gaan hollen en springen. Er is een uitzondering. De twee stieren die er tussen lopen. Zij hebben andere dingen te doen. Dat dit niet zonder resultaat is, zien we aan de vele kalfjes die met de meute meelopen.
Geen ongezellig KI-station voor deze heren, gewoon zelf kiezen wie je bespringt.
Even later passeert ons een auto met een grote aanhangwagen met als vracht één stier. Meneer had waarschijnlijk aangegeven dat hij wel eens naar een ander weitje wilde.
Het schijnt dat deze koeien mogelijk van Nederlandse melkveehouders zijn. Vanaf 2000 trokken er zeven tot twaalf boeren per jaar naar Portugal. Ze doen het vaak beter dan de Portugese boeren omdat ze beter materiaal hebben en betere methoden gebruiken om de opbrengsten te optimaliseren.
Toch blijft het hard werken in deze weerbarstige grond met lange periodes van droogte en de vele grote mieren die het zaaigoed opeten.
Het venijn zit vandaag in de staart. De laatste kilometers moeten we nog honderd meter stijgen, soms wel twintig procent. Lopen dus. En zelfs dat is heel pittig. De camping is aan de rand van het stadje aan een rivier die snel hierna uitkomt in de baai van Setúbal.
Op de camping heb ik een uitgebreid kletsje met de overburen. Een Nederlands stel. Hij is bijna 80. Vijf maanden met de camper onderweg. Ze doen dat al jaren. Hun kinderen en kleinkinderen hebben hun eigen leven. Gewoon ervan genieten is hun motto. Ze hebben hun vaste stekjes overal en weten precies de prijzen en ongevraagd krijg ik een serie tips: Je moet de eerste douche nemen en, die is de beste; de Lidl om de hoek heeft meer dan de Intermarché en bij de Intermarché kun je heel goedkoop wassen.
Na die eerste douche gaan we borrelen en eten in het stadje. Een eettentje is niet moeilijk te vinden, maar óf ze zijn dicht óf er zit niemand. Portugezen eten vooral ‘s middags hun hoofdmaaltijd.
Gelukkig vinden we toch nog iets waar we niet de enige gasten zijn. Onze buren klinken heel Portugees, maar ze spreken Engels met de ober. JM spreekt ze aan. Het blijkt een Pools stel uit Rotterdam. Hun zoontje spreekt perfect Nederlands. Zij vinden zelf het Portugees heel vertrouwd klinken, maar ze verstaan er geen woord van.
Als de ober met onze bestelling komt is het even schrikken. Twee enorme schalen met een stoofschotel. Voldoende om drie dagen van te eten.
En toch: alles gaat schoon op.
Ik neem zelfs nog een sobremesa (toetje) met de meest lekkere banketbakkersroom die ik ooit heb geproefd.
Het verhaal gaat dat al die toetjes en taarten met heel veel eigeel stammen uit de tijd dat de vele nonnen die het land rijk was hun kappen steven met eiwit. Van het eigeel dat over was werd al dat lekkers gemaakt.
Van de weinige nonnen die er nu nog zijn, zullen de kappen wel op een andere manier in model gebracht worden, maar de toetjes en taartjes zijn gebleven.
Als de twintig procent helling van vanmiddag al iets gedaan had voor míjn model, dan is dat door deze maaltijd weer totaal teniet gedaan.
Joke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley